Ομιλία για το πολυτεχνείο
Οι εξελίξεις στο Αιγαίο και το νόημα της ανεξαρτησίας σήμερα
Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες
Έχει σήμερα πολύ μεγάλη σημασία να τιμά κανείς την εξέγερση του πολυτεχνείου όχι απλά με μεγάλα λόγια, περιγραφές και ανέξοδες κορώνες που με την παρέμβαση του φυσικού χρόνου δείχνουν ζαχαρωμένες, δεν εμπνέουν και φυσικά στο τέλος δεν τιμούν ακόμη και αυτούς τους αγωνιστές του.
Έχει σήμερα πολύ μεγάλη σημασία να τιμά κανείς την εξέγερση του πολυτεχνείου με σύγχρονους όρους ανάλυσης των ιστορικών, οικονομικών και γεωστρατηγικών συνθηκών εκείνης της εποχής που καθόρισαν τότε τις εξελίξεις και φυσικά και την ίδια την εξέγερση. Και αυτό πρέπει να γίνεται σήμερα, γιατί οι ίδιες αυτές οι συνθήκες και επιδιώξεις, στον ιστορικό χρόνο φαίνεται να μην έχουν αλλάξει καθόλου, αφού η αιτία που καθόριζε τότε και καθορίζει και σήμερα τις εξελίξεις στην χώρα μας αλλά και παγκόσμια είναι η ίδια. Είναι δηλ οι σχεδιασμοί των πολυεθνικών ομίλων και μονοπωλίων που με την σειρά τους καθορίζουν τον πυρήνα της στρατηγικής των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τις πολιτικές και τις κυβερνήσεις των χωρών. Ποιος αμφισβητεί ότι τότε και σήμερα το ενεργειακό παρόν και μέλλον της ευρύτερης περιοχής δεν ήταν η αιτία των αντιθέσεων και των πολέμων, των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Γης, αλλά και για το στήσιμο των πιο βάρβαρων φασιστικών καθεστώτων αλλά και των πιο σύγχρονων «δημοκρατικά» τα λένε, που στόχο τους είχαν και έχουν την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του κεφαλαίου;
Χωρίς αυτόν τον απαραίτητο καθορισμό της αιτίας που και σήμερα ισχύει όπως και τότε δεν μπορεί κανένας να αποτολμήσει να τιμήσει τους αγωνιστές της εξέγερσης του πολυτεχνείου. Γιατί ακριβώς επειδή το κίνημα τότε συγκρούστηκε με κάτι τόσο μεγάλο όπως τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και το μέγεθος της θυσίας ήταν μεγάλο αντίστοιχα, σήμερα αποτελεί τιμή για τον αγώνα του πολυτεχνείου, να μπαίνει στόχος να ανανεωθεί αυτή η ρήξη με τα μονοπώλια και με τον ιμπεριαλισμό να συνεχιστεί δηλαδή ο αδικαίωτος αγώνας.
Δεν μπορεί κανείς σήμερα να μικραίνει τον αγώνα του πολυτεχνείου με επιφανειακές αναλύσεις, αποκρύπτοντας τις συνθήκες και τις αιτίες που τον επέβαλλαν. Και τέτοια προσπάθεια κάνουν όσοι θέλουν το πολυτεχνείο μουσείο και ταυτόχρονα υλοποιούν η εξωραΐζουν τις πιο βάρβαρες πολιτικές. Γιατί γνωρίζουν ότι μια τέτοια ανάλυση θα σκοντάψει στην στρατηγική τους υποχώρηση, στον συμβιβασμό, στην σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και εν τέλει στον εξωραϊσμό του καπιταλισμού. Αυτός ο αγώνας όμως του πολυτεχνείου, μπορεί και πρέπει να εμπνεύσει την νέα γενιά, αφού εξακολουθούν να υπάρχουν και μάλιστα πιο οξυμένοι οι όροι της εξάρτησης για την χώρα μας που πυροδότησαν τότε αυτήν την εξέγερση.
