Έχουμε διάφορα θέματα σήμερα και αυτό νομίζω ότι αναδεικνύει το βηματισμό και τη δουλειά που γίνεται από την Κυβέρνησή μας, η οποία επιταχύνει αλλαγές σε όλα τα μέτωπα της κοινωνίας και της οικονομίας μας. Δίνουμε πάντα έμφαση και είναι στο επίκεντρό μας ο πολίτης. Και αυτό είναι το αυτονόητο, είναι η επανάσταση του αυτονόητου, που έχει λείψει από τη χώρα για χρόνια.
Λειτουργούμε κανονικά, τρεις εβδομάδες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Αυτό δείχνει, επίσης, τη σημασία που δίνουμε στη δουλειά μας. Όχι ότι υποτιμούμε το θέμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, το αντίθετο μάλιστα - είναι μια ιστορική εκλογική διαδικασία, για πολλούς λόγους.
Ένας βασικός λόγος, βέβαια, είναι ότι για πρώτη φορά οι πολίτες καλούνται να εκλέξουν Περιφερειάρχες σε 13 Περιφέρειες, αλλά και Δημάρχους σε ευρύτερες περιοχές πια, μετά τις συνενώσεις. Ο θεσμός του «Καλλικράτη» είναι μια πραγματική επανάσταση.
Αυτή η πρώτη θητεία όσων εκλεγούν, θα είναι καθοριστικής σημασίας για τον ίδιο το θεσμό - και χθες, ήμουν στη Λάρισα, στη Θεσσαλία, συζητώντας τα ζητήματα της περιοχής, αλλά και το ενδιαφέρον που υπάρχει γύρω από τον «Καλλικράτη» - γιατί ο θεσμός του «Καλλικράτη» προσεγγίζει τελείως διαφορετικά την ανάπτυξη. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι απελευθερώνει τις περιφερειακές δυνάμεις, τις τοπικές δυνάμεις, οι οποίες πραγματικά ασφυκτιούν, μέσα σε ένα σύστημα πελατειακό, αλλά και σε μια νοοτροπία, που έχει εμπεδωθεί ουσιαστικά, ότι «δεν γίνεται τίποτα», ότι «δεν μπορούμε εμείς», ότι «έτσι κι αλλιώς, όλα στην Αθήνα θα αποφασιστούν». Αυτή η αντίληψη έχει ακυρώσει ακόμη και δυνατότητες, οι οποίες και σήμερα υπάρχουν, αλλά έχει εμπεδωθεί και ως μια αντίληψη παθητικής αντιμετώπισης της πολιτικής και των δυνατοτήτων που έχει αυτή η χώρα.
Άρα, είναι σημαντικός ο θεσμός, ενώ οι Περιφερειάρχες είναι τοπικοί κυβερνήτες πια, με ιδιαίτερη σημασία για την ανάπτυξη, για το περιβάλλον, για τις γειτονιές, για τις υποδομές, για ένα όραμα για κάθε περιοχή. Είναι η ευκαιρία να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους οι πολίτες και να στηριχθούν, μέσα από υπηρεσίες οι οποίες σήμερα είναι μακριά από αυτούς.
Μιλούσαμε πριν, για τη «Βοήθεια στο σπίτι» και για άλλα προγράμματα, τα οποία θα μπορέσουν πλέον να λειτουργήσουν πολύ πιο αποτελεσματικά και να οργανωθούν πολύ πιο σωστά.
Και βεβαίως, κάθε άλλο παρά μικροπολιτικές είναι αυτές οι εκλογές. Δεν είναι ευκαιρία για διαμαρτυρία, αν και κάποιοι θέλουν να τις κάνουν ευκαιρία για διαμαρτυρία. Ξέρουμε όμως ότι αυτές οι εκλογές, για μας, είναι μια μεγάλη δυνατότητα αλλαγής και ένα σημαντικό εργαλείο για την ανάπτυξη της χώρας και για τις αλλαγές που εμείς προωθούμε, ως Κίνημα και ως Κυβέρνηση.
Βλέπουμε ότι η Αντιπολίτευση προσπαθεί να υποτιμήσει τους πολίτες, γιατί θέλει να σβήσει τις τεράστιες ευθύνες, που υπήρχαν και υπάρχουν, της προηγούμενης κυβέρνησης. Θέλουν να σβήσουν και να ξεχάσουν ότι περάσαμε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις του Ελληνισμού – σίγουρα, τη μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών.
