Tο νέο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ που εξαγγέλθηκε ως μεσσίας στο πρόβλημα της ανεργίας, η εργατική τάξη πρέπει να το επιστρέψει ως απαράδεκτο και επικίνδυνο. Υπάρχει συνολική εμπειρία για το τι ρολό αναλαμβάνουν να παίξουν τέτοιου είδους προγράμματα στο εμπόριο ελπίδας σε νέους ανθρώπους, στη μεγιστοποίηση της ομηρίας τους. Η μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης ως δείκτης της ανταγωνιστικότητας περνάει μέσα και από τέτοια προγράμματα.
Αποκαλύπτεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των προγραμμάτων. Όταν τα ταξικά σωματεία διεκδικούσαν μέτρα προστασίας για τους ανέργους ώστε να ανακουφίζονται προσωρινά αυτοί και οι οικογένειες τους, η απάντηση ήταν «πως τα ταμεία είναι άδεια».
Το νέο πρόγραμμα πρέπει να επιστραφεί ως απαράδεκτο και επικίνδυνο γιατί:
• Νομιμοποιεί για πολλοστή φορά την ανήλικη εργασία καθώς απευθύνεται σε νέους μαθητές 16 ετών. Δημιουργεί διαδρόμους διαφυγής στο μεροκάματο με τους χειρότερους όρους, όταν την ιδία στιγμή απλώνει παντού εμπόδια ώστε ένας νέος άνθρωπος να μη μπορεί να τελειώνει το σχολείο.
• Ταΐζει συνεχώς με τζάμπα και φτηνή εργατική δύναμη το αχόρταγο στομάχι της εργοδοσίας η οποία απαλλαγμένη από βαρίδια διεκδικήσεων και δικαιωμάτων, μπορεί να απολύει ελευθέρα τους μη επιδοτούμενους εργάτες και συνεχώς να ανακυκλώνει το εργατικό δυναμικό.
• Προκαλεί συνθήκες ομηρίας στην ιδία τη ζωή του νέου εργάτη δυσκολεύοντας τις προϋποθέσεις να φτιάξει την οικογένεια του και να ανεξαρτητοποιηθεί από το σπίτι του. Το πολιτικό σύστημα θέλει συνεχώς τον νέο εργάτη όμηρο στους μηχανισμούς του, να είναι στη ζητιανιά για εργασία και να εργάζεται με κάθε είδους ρευστή εργασιακή σχέση μακριά από το καθολικό δικαίωμα στη σταθερή εργασία.
• Ανοίγει ο δρόμος στην ατομική διαπραγμάτευση μακριά από συλλογικές κατακτήσεις, δρόμος ο οποίος θα τραβήξει συνολικά τα δικαιώματα προς τα κάτω.
• Χτυπάει στη ρίζα τις συλλογικές συμβάσεις ορίζοντας ως βασικό μισθό τα 590€. Κανένας νέος εργάτης δεν πρέπει να έχει την αυταπάτη ότι μετά το πέρας των προγραμμάτων θα επανέλθει σε μισθούς που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες του.
Οι νέοι εργάτες που θα επιλέξουν από ανάγκη να ενταχθούν σε αυτά τα προγράμματα θα πρέπει παράλληλα να επιλέξουν και το δρόμο της αντίστασης και της απειθαρχίας δίπλα στα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ. Παράλληλα τα ταξικά σωματεία έχουν ευθύνη να οργανώσουν τη νέα βάρδια, να ακουμπήσουν στις ανάγκες και τα προβλήματα ενός κομματιού της εργατικής τάξης που μπαίνει στην παραγωγή χωρίς κανένα δικαίωμα και με τους χειρότερους όρους.