Ποιος αμφισβητεί ότι το ΝΑΤΟ εκείνη την εποχή επέβαλλε την χούντα και την διχοτόμηση της Κύπρου προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών στην περιοχή μέχρι και σήμερα, αλλά και να ανακόψει κάθε τάση χειραφέτησης και ριζοσπαστικοποίησης του λαού που διαφαινόταν μπροστά στην σαπίλα του ξενόδουλων κυβερνήσεων της εποχής;
Τα καπιταλιστικά κράτη, με την ίδρυση του ΝΑΤΟ, στόχευαν ν' ανατρέψουν το συσχετισμό των δυνάμεων που είχε επέλθει στην Ευρώπη σε βάρος του ιμπεριαλισμού, με τη διαμόρφωση καθεστώτων λαϊκής εξουσίας, ως αποτέλεσμα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, με τον ηγετικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης που σήκωσε το κύριο βάρος σ' αυτήν την τιτάνια προσπάθεια.
Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ ενίσχυε την εξουσία του κεφαλαίου στα κράτη - μέλη, παρά τις ανισότιμες σχέσεις στο εσωτερικό του. Το ΝΑΤΟ λειτούργησε ως ο ισχυρότερος μηχανισμός βίας και καταστολής του εργατικού - λαϊκού κινήματος στα κράτη - μέλη του, παράλληλα με τη βία που άσκησε σε χώρες μη μέλη, ταυτίστηκε με ό,τι πιο αντιδραστικό, δολοφονικό, ανελεύθερο και καταπιεστικό στον 20ό και 21ο αιώνα.
Στις νέες συνθήκες και μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στα άλλα σοσιαλιστικά κράτη και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ έπρεπε να προσαρμόσει την αιτιολόγηση της ύπαρξής του ως μηχανισμού καταστολής, αλλά και διατήρησης της υπεροχής του ηγετικού του πυρήνα και μεταξύ των νέων καπιταλιστικών δυνάμεων που διαμορφώθηκαν. Οι προσαρμογές στο δόγμα και στη δομή του ΝΑΤΟ αντανακλούν και την εμφάνιση ή όξυνση νέων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Ετσι υιοθετήθηκε ως «εχθρός» η λεγόμενη «τρομοκρατία» και ο «εξτρεμισμός», για να στηριχθούν νέοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις, να δικαιολογηθούν οι λεγόμενοι «ανθρωπιστικοί πόλεμοι», με πρόσχημα την προστασία μειονοτήτων από την «ανθρωπιστική καταστροφή».
Σήμερα το «νέο» ΝΑΤΟ αποτελεί εκσυγχρονισμένο εργαλείο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, Εχθρό των λαϊκών κινημάτων, του δικαιώματος κάθε λαού να επιλέγει το δικό του δρόμο ανάπτυξης
Η «νέα στρατηγική αντίληψη ΝΑΤΟ 2020», που θα καταληχτεί στη Λισαβόνα επιδιώκει να θεσμοθετήσει τις παραπάνω εξελίξεις. Στη βάση αυτή, το ΝΑΤΟ στοχεύει:
Να νομιμοποιήσει την επέμβαση κατά του λαού σ' ενδεχόμενο εσωτερικής απειλής της αστικής εξουσίας μέλους του ΝΑΤΟ.
Να ενισχύσει τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, πέραν της ζώνης της συμμαχίας, όπως σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία, Πακιστάν κ.α. και μάλιστα ως δράση νομιμοποιημένη από τον ΟΗΕ.
Να δράσει για το σχηματισμό κρατικών μηχανισμών (αστυνομίας και στρατού) στις χώρες που ήδη έχουν μπει στο στόχαστρο (Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσσοβο), ώστε να ενσωματωθούν ομαλά στα ιμπεριαλιστικά ΝΑΤΟικά σχέδια.
Να επεκτείνει τους λεγόμενους «προληπτικούς πολέμους» και να ενισχύσει τη δυνατότητα για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα».