Το δίλημμα για τη χώρα είναι αν θα συνεχίσουμε το έργο της σωτηρίας και της αναμόρφωσης της χώρας, ή αν θα πάμε πίσω, στην παρακμή της φαυλότητας, της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου και της πελατειακής σπατάλης. Δηλαδή, σε όλα αυτά τα φαινόμενα, που ξέρουμε ότι είναι η βάση αυτής της κρίσης.
Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στους πολίτες και συνεχίζουμε το έργο μας, με σχέδιο και στρατηγική. Παραλάβαμε μια χώρα σε συνθήκες κατάρρευσης και χρεοκοπίας και είχαμε πατριωτικό καθήκον να σταματήσουμε αυτό τον καταστροφικό κατήφορο.
Έχουμε καταφέρει να αποφύγουμε ακριβώς αυτή τη χρεοκοπία. Σώσαμε την Ελλάδα, με θυσίες βεβαίως, αλλά χτίζουμε πια μια διαφορετική Ελλάδα, με αξιοπιστία, βήμα – βήμα. Και συνεχίζουμε την προσπάθεια, γιατί το δεύτερο ημίχρονο είναι κρίσιμο. Είναι κρίσιμο πια, να κάνουμε όλα όσα και προεκλογικά έχουμε δεσμευτεί να κάνουμε, δηλαδή τις μεγάλες αλλαγές, οι οποίες αντιμετωπίζουν τα αίτια της κρίσης, και όχι απλώς τα επιφαινόμενα της κρίσης, όχι μόνο τη μεγάλη επίθεση που δεχτήκαμε από τις αγορές, λόγω της έλλειψης αξιοπιστίας, που αντιμετωπίσαμε, όμως, με αποτελεσματικό τρόπο.
Έτσι, και το 2011, και το 2012, είναι σημαντικές χρονιές. Θεωρούμε ότι το 2011 θα είναι η τελευταία χρονιά ύφεσης, ώστε το 2012 να επανέλθουμε στην ανάπτυξη και, το 2013, να δρομολογούμε εξελίξεις οριστικής πια εξόδου από την κρίση, αλλά και από την οικονομική εξάρτηση.
Ο δρόμος αυτός είναι μακρύς, αλλά πρέπει να κερδίσουμε και κερδίζουμε μάχες κάθε μέρα. Όπως έχω πει, ο συναγερμός δεν έχει λήξει. Εκκαθαρίζουμε ακόμη σοβαρά προβλήματα του παρελθόντος, τα βλέπετε κι εσείς καθημερινά στα Υπουργεία, και βλέπουμε ότι ο μεγάλος ασθενής, που θα έπρεπε να είναι και ο μεγάλος σύμμαχος αυτών των αλλαγών, είναι το ίδιο το Δημόσιο.
Πρέπει να δούμε ακριβώς πώς θα αξιοποιήσουμε το υπάρχον δυναμικό του Δημοσίου, ακόμη πιο αποτελεσματικά, για να βοηθήσουμε στην αναμόρφωση της χώρας.
Τα προβλήματα είναι πολλά, ενώ πολλά από τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε, άλλες χώρες θα τα θεωρούσαν αυτονόητα. Γι’ αυτό, όπως είπαμε, κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και το θέμα των στατιστικών έχει γίνει κεντρικό ζήτημα στην Ευρώπη, λόγω της Ελλάδας.
Σήμερα και αύριο, στο ECOFIN, συζητείται για άλλη μια φορά η αναξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων του παρελθόντος, του 2009. Είναι άλλη μια κηλίδα που άφησε πίσω της η προηγούμενη κυβέρνηση, την οποία η δική μας φρόντισε να αντιμετωπίσει με θεσμικό τρόπο, με την ανεξαρτητοποίηση της Στατικής Υπηρεσίας, αλλά βεβαίως και με την απόλυτη διαφάνεια, το «φως σε όλα», ώστε από εδώ και πέρα, από το 2010 και μετά, να μην υπάρχει κανένα ίχνος αμφιβολίας ή ακόμα και καχυποψίας από τους εταίρους μας, πόσο μάλλον από τον Ελληνικό λαό, για το πώς πάνε τα πράγματα.
