ΜΑΓΚΑΝΟΠΗΓΑΔΟ
Στην σύγχρονη γελοιογραφία, ο Σίσυφος απεικονίζεται να προσπαθεί να αναχαιτίσει την επικείμενη πτώση ενός ογκόλιθου στην τεθλασμένη ενός εν δυνάμει τόξου.
Με τον καλά μελετημένο-προδιαγεγραμμένο αποκεφαλισμό του Βασίλη Ρουχωτά, ο Αλέξανδρος Παρίσης επιχείρησε να αναχαιτίσει την όποια αντίδραση σε ενδοπαραταξιακό επίπεδο, όμως αυτό που κατάφερε τελικά είναι να μην αποφύγει την πτώση του ογκόλιθου.
Έστρεψε ακόμη περισσότερους Νεοδημοκράτες εναντίον του, αλλά και ψηφοφόρους του εκτός ΝΔ, που ενώ πίστεψαν ότι η ψήφος τους ήταν τουφεκιά, από την επόμενη κιόλας των εκλογών, άρχισαν να αναθεωρούν πολλά!!!
Κατέληξαν με το που αποχώρησαν από τον γκισέ της κάλπης να αναρωτιούνται και να ανησυχούν σε καθημερινή βάση.
Ο «γνήσιος» ηγεμόνας (ως καλός επιχειρηματίας), άρχισε το «επιχειρείν», αλλά όμως με τον λαό του υπήρχε ένα θέμα…
Αυτοί που πριν 8 χρόνια έγιναν στυλοβάτες του, άρχισαν να απομακρύνονται, να του γυρίζουν τις πλάτες και οι πλάτες αυξήθηκαν τόσο, που αποτελεί ήδη φαινόμενο το ότι ενώ ανέβηκε τόσο γρήγορα ,το ίδιο γρήγορα άρχισε η πτώση του.
Και άξιος είναι μόνον εκείνος που όταν ανέβει, έχει την ικανότητα να παραμείνει στην κορυφή.
Και βέβαια του προέκυψε και ένας Βασίλης Ρουχωτάς, ο οποίος ήταν γι αυτόν «ρώσικη ρουλέτα», αλλά και ο πλειοψηφούν!
Υποχρεώθηκε να τον κάνει Αντιδήμαρχο, με ψαλιδισμένες αρμοδιότητες και συγχρόνως τον διέβαλε στην ομήγυρη κρατώντας τον σε απόσταση.
Είχε όμως φωνή ο Βασίλης που τα αυτιά του Παρίση δεν την άντεχαν και όταν άρχισε να νιώθει τα πρώτα συμπτώματα του «Βέρτιγκο», άρχισε την καλλιέργεια των «οπωρών».
Λίγο πριν ανακοινώσει την διαγραφή του έγινε αναφορά στις 18 υπογραφές-τυχαίο;
Τα αυτονόητα της πολιτικής δεν είναι σίγουρα αυτονόητα από τους πολίτες και πολύ περισσότερο όταν στα αυτονόητα της πολιτικής παρεισφρέουνε η ίντριγκα και οι γκεμπελίσκοι.
Αναρωτιέμαι όμως τι είναι τελικά έντιμο.
Είναι έντιμος αυτός που φτιασιδωμένος εκμεταλλεύεται κάποιους για να αντλήσει ψήφους και στην συνέχεια τους γυρίζει την πλάτη προκλητικά;
Είναι έντιμος αυτός που με τους διφορούμενες αποφάσεις του φέρνει σε αντιπαράθεση τα μέλη της δικής του πολιτικής οικογένειας;
Πως μαζεύτηκαν αυτές οι 18 υπογραφές εναντίον του Ρουχωτά;
Πως από εκεί που καταφερόταν προεκλογικά εναντίον του Μιχαλάτου, μετεκλογικά τον κάνει συνδιαχειριστή του ο Παρίσης;
Πως παραβλέπει τα μέλη του ψηφοδελτίου του και δεν τίμησε αυτούς που έβαλαν πλάτη για να συγκροτήσει το μεγαλύτερο ψηφοδέλτιο προεκλογικά και επαναλαμβάνει σε θέσεις και θεσούλες κάποιους συγκεκριμένους και παντού και πάντα ενυπάρχει ο Θεόφιλος;
Πώς έγινε ηγέτης για να το διατυμπανίζει και να νιώθει Καίσαρας;
Από ποιους απαιτεί «τα του οίκου ουκ εν τω Δήμω», όταν ο ίδιος σχολιάζει δικούς και ξένους όπου σταθεί κι όπου βρεθεί;;
Ποιος είναι ο έντιμος;
Αυτός που ψιθυρίζει στο αυτιά των άλλων η αυτός που τα λέει ενώπιον των άλλων;
Και ναι, σε μία παράταξη, υπάρχουν μυστικά που δεν είναι ανακοινώσιμα, όταν όμως ο επικεφαλής δεν είναι ικανός να επιβάλλει την σύμπνοια και την ομόνοια στην ομάδα του, τότε έχει πρόβλημα πρώτα ο ίδιος και μετά οι υπόλοιποι.