Τέλος Να διευρύνει τον έλεγχο των αγορών σε συνεργασία με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκτός ΝΑΤΟ, εμφανίζοντας το στόχο αυτό ως αντιμετώπιση δήθεν «νέων απειλών (κυβερνοεπιθέσεις, πειρατεία, διάδοση των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων, κίνδυνος να υπάρξει έλλειψη ενέργειας, «ενεργειακή ασφάλεια», κλιματικές αλλαγές, μετανάστευση, νερό).
Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, μετά το έτος 2000, ενέταξε στους στόχους του και την εξασφάλιση της «ενεργειακής ασφάλειας» και αυτό αποτυπώνεται και στο νέο στρατηγικό του δόγμα.
Στην ίδια ρότα κινείται και η λεγόμενη «στρατηγική συνεργασία» Ελλάδας και Ισραήλ, που, εκτός από τις στρατιωτικές διευκολύνσεις εκ μέρους της ελληνικής πλευράς στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ, ανοίγει και τις προοπτικές για την είσοδο των Ισραηλινών στο ενεργειακό παιχνίδι της Μεσογείου.
Μέσα σε αυτό τα πλαίσιο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, διαχρονικά, αλλά ιδιαίτερα στην παρούσα φάση η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου, που εμπλέκει δυναμικά τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, έχουν εγκαταλείψει - απεμπολήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή. Στην ουσία, τα έχουν εκχωρήσει, τα έχουν ενσωματώσει στους διεθνικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Άμεση αντανάκλαση αυτών των εξελίξεων αποτελούν οι επιλογές που αφορούν στη μη αξιοποίηση των φυσικών πόρων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) στο Αιγαίο και στην αδρανοποίηση μέχρι εγκατάλειψης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Το κενό που υπάρχει λόγω του μη ορισμού ΑΟΖ από την ελληνική πλευρά, επιχειρεί να καλύψει η Τουρκία, με μονομερείς ενέργειες, κάνοντας - μέσω των ερευνών για υποθαλάσσια κοιτάσματα - ένα είδος μονομερούς οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο και προχωρώντας σε άλλες μορφές διαχείρισης, όπως αυτή της ελληνοτουρκικής συνεκμετάλλευσης.
Η Τουρκία διαμορφώνει στο Αιγαίο μια ντε φάκτο κατάσταση, που είναι πρόπλασμα των διευθετήσεων που επιδιώκονται με ΝΑΤΟική ομπρέλα.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ανάμεσα στα ελληνικά νησιά, η Τουρκία θα επικαλείται την προστασία και την ασφάλεια των «ζωτικών» της συμφερόντων, τα οποία η ελληνική πλευρά έχει ήδη αποδεχθεί με τη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997.
Σήμερα ΝΑΤΟ- Τουρκία δέχονται μόνο μια κουτσουρεμένη ελληνική Αποκλειστική ΟΖ που παραπέμπει στον ορισμό της υφαλοκρηπίδας σύμφωνα με όσα ορίζονταν στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1958, όπου αυτή οριοθετούνταν μέχρι τα 200 μέτρα βάθος βυθού, δηλαδή όσα είχε πει πρόσφατα ο Θ. Πάγκαλος περί υφαλοκρηπίδας. Απώτερος στόχος είναι να ανοίξουν οι δρόμοι για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου από εταιρείες των δυο χωρών και πολυεθνικούς ομίλους.
Όλα αυτά τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τον ελληνικό και τον τούρκικο λαό, αφού περιέχουν το σπέρμα μελλοντικών εντάσεων και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Οι Αποκλειστικές ΟΖ αφορούν στο Β. Αιγαίο ανατολικά της Θάσου, στο Νότιο Αιγαίο με επίκεντρο το Καστελόριζο, στην Κύπρο αλλά και στο Ιόνιο Πέλαγος. Πρόκειται για περιοχές με πολλαπλή γεωπολιτική σημασία αφού περιλαμβάνουν κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αποτελούν θαλάσσιες οδούς για τη διέλευση αγωγών και τη μεταφορά ενέργειας και έχουν αυτονόητη στρατιωτική σημασία για τον έλεγχο της Ανατ. Μεσογείου.