Βασιζόμενοι ακριβώς πάνω στη διαφάνεια, πιστεύω ότι χτίζουμε συστηματικά μια άλλη σχέση κράτους – πολίτη, η οποία εδράζεται στην εμπιστοσύνη.
Θέλω επίσης να σας ενημερώσω ότι, αύριο, έχω συγκαλέσει ευρεία σύσκεψη με όλους τους κοινωνικούς εταίρους, για το θέμα της εργασίας και της ανεργίας. Είναι κεντρικό ζήτημα, για μας. Έχουμε εργαζόμενους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας. Και η αποτροπή της ανεργίας, η προστασία των εργαζομένων, για μας, είναι απόλυτη προτεραιότητα, από τη μία πλευρά. Από την άλλη, όμως, καθοριστική είναι και η δημιουργία ενεργητικής πολιτικής, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν ή και να μπουν στην αγορά εργασίας.
Και αύριο, θα συζητήσουμε ένα ευρύ «οπλοστάσιο» μέτρων, που έχει σχεδιάσει η Κυβέρνηση - αρκετά Υπουργεία μαζί. Θα αναλάβουμε αμοιβαίες δεσμεύσεις, ώστε να αμβλυνθούν - στο μέτρο του δυνατού - οι κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της μεγάλης κρίσης και, παράλληλα, να δώσουμε και ένα άλλο πλαίσιο κοινωνικής πολιτικής σε ό,τι αφορά τους ανέργους, ένα πλαίσιο το οποίο διαφέρει από το πολυδαίδαλο και πολλές φορές αναποτελεσματικό και πελατειακό πλαίσιο, που υπήρχε παλαιότερα.
Και χρειάζεται σημαντική αναμόρφωση σε όλο το σύστημα πρόνοιας. Ήδη, από το καλοκαίρι, έχει γίνει μια δουλειά από το Κίνημα, μαζί με τους Υπουργούς, με ένα διαθεσμικό όργανο, το οποίο λειτούργησε μαζί και με το ΙΣΤΑΜΕ. Πάνω σ’ αυτό σχεδιάζουμε και τις περαιτέρω παρεμβάσεις μας, για την αποτελεσματική λειτουργία του συστήματος πρόνοιας. Και όταν λέω «πρόνοια», εννοώ το σύνολο της κρατικής πρόνοιας - δεν εννοώ τη στενή έννοια της πρόνοιας – μεγάλο κομμάτι της οποίας, βεβαίως, μεγάλο κομμάτι αυτών των υπηρεσιών, θα το διαχειρίζεται πια και η Αυτοδιοίκηση.
Σήμερα, έχουμε σειρά νομοσχεδίων, πολλά εκ των οποίων έχουν σχέση και με την ενσωμάτωση Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήταν μία ακόμα κηλίδα στην αναξιοπιστία μας, καθώς ήμασταν από τις χώρες που είχαν τις χειρότερες συμπεριφορές ενσωμάτωσης των ευρωπαϊκών Οδηγιών, με επιπτώσεις και στη λειτουργία της οικονομίας μας, και του κράτους. Και βεβαίως, με επιπτώσεις και στην εικόνα μας, αλλά και σε πρόστιμα και σε δίκες, που είτε έχουν προκληθεί, είτε θα μπορούσαν να προκληθούν.
Είναι σημαντικό, λοιπόν, ότι και αυτά τα θέματα προχωρούν και ενσωματώνονται στη νομοθεσία μας. Και σε αυτό έχει συμβάλει και ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, και το Υπουργείο Εξωτερικών, παραδοσιακά, αλλά και η Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης, που συνεργάζονται γι’ αυτή την πολύ σημαντική υπόθεση.
Έχουμε σήμερα και το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο. Και πέραν των άλλων νομοσχεδίων, θα μπορούσε ίσως να αναρωτηθεί κανείς, ποια είναι η ιδιαιτερότητα ενός νομοσχεδίου για τον κινηματογράφο, σ’ αυτή την ιδιαίτερη συγκυρία.
Είναι διαφορετικό το νομοσχέδιο αυτό. Για κάποιους, μάλιστα, μπορεί να φαίνεται πολυτέλεια να ασχολούμαστε με τις τέχνες, όταν η οικονομία κινδυνεύει. Εγώ θα έλεγα το αντίστροφο, ότι είναι ένας ακόμα τομέας, πολύ σημαντικός, είναι το νέο πρότυπο ανάπτυξης που δημιουργούμε. Και είναι ένας τομέας, που κινητοποιεί το ανθρώπινο κεφάλαιο, δίνει υπεραξία στα προϊόντα μας και, βεβαίως, συνδυάζεται άριστα και με την τουριστική βιομηχανία.