Και ένας σωστός οικογενειάρχης δεν δίνει τα κλειδιά του σπιτιού του στο γειτονόπουλο ενώ αφήνει το δικό του παιδί να χτυπάει την πόρτα.
Τι είναι τελικά έντιμο;
Είναι έντιμο να εκχωρείς στο δικαίωμα σε κάθε νηστευτή της πολιτικής να ωρύεται προσβλέποντας σε μια καρέκλα ευτελίζοντας αυτόν που δικαίως την κατέχει;
Τι είναι έντιμο και πολιτικά σωστό;
Να προσβάλλεις αδιακρίτως τον δικό σου πρόεδρο για να αποδείξεις ότι είσαι ηγέτης;
Τι είναι τελικά έντιμο;
Συναισθανόμενη απόλυτα και σε βάθος την ανεπάρκεια του Αλέξανδρου Παρίση και την κατακρήμνιση κάθε στοιχειώδους ευπρέπειας από την πλευρά του, εύχομαι να μην υπέπεσαν στην επιχείρηση του δημόσιου εκφοβισμού που επιχείρησε όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι του.
Οφείλω να συγχαρώ τον Νέστωρα Βεντούρα που έδειξε το ανάστημα του .
Έχει άποψη, την εκφράζει δημόσια για αυτό και παραμένει παραγκωνισμένος.
Όμως αυτό τελικά περιποιεί τιμή γι αυτόν.
Αλλοίμονο εάν εξέλειπαν οι διαφορετικές απόψεις.
Τότε θα εξέλειπε η ίδια η Δημοκρατία και η ελευθερία βούλησης.
Η έλλειψη βέβαια ενδοεπικοινωνίας στην παράταξη Παρίση είναι εμφανής και οι αναγνώστες των «γραμμάτων» βγάζουν μάτι και πειράζουν αυτί.
Όσο για την απόφαση του Παρίση να διαγράψει από την παράταξη του τον Βασίλη Ρουχωτά, το μόνο που επέτυχε, είναι να τον καθιερώσει στην συνείδηση των πολιτών ως έναν έντιμο και θαρραλέο πολιτικό, που είχε την τόλμη να διαφοροποιηθεί ανοιχτά από την «συνδιαχείριση» του Δήμου με την παράταξη του Θεόφιλου Μιχαλάτου και μάλιστα σε νευραλγικούς τομείς.
Στην πλειονότητα τους οι Παλικισιάνοι αισθάνονται προσβεβλημένοι και εξαπατημένοι.
Και το σίγουρο είναι, ότι δεν θα μπορέσει να τον πάψει από Αντιδήμαρχο.
Σύμφωνα με τον νόμο, θα πρέπει να εισηγηθεί στον διορισμένο Κυβερνητικό Γ.Γ περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και να επικαλεσθεί λόγους και αιτίες, που εκ των πραγμάτων δεν έχει και δεν θα κατορθώσει να εφεύρει.
Καλύτερα Ανεξάρτητος Αντιδήμαρχος, παρά χειραγωγημένος.
Για τον Νίκο Ανουσάκη, οφείλω να παραδεχθώ, ότι παρόλο που προσεβλήθη επανειλημμένα από τον Παρίση, στήριξε την παράταξη.
Όσο για τον Θεόφιλο Μιχαλάτο, μπορεί κάποιος άλλος στην θέση του να απέσυρε από μόνος του την υποψηφιότητα του, όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Όσο για την πλευρά Κοτσιλίνη, για τον πολιτικό πολιτισμό που επέδειξε αξίζει συγχαρητηρίων, όπως και στην πλευρά Γκισγκίνη, για την σοβαρότητα και την τόλμη τους.
Ελευθερία Κουλουριώτου Δημοσιογραφος Ε.Ρ.Κ