Το ζήτημα είναι πιο σύνθετο όσον αφορά στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, όπου εκδηλώνονται αντιθέσεις μεταξύ Ισραήλ, Τουρκίας και Λιβάνου (με τη στήριξη και του Ιράν), για την οριοθέτηση των σχετικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η περιοχή αποτελεί ήδη εστία όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στις οποίες εμπλέκονται όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στο επίκεντρο βρίσκονται τα κοιτάσματα φυσικού αερίου (όπως το πεδίο Λεβιάθαν μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, και το Θαλάσσιο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ), τα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Β. Κύπρου καθώς και η ισραηλινή πρόταση για μεταφορά φυσικού αερίου με υποθαλάσσιο αγωγό στην Ελλάδα
Στο Ιόνιο Πέλαγος, που διαθέτει επίσης ανεξερεύνητα κοιτάσματα, δρομολογούνται οι πρώτες προκηρύξεις διεθνών διαγωνισμών για έρευνες στις παράκτιες περιοχές του Πατραϊκού Κόλπου και του Νομού Ιωαννίνων.
Οι συνομιλίες με την Αλβανία διαμόρφωσαν ένα αρχικό πλαίσιο συμφωνίας. Όμως, την ίδια περίοδο αναβαθμίζεται η παρουσία της Τουρκίας στην περιοχή. Η Τουρκία διαθέτει και χρηματοδοτεί βάσεις στρατιωτικής συνεργασίας στο Δυρράχιο και στην Αυλώνα της Αλβανίας. Τον Ιούνη του 2010 πραγματοποιήθηκε ανθυποβρυχιακή άσκηση Τουρκίας - Αλβανίας στα διεθνή ύδατα της Κεφαλονιάς (εντός του FIR Αθηνών) με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και συμμετοχή πλοίων των ΗΠΑ και της Ιταλίας
Την ίδια στιγμή τα ΕΛΠΕ συμμετέχουν σε ερευνητικές γεωτρήσεις στη Λιβύη και στην Αίγυπτο με ότι σημαίνει αυτό.
Απο όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι Το τίμημα για την χώρα μας θα είναι πάρα πολύ βαρύ: Η εκχώρηση νέων αρμοδιοτήτων και δικαιωμάτων άμυνας στο ΝΑΤΟ.
Σήμερα αυτό που ζητιέται είναι να μην μπορούν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις να συμπεριλάβουν στη στρατιωτική άμυνα νησιά που η ηγεσία της Τουρκίας τα θεωρεί ότι είναι "γκρίζες ζώνες". Και μιλάμε τώρα για τη Ρόδο, τη Σάμο, την Ικαρία, τη Λήμνο, τη Λέσβο, δε μιλάμε για μια αμφιλεγόμενη βραχονησίδα.
Στην Ανατ. Μεσόγειο, υπάρχουν - λένε - τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στον κόσμο.
Πρόκειται όμως για μια περιοχή, όπου ο ανταγωνισμός διενεργείται ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, ανάμεσα σε αραβικές χώρες, έχει μπει και η Τουρκία. Ο ανταγωνισμός εκεί είναι μεγάλος.
Το Αιγαίο αποτελεί κρίσιμο κρίκο της αλυσίδας Βαλκάνια - Αν. Μεσόγειος - Μέση Ανατολή, γεγονός που λαμβάνει υπόψη η προωθούμενη νέα δομή του ΝΑΤΟ, με την κατανομή αρμοδιοτήτων και το ρόλο των κοινών στρατηγείων.
Η ελληνική κυβέρνηση,συμμετέχει ενεργά και δίνει προτεραιότητα στην προώθηση σχεδίων μεταφοράς ενέργειας που προτάσσουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στην περιοχή. Σχεδίων, που εμπλέκουν τη χώρα μας όλο και πιο πολύ στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις προτάσεις τροφοδοσίας του ελληνοϊταλικού αγωγού με αέριο από το Κατάρ και την πρόταση σύνδεσης με το σχέδιο αγωγού για τροφοδοσία της Ιταλίας με φυσικό αέριο μέσω Αλβανίας
Στην ουσία η κυβέρνηση διασφαλίζει τη μερίδα του λέοντος σε αμερικανικούς και βρετανικούς ενεργειακούς ομίλους.