Πέρα από την αξία της τέχνης, αυτής καθ’ αυτής, η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής συγκυρίας. Και η τέχνη, είναι και μορφή έκφρασης, που αποτυπώνει με τον πιο καθοριστικό τρόπο αυτό που θέλει να εκφράσει και η κοινωνία μας.
Το λέω αυτό, γιατί δεν έχει περάσει πολύς καιρός, από τότε που τέσσερις Έλληνες δημιουργοί τιμήθηκαν στο Φεστιβάλ της Βενετίας, τέσσερα νέα παιδιά, οι ταινίες των οποίων τιμήθηκαν ως παράδειγμα καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και για το περιεχόμενό τους. Και δεν ήταν «εύκολες» ταινίες, αλλά η κάθε μία, με τον τρόπο της, κατέγραψε προκλήσεις σε μια κοινωνία που αλλάζει - θα έλεγα, Ελληνική - αλλά και οικουμενικά, σε κοινωνίες που αλλάζουν, σκληρές κοινωνίες, όπου η επιβίωση είναι ένας καθημερινός αγώνας.
Και όμως, ήταν τέσσερις ταινίες που μας έκαναν περήφανους και προέβαλαν την Ελλάδα στον κόσμο, σαν μια χώρα που παλεύει με δύναμη και με αποφασιστικότητα και έχει κάτι να πει. Μπορεί και η χώρα μας να συμβάλει ουσιαστικά στα διεθνή πράγματα και, βεβαίως, συμβάλλοντας στα διεθνή, να αλλάξει και την εικόνα της ίδιας της χώρας.
Το νομοσχέδιο αυτό έχει ως στόχο να ενισχύσει αυτή τη δημιουργική διάθεση και να δώσει τη δύναμη στους νέους καλλιτέχνες, γενικότερα στους καλλιτέχνες και δημιουργούς, να προχωρήσουν.
Ένας δεύτερος λόγος, για τον οποίο έχει σημασία αυτό το νομοσχέδιο, είναι ότι έρχεται σε μια σημαντική στιγμή, που έχουμε βαθύτατα αναπτυξιακά ζητήματα και η αναπτυξιακή μας προοπτική έχει καταγραφεί ως προτεραιότητα, όπως και το είδος της ανάπτυξης που θέλουμε να δώσουμε στη χώρα – μια ποιοτική ανάπτυξη.
Και βεβαίως, η τέχνη του κινηματογράφου, είναι μια τέχνη που εμπλέκει μια ολόκληρη κοινωνία, σε ό,τι αφορά και τα επαγγέλματα - επενδυτές, παραγωγούς, manager, εργαζόμενους, καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, σεναριογράφους, τεχνικούς - τα οποία είναι και σύγχρονα επαγγέλματα, αν σκεφτούμε την ψηφιακή και την διαδικτυακή εποχή, όπου ήχος, εικόνα, αλλά και λόγος, συνδυάζονται με την επικοινωνία.
Κάθε ταινία είναι μια μικρή ή μεγάλη επιχείρηση, με θέσεις εργασίας, έσοδα και έξοδα, κέρδη και ζημιές, είναι μέρος μιας ολόκληρης βιομηχανίας, της βιομηχανίας του πολιτισμού, αν θέλετε, που σήμερα καταγράφεται στην Ευρώπη, ως η πιο γρήγορα ανερχόμενη ευρωπαϊκή οικονομική δραστηριότητα.
Αποτελεί σήμερα ήδη το 3% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και θα πρέπει να δούμε χώρες, όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ινδία, όπου ο κινηματογράφος αποτελεί πολύ μεγάλο μέρος των εξαγωγών τους και, βεβαίως, πολύ σημαντικό μέρος της ανάπτυξής τους.
Πέρα απ’ αυτό, όμως, αυτή η δραστηριότητα είναι και στην πρώτη γραμμή της καινοτομίας, γιατί εκ των πραγμάτων αξιοποιεί τις πιο νέες τεχνολογίες και εφαρμογές, που αλλάζουν την ποιότητα της καθημερινότητάς μας.
