 |
| ΕΡΗ ΛΟΙΖΟΥ |
Με την αφορμή ενός άρθρου που είχα γράψει πριν δυο εβδομάδες σχετικά με την αναγκαία και ενεργή συμμετοχή των νέων στην πολιτική σκηνή δέχθηκα πολλές ερωτήσεις από φίλους, οι οποίες μου ζήταγαν να διαφωτίσω περισσότερο τους λόγους που το πιστεύω αυτό. Συγκεκριμένα με καλούσαν να αποσαφηνίσω γιατί ο μέσος ψηφοφόρος οφείλει να στηρίξει νέους ανθρώπους στις δημοτικές εκλογές και με ποια κριτήρια.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι στην πολιτική αλλα και στη ζωή γενικότερα δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές που εξασφαλίζουν την επιτυχία και την κοινωνική η ατομική ευδαιμονία πολιτική πρόοδος είναι μια ατέρμονη διαδικασία που προκύπτει μέσα από την συλλογικότητα, την αυτογνωσία και την συνεχή δημιουργία. Ότι προτείνουν οι απόψεις μου συνεπώς δεν το πλασάρουν ως πανάκεια ή ως μια εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Είναι φύσει αδύνατο για ένα άτομο να συλλάβει τους αιτιατούς ιστούς και το σύνολο των σημασιών που διέπουν μια ολόκληρη κοινωνία προκειμένου να εντοπίσει την ρίζα του κακού.
Μιλώντας για τη νέα γενιά λοιπόν, αναφέρομαι φυσικά στην πιο αδικημένη γενιά που γνώρισε ποτέ η ελληνική πραγματικότητα, την γενιά των 700 (πλέον 500) ευρώ. Μιλάω για την γενιά - πειραματόζωο που από τότε που μαντρώθηκε μέσα στα σχολεία - φυλακές δεν έπαψε να κάνει καταλήψεις αντιμαχόμενη τα νομοσχέδια της εκάτοσε κυβέρνησης, αναγκάζοντάς την πολλές φορές να κάνει πίσω. Πρόκειται για την γενιά που εκπαραθύρωσε τα κόμματα από πολλές σχολές, καθώς πρόκειται για την πρώτη γενιά στην Ελλάδα που αντιλήφθηκε τη μέγιστη σημασία της αυτοοργάνωσης. Μιλάω για μια γενιά που φορτωμένη πλέον με μια πληθώρα αμφίσημης αξίας πτυχίων απαξιεί με τον πιο έντονο τρόπο το κατεστημένο πολιτικό τοπίο. Μιλάω μια γενιά που πότε δε κατάφερε να γευτεί κάποια περίοδο "φιλολαϊκών" παροχών τύπου "Τσοβόλα δώστα όλα", συνεπώς πρόκειται για τη μοναδική γενιά που δεν διακατέχεται από καμία συναισθηματική δέσμευση με τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.
Μέσα από τις εκλογές του Νοέμβρη μπορεί να δοθεί στη νεολαία η ευκαιρία να δράσει αυτόνομα βάζοντας ανεξάρτητες υποψηφιότητες έχοντας την έμπρακτη στήριξη τον τοπικών πρωτοβουλιών όπου με καθάριο σκεπτικό και συλλογικότητα θα μπορέσει να βάλει σε προτεραιότητα τα φλέγοντα ζητήματα του τόπου ή της περιφέρειας, πιέζοντας παράλληλα και την κεντρική εξουσία για την γενική πολιτική της χώρας.
Το να επηρεάζουν οι ανεξάρτητες φωνές τη γενική πολιτική της χώρας έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στη δύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δράση των πρασίνων, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί το φερέφωνο των ανεξάρτητων και εξωκοινοβουλευτικών φωνών στη Γερμανία. Κάτι παρόμοιο πήγε να γίνει και στην Ελλάδα με τις συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α αλλά δίχως επιτυχία. Το πιο χαρακτηριστικό συγκαιρινό παράδειγμα το διεκδικεί η περίπτωση της Μαριναλέντα, του αυτονομου χωριού της Ισπανίας που αποτελεί ζωντανή απόδειξη της ενστικτώδης ορθολογικότητας των αυτοοργανωμένων κοινωνιών. Σε μια περίοδο όπου το κοινωνικό κράτος εξασθενεί βαθμιαία (βλέπε σχέδιο Καλλικράτη) και ο πολίτης αφήνετε στο έλεος της αβέβαιης τύχης του, η αυτοοργάνωση αποτελεί το πιο λογικό συνεπακόλουθο.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο ιδιαίτερα, καθώς το ζήτημα δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην πάλη των τάξεων, αλλα στην υφέρπουσα πάλη των γενεών. Νόμος λοιπόν δεν είναι το δίκιο του εργάτη αλλα το δίκιο του πιο αδικημένου,της γενιάς δηλαδή των 500 ευρώ. Ας την στηρίξουμε.