Σήμερα ενδιαφέρει πάρα πολύ τις πολυεθνικές εταιρείες να τοποθετηθούν σε χώρες που έχουν ένα στρατηγικό ενδιαφέρον, ως πύλη για τη διείσδυση σε άλλες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι πέρα από την οικονομική κερδοφορία, θα εξασφαλίσουν τα πολιτικά ερείσματα και τον πολιτικό έλεγχο της περιοχής.
Παρουσιάζει τώρα η ελληνική κυβέρνηση σαν ελπιδοφόρα λύση για την προστασία του περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής την πρόταση του «Αιγαίου της Πράσινης Ενέργειας». Μια πρόταση που περιλαμβάνει το κλείσιμο των συμβατικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής στα νησιά και την πρόσδεσή τους στο ηλεκτρικό δίκτυο της Τουρκίας ώστε να διευκολυνθούν τα επενδυτικά σχέδια των ομίλων της πράσινης ενέργειας και να εδραιωθεί η οικονομική βάση της συνδιαχείρισης του Αιγαίου. Με αυτή την εξέλιξη σχετίζεται και το ξεπούλημα και η απαξίωση της ΔΕΗ που δεν θα αντέξει στον ανταγωνισμό των μεγαθηρίων της ενέργειας με ότι αυτό λεει για τα λαϊκά νοικοκυριά.
Αντίστοιχα όμως και στο σκέλος των αγωγών μεταφορών ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή, είναι σαφής η έμφαση που δίνεται στην προώθηση σχεδίων αγωγών που προκρίνουν οι ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία.
Τι σημαίνει λοιπόν συνδιαχείριση στο Αιγαίο; Σημαίνει καθαρά αυτό που το ΝΑΤΟ το έχει κάνει επίσημη απόφασή του: Ότι από τον 25ο παράλληλο και μετά δεν υπάρχουν κυριαρχικά δικαιώματα στην Ελλάδα, στην καλύτερη περίπτωση, πρέπει να κηρυχθεί ουδέτερη ζώνη και να αποστρατικοποιηθεί. Δηλαδή, να παραιτηθεί η ελληνική κυβέρνηση, οποιαδήποτε και αν είναι η κυβέρνηση, το ελληνικό κράτος από το αναφαίρετο δικαίωμα, να έχει την ευθύνη για την άμυνα της χώρας.
Στο ίδιο πλαίσιο προωθείται και η αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, με διακοπή - σε πρώτη φάση - των πτήσεων μαχητικών αεροσκαφών, σύμφωνα και με τις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ που αφορούν στη δομή και τη λειτουργία του. Η όποια διευθέτηση στα χωρικά ύδατα θα αποτελέσει τη βάση για διευθέτηση και των υπόλοιπων ζητημάτων. Στην ουσία, ο ορισμός των ελληνικών χωρικών υδάτων κάτω από τα 12 ν. μίλια ισοδυναμεί σε αποτελέσματα με επαναχάραξη συνόρων και οριστική εγκατάλειψη του δικαιώματος για επέκταση στα όρια που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο. Η οριοθέτηση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα συμπαρασύρει ανάλογη οριοθέτηση και συρρίκνωση στον ελληνικό εναέριο χώρο, που σήμερα είναι 10 ν. μίλια.
