Σύμφωνα με τα στοιχεία των οικονομολόγων το κρίσιμο έτος καμπής της ελληνικής οικονομίας ήταν το 2005.
Μέχρι τότε το μοντέλο ένταξης στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας που είχε υιοθετήσει η ελληνική αστική τάξη στηριζόταν στον εφοπλισμό - άλλωστε η Ελλάδα παραμένει σταθερά η πρώτη ναυτιλιακή δύναμη στον κόσμο- στην ανάπτυξη των κατασκευών όχι μόνον εντός αλλά και εκτός Ελλάδος με την πολύ σημαντική παρουσία ελληνικών κατασκευαστικών εταιριών στην Μ.Ανατολή και Β.Αφρική , στον τουρισμό , και μόνον δευτερευόντως στην βιομηχανία και ειδικά στην εξαγωγική μορφή της.
Στην συνέχεια αυτό το μοντέλο ενισχύθηκε με την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ/ΕΕ και τους πόρους που κατευθύνονταν κυρίως στον κατασκευαστικό τομέα.
Μέχρι τότε το αδύνατο σημείο της ελληνικής οικονομίας αντισταθμιζόταν στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, με τους πόρους από τον εφοπλιστικό τομέα, τον τουρισμό και τους κοινοτικούς πόρους.
Όμως την δεκαετία του 90 με την υπεροχή του νέο-φιλελευθερισμού και την ακόμη μεγαλύτερη παγκοσμιοποίηση των αγορών αυξήθηκαν οι πιέσεις πάνω στην ελληνική οικονομία η οποία συνέχιζε αμέριμνη χωρίς οι έλληνες καπιταλιστές να προβλέψουν τις εξελίξεις.
Η ανοχή στην παραοικονομία εντωμεταξύ συνεχιζόταν , η διαπλοκή μονοπωλιακών μερίδων με τον κρατικό μηχανισμό με αποτέλεσμα την υπερκοστολόγηση δημοσίων έργων κλπ. φούντωνε.
Τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν όταν άρχισε η μείωση των κοινοτικών πόρων , η πτώση των εσόδων από τον τουρισμό, και άρχισε τότε ο μεγάλος δανεισμός για να δίνονται δημόσια έργα προνομιακά σε συγκεκριμένους ομίλους , σε μεγάλες στρατιωτικές δαπάνες, κατασπατάληση δημοσίων εξόδων κλπ.
Η χαριστική βολή ήλθε με την ένταξη στην ΕΕ χωρών με πολύ χαμηλότερο εργατικό κόστος. Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ. Με αποτέλεσμα να σβήσουν ολόκληροι κλάδοι βιομηχανίας –κλωστο-υφαντουργία, ένδυση, υπόδηση- ή να μεταναστεύσουν στις γειτονικές χώρες.
Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο που έπρεπε να γίνουν επενδύσεις σε νέα τεχνολογία ώστε η ελληνική οικονομία να παραμείνει ανταγωνιστική.
Επενδύσεις όμως που δεν έγιναν παρ΄ ότι οι κρατικοδίαιτοι του ΣΕΒ είχαν ενισχυθεί με πάρα πολλούς τρόπους και μέσα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι και με την παρουσία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού από το 2005 και μετά η ελληνική οικονομία αρχίζει να χάνει συνεχώς έδαφος.
Η πτώση του ποσοστού του κέρδους αντισταθμίζεται όμως μόνο από δυο παράγοντες. Είτε εκσυγχρονισμός του μηχανολογικού εξοπλισμού είτε μείωση του εργατικού κόστους. Εφ΄όσον το πρώτο όπως αναφέραμε δεν έγινε, αναγκαστικά για τους καπιταλιστές μένει ο δρόμος της σοβαρής μείωσης του εργατικού κόστους στο σημείο που να μπορούν να ανταγωνίζονται τις γειτονικές χώρες.
Γνωρίζουν ότι αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να υποβαθμιστεί το ελληνικό επίπεδο ζωής τόσο που να πλησιάσει λχ το επίπεδο της Βουλγαρίας. Γι΄αυτό στην Ελλάδα διεξάγεται σήμερα ένα πείραμα που θα το συνεχίσουν και στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης.
Σ΄αυτόν τον κατήφορο , που δεν είναι μονόδρομος , πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά γιατί αν εξαθλιωθούμε η δύναμη αντίστασης θα είναι ανύπαρκτη.
Έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια μπροστά μας και δεν φαίνεται κανένα φως στον ορίζοντα. Μόνη ελπίδα είναι η αφύπνιση των όλων των λαϊκών δυνάμεων.
Στελιος Ματαραγκας