Μιλούσα με έναν Έλληνα της Διασποράς, τον Τζιμ Γιαννόπουλο, ο οποίος είναι ο Προεδρεύων της «20th Century Fox», μιας εταιρείας με γνωστές και μεγάλες παραγωγές – όπως το AVATAR π.χ., το οποίο έχει τη μεγαλύτερη παραγωγή ιστορικά, από πλευράς εσόδων.
Και βεβαίως, μου έλεγε ότι, στην Ελλάδα, θα μπορούσε να υπάρχει σημαντικό έδαφος, ώστε να κάνει η χώρα μας ένα άλμα τεχνολογικό και να μπει στις σύγχρονες τεχνολογίες στον κινηματογράφο, που συνδυάζονται, όπως σας είπα, και με άλλα, πολύ σημαντικά κομμάτια της ηλεκτρονικής βιομηχανίας.
Παίρνω παράδειγμα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, όμως, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που όλοι μας βλέπουμε τους νέους να ασχολούνται με αυτά, είναι από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Μόνο μία εταιρεία στην Αμερική βγάζει 80 δις το χρόνο από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Δεν μιλάμε για τα τυχερά παιχνίδια, μιλάμε για ηλεκτρονικά παιχνίδια - έχει διαφορά.
Και βεβαίως, οι παραγωγές αυτές μοιάζουν πάρα πολύ και με τον κινηματογράφο. Γιατί έχουν σκηνοθεσία, έχουν σενάρια, έχουν εικονολήπτες, έχουν καλλιτέχνες και ούτω καθ’ εξής.
Άρα, είναι ένα πρωτοποριακό νομοσχέδιο, που ανοίγει νέες πόρτες, νέες δυνατότητες, δίνοντας ώθηση στη νέα δημιουργικότητα και ενισχύοντας τους νέους στον χώρο της τέχνης.
Είναι ένας σημαντικός τομέας. Και η Άννα Διαμαντοπούλου, που μόλις γύρισε από την Καλιφόρνια και τη «Silicon Valley», θα μπορεί αυτό να το πιστοποιήσει - το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο τομέας και πόσο μπορεί η Ελλάδα, που έχει ένα τεράστιο δυναμικό, το οποίο σήμερα αργεί, να μπει δυναμικά σε αυτό τον τομέα. Αυτό το νομοσχέδιο, λοιπόν, βοηθά και προς αυτή την κατεύθυνση.
Χρειάζεται να δούμε την τέχνη, μέσα από τις νέες τεχνολογίες και μέσα από τα νέα ποιοτικά προϊόντα, τα οποία προωθούμε σε όλους τους τομείς - και χθες, είχαμε μια μεγάλη συζήτηση για την αγροτική οικονομία, η οποία, βεβαίως, με τη νέα τεχνολογία, έχει και αυτή τεράστιες δυνατότητες.
Αυτό το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο καταγράφει - δυστυχώς, και εδώ – πόση γραφειοκρατία, αδιαφάνεια και συντεχνιακά μικροσυμφέροντα είχαμε, που στερούσαν πόρους από τους χώρους και την ανάπτυξη της πραγματικής δημιουργίας.
Απελευθερώνουμε και εδώ δημιουργικές δυνάμεις της χώρας μας, που ήταν και είναι προεκλογική και μετεκλογική μας δέσμευση. Παραμένει πρώτη μας προτεραιότητα να απελευθερώσουμε τον Έλληνα πολίτη, να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις της χώρας μας, να απελευθερώσουμε τις επιχειρήσεις και την καινοτομία παντού, είτε είναι στις παραδοσιακές και συμβατικές βιομηχανίες, είτε στο χώρο της τέχνης.
Το νομοσχέδιο αυτό, που βάζουμε σήμερα σε δημόσια διαβούλευση, στοχεύει να το κάνει αυτό πράξη στον χώρο του κινηματογράφου.