Είναι σαφές ότι οι διευθετήσεις που έχουν δρομολογηθεί σε όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών ζητημάτων αντανακλούν τις επιδιώξεις της αστικής τάξης σε Ελλάδα και Τουρκία για κερδοφορία από τη συνεκμετάλλευση του φυσικού ενεργειακού πλούτου που κρύβει το Αιγαίο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη συνάντηση με τον Τ. Ερντογάν, ο Γ. Παπανδρέου στη Βουλιαγμένη (22/10/2010) παραδέχτηκε στη διάρκεια συζήτησης με δημοσιογράφους ότι η «κυβέρνηση έχει κάνει επαφές με τη "Shell" (σ.σ. το γνωστό βρετανικό - ολλανδικό πετρελαϊκό κολοσσό) και δύο άλλες χώρες για το θέμα της εξόρυξης στο Αιγαίο»! "... Η αλήθεια είναι ότι έχουν συμφωνήσει απλά δεν έχουν πέσει οι υπογραφές, γιατί διαφωνούν οι εταιρείες για το πώς θα μοιράσουν τα έσοδα. Γιατί σε αυτήν τη συμφωνία θα είναι και αμερικάνικες εταιρείες μέσα, που θα πάρουν το 60% του πετρελαίου που θα βρεθεί και από 20% η ελληνική και η τουρκική πλευρά.
Οι εξελίξεις αυτές τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τον ελληνικό, τον τουρκικό και τους άλλους λαούς. Αντίθετα, τα όσα προωθούνται δε λύνουν τα όποια υπαρκτά ελληνοτουρκικά ζητήματα, αλλά διευθετούν πρόσκαιρα μια διαμορφωμένη κατάσταση, σύμφωνα με τις προτεραιότητες των πολυεθνικών μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Σε κάθε περίπτωση, εμπεριέχουν το σπέρμα για νέες εντάσεις και αντιπαραθέσεις, που άλλωστε αποτελούν το μέσον της διευθέτησης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών
Και εδώ έχει αξία μια επισήμανση. Η συγκεκριμένη στάση της ελληνικής κυβέρνησης αποδίδεται συχνά όπως και παλιότερα σαν αποτέλεσμα της ενδοτικότητας στις υπαρκτές πιέσεις της Τουρκίας και των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα αποπροσανατολιστικό σχήμα που συσκοτίζει την ευθύνη της ελληνικής αστικής τάξης και την ενεργό συμμετοχή της στην προώθηση ιμπεριαλιστικών σχεδίων για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής.
Πρέπει να το δει κάποιος το ζήτημα ταξικά. Η συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης σ' αυτά τα σχέδια καθορίζεται φυσικά με βάση την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική της ισχύ και τις στρατηγικές της στοχεύσεις. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα επιθυμεί την αναβάθμιση της χώρας σε κόμβο μεταφοράς εμπορευμάτων και ενέργειας προς την ΕΕ. Προσπαθεί να ενισχύσει τη θέση της στην εξαγωγή κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή αλλά και να προσελκύσει σημαντικές επενδύσεις για να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα. Δίνει έμφαση στη συμμετοχή της στη νέα δομή του ΝΑΤΟ, που διευκολύνει την υλοποίηση των προαναφερόμενων στόχων. Προσδοκά στα κέρδη τραπεζικών, ενεργειακών, εφοπλιστικών και κατασκευαστικών ομίλων απ' την έστω και μειωμένη συμμετοχή στη συνεκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Αιγαίου.
Όλες αυτές οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι είναι επικίνδυνες και αντιλαϊκές οι επιλογές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εκπληρώνουν τον ταξικό ρόλο τους, εμπλέκοντας τη χώρα μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, σε διάφορες γωνιές της Γης, καθώς και στη λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα», που το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να εγκαταστήσει σε ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η Ελλάδα. Είναι επιπλέον υπόλογοι απέναντι στο λαό, αν πάρουμε υπόψη το ρόλο του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που επιδιώκει την απόλυτη μετατροπή του σε «ΝΑΤΟική λίμνη», με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, μεταξύ άλλων και στην εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Το ΠΑΜΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αποκαλύπτει στον ελληνικό λαό αλλά και στους άλλους λαούς του κόσμου, πως το «νέο» ΝΑΤΟ δεν γίνεται καλύτερο, ούτε «προωθεί την ασφάλεια» στα πέρατα της Γης, όπως ισχυρίζεται η αστική προπαγάνδα. Εξακολουθεί να εκπληρώνει τον επικίνδυνο και βρώμικο ρόλο του ως σφαγέας των λαών και πολεμική «μηχανή» των αστών σε βάρος των λαών και των λαϊκών κινημάτων.
Πού κολλάει όμως το πράγμα από την πλευρά του κινήματος σήμερα που καλείται να αντιμετωπίσει τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς τουλάχιστον στη χώρα μας; Στο ότι και παρά τα βήματα που έχουν γίνει στην οικοδόμηση ενός ρωμαλέου ταξικού κινήματος, ακόμα ένα σημαντικό μέρος του λαού δεν έχει αποκτήσει εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Γιατί ξέρει πάρα πολύ καλά ότι πρέπει ο ίδιος να παλέψει για ριζικές αλλαγές για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία και ότι τίποτε δεν θα του χαριστεί χωρίς θυσίες. Και το πολυτεχνείο αποτέλεσε και μπορεί να αποτελέσει φωτεινό φάρο στην προοπτική αυτή. Και αυτό πρωτίστως το γνωρίζει η άρχουσα τάξη που συνεχώς το συκοφαντεί, διαβάλει το νόημά του, προσπαθεί να μικρύνει την εμβέλειά του, να το στριμώξει στο πλαίσιο μιας καλύτερης διαχείρισης του συστήματος αποστεωμένο από τα αντιιμπεριαλιστικά του χαρακτηριστικά, έτσι δηλαδή όπως θα την βόλευε. Όμως σήμερα αυτός ο αγώνας είναι επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε αφού τα ιμπεριαλιστικά σχέδια δεν παίζονται μόνο και αποκλειστικά με τα όπλα αλλά και με τους γνωστούς οικονομικούς μηχανισμούς τους εκβιασμούς σε οικονομικό επίπεδο και αφορούν την απόλυτη πλειοψηφία του λαού και των εργαζομένων. Να γιατί ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι και οικονομικός και το αντίθετο, να γιατί δεν θέλουν να τιμάται έτσι το πολυτεχνείο. Να γιατί τα συνθήματα ψωμί -παιδεία-ελευθερία ήταν κοντά και μαζί γραμμένα στο «έξω οι ΗΠΑ» «έξω το ΝΑΤΟ» «έξω οι Αμερικάνοι».
Με αυτήν την έννοια είναι επίκαιρο και αναγκαίο το αίτημα της απεμπλοκής από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, της επιστροφής των σωμάτων των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, που βρίσκονται στις ιμπεριαλιστικές αποστολές, καθώς και της αποδέσμευσης της χώρας μας και κάθε χώρας από το ΝΑΤΟ, της πάλης για αποδυνάμωση της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, σε γραμμή ρήξης και αντεπίθεσης, συνδέοντας πιο αποφασιστικά την αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη σε κάθε χώρα, με την πάλη για τη λαϊκή εξουσία. Το αίτημα της διάλυσης του ΝΑΤΟ, όταν προβάλλεται από ορισμένες οπορτουνιστικές δυνάμεις, χωρίς να μπαίνει ως στόχος η πάλη για την αποδέσμευση των χωρών μας από το ΝΑΤΟ, ηχεί ως ευχολόγιο παπάδων παρά ως στόχος πάλης του κινήματος. Αυτοί οι στόχοι πάλης σήμερα και ο αγώνας για την πραγμάτωσή τους αποτελούν την καλύτερη τιμή για τα ιδανικά και την θυσία του πολυτεχνείου.
Καλούμε την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας μας ακόμη περισσότερο να συμβάλουν στην αντιιμπεριαλιστική πάλη και να πυκνώσουν τις γραμμές του αντιιμπεριαλιστικού και ταξικού κινήματος. Μόνο έτσι θα δικαιωθεί ο αγώνας του πολυτεχνείου και σε τελευταία ανάλυση τα οράματα του λαού για ψωμί –παιδεία –ελευθερία που είναι αλληλένδετα με την εθνική κυριαρχία. Γιατί για την εργατική τάξη ο πατριωτισμός έχει εντελώς άλλη σημασία μιας και η τάξη των εκμεταλλευτών δεν έχει πατρίδα όπως ακριβώς και το κεφάλαιο.
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2010