· Θέλω να αναφερθώ στην εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, το 1981. Στη μεγάλη αλλαγή, που είχε ως επίκεντρο την ανεξαρτησία μας και την εθνική κυριαρχία μας. Μια μεγάλη αλλαγή, που σηματοδοτούσε τον αγώνα μας να φύγουμε από την εξάρτηση, η οποία είχε βεβαίως επιβληθεί για πολλά χρόνια μέσω της στρατιωτικής δικτατορίας, με τα όποια δεινά για τη χώρα μας, τα οποία, όμως, συνήθως, συνδέουμε με τα δεινά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας και του Κυπριακού. Αλλά βεβαίως, αυτά τα δεσμά της εξάρτησης ήταν βαθύτερα, καθώς μέσα από την ηγεμονία του Ψυχρού Πολέμου των δύο πόλων, ζούσε ο πολίτης το φόβο και το φακέλωμα.
Θυμάστε ότι τότε, μία από τις μεγάλες αλλαγές ήταν ακριβώς να απελευθερώσουμε τον πολίτη από το κυνήγι της πολιτικής άποψης και της διαφοροποίησης, αλλά βεβαίως και από μια οικονομική εξάρτηση, που ήταν και τότε δεδομένη, μέσα σε αυτό το κλίμα.
Θέλω όμως να πω κάτι, γιατί μιλάμε και σήμερα για αυτονομία και ανεξαρτησία, αλλά και για την επιτήρηση και την εξάρτηση που υπάρχει. Η τότε εξάρτηση έφερε μαζί της δομές - δεν ήταν απλώς μια εξάρτηση απ’ έξω - έφερε δομές μέσα στη χώρα μας, έφερε και αντιλήψεις μέσα στη χώρα μας, που επέτειναν και εμπέδωσαν αυτή την εξάρτηση.
Από την αστυνομοκρατία, από τη μία πλευρά, που ήταν το σκληρό πρόσωπο της εξάρτησης, μέχρι και την πελατειακή πολιτική, που ήταν η άλλη πλευρά της εξάρτησης - να καταστήσω εξαρτημένο τον πολίτη, να κατακερματίσω την κοινωνία, να «σπάσω» τα Κινήματα ή την τοπική κοινωνία ή τον Συνδικαλισμό, ή οτιδήποτε άλλο που μπορούσε να οργανωθεί σε συλλογικό επίπεδο, και να βοηθήσω συντεχνιακά ή και προσωπικά, να βολέψω και να δώσω αυτή την αίσθηση της επίλυσης του προβλήματος, που τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά εξάρτηση από το κράτος κι αυτή.
Ήταν διαφορετικός τότε ο ρόλος του κράτους, που διαμόρφωσε την αντίληψη ότι, όλα τα καλά, αλλά και όλα τα δεινά, έρχονται απ' έξω. Άρα, λοιπόν, βασιστήκαμε σε μια αντίληψη ότι, ή θα έχουμε «δάνειες» δυνάμεις απ' έξω – θετικά, για να μας βοηθήσουν - ή θα κάνουμε μια εύκολη μεταφορά ευθυνών, ότι όλα τα προβλήματα είναι απ’ έξω και ότι εμείς δεν φταίμε σε τίποτα.
Πιστεύω ότι και σήμερα, που είναι τα γενέθλια της Μελίνας Μερκούρη - έτυχε, αλλά είναι σημαντική αυτή η σύμπτωση – είναι σημαντικό να μιλάμε για την πολιτιστική πλευρά της αλλαγής, που δεν είναι άλλη από το να σπάσουμε αντιλήψεις και να δώσουμε αυτοπεποίθηση και ταυτότητα, απελευθερώνοντας τις δυνάμεις μας από αυτού του είδους τις πολιτικές.
Η σημερινή ημέρα, λοιπόν, με τη συζήτηση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, ας συμβολίσει αυτή την πολιτιστική διάσταση της απελευθέρωσης και της απεξάρτησης, την οποία εμείς υπηρετούμε, αυτό το Κίνημα υπηρετεί, από το ’74, αλλά και πριν από το ’74, επί δικτατορίας. Την απεξάρτηση της χώρας μας από «δάνειες» δυνάμεις ή από επιβολές και επιτηρήσεις.
Αντίθετα, η προηγούμενη κυβέρνηση μας έφερε δύο φορές σε επιτήρηση. Και σήμερα, δίνουμε τον αγώνα, όχι απλώς για να ξεφύγουμε από τη σημερινή επιτήρηση, αλλά και για να διαμορφώσουμε μια χώρα, που θα βασίζεται πραγματικά στις δικές της δυνάμεις, με μια αναπτυξιακή προοπτική πολύ πιο βιώσιμη.
