Στην υγειά των κορόιδων!

Του Άγη Βερούτη
Προχθές βρέθηκα στα Πατήσια και περνώντας από τη γωνία των οδών Γαβριηλίδου και Χαλεπά είδα έναν άνθρωπο περί τα 85, να σκύβει μέσα σε ένα κάδο απορριμάτων ψαχουλεύοντας να βρει κάτι φαγώσιμο. Σταμάτησα και κοίταξα για να βεβαιωθώ ότι βρισκόμουν στην Ελλάδα. Ο γεράκος έβγαλε μια σακούλα σουπερμάρκετ με σκουπίδια και την έσκισε για να βρει αποφάγια να ξεγελάσει την πείνα του.
Χθες μιλώντας σε συγγενικό μου πρόσωπο που ζει σε νησί του Ιονίου, έμαθα ότι σε δημοτικό παιδικό σταθμό, έδιωξαν τα παιδάκια να πάνε στο σπίτι τους, διότι δεν είχαν να πληρώσουν το πετρέλαιο για τη θέρμανση. Η δικαιολογία ήταν ότι “χάλασε” ο λέβητας.
Η ποιότητα μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που φέρεται στους γέρους και τα παιδιά της. Η δική μας κοινωνία επιλέγει να πληρώνει 16 μισθούς σε διορισμένους ημέτερους, συντάξεις σε νεκρούς και υγιείς ψευδο-ανάπηρους, ενώ αδιαφορεί για τους γέρους και τα παιδιά της.

Κάθε τέσσερα χρόνια, και συχνά σε μικρότερο διάστημα, ο κάθε ενήλικος Έλληνας Πολίτης καλείται να συναποφασίσει και να καθορίσει μέσα από την εκλογική αναμέτρηση, τον κομματικό συνδυασμό που θα κυβερνήσει τη χώρα.

Δημοκρατία είναι στην καθαρότερη μορφή της η εξίσωση της ψήφου του Πρωθυπουργού με αυτήν του άνεργου εργάτη, του 18χρονου μαθητή Λυκείου, της νοικοκυράς, του μεγαλο-επιχειρηματία και του 100χρονου γέροντα. Στο πολίτευμά μας, η απευθείας εκλογή των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων μας με σταυρό, θεωρητικά καθορίζει το μείγμα της πολιτικής που θα ακολουθήσει το κάθε κόμμα εξουσίας ή αντιπολίτευσης, μέσω των εσωτερικών ισορροπιών δυνάμεων που δημιουργούνται.

Στις προηγούμενες εκλογές είχαμε σε πολλές περιοχές της χώρας ως και 60% αποχή. Αυτό το επίπεδο αποχής αναβαθμίζει την ισχύ της κάθε ψήφου εκείνων που τελικά πήγαν στις κάλπες.

Καθένας εξ αυτών αποφάσισε για 2 ½ εγγεγραμμένους δικαιούχους ψήφου.

Φυσικά όλοι όσοι εποφθαλμιούν να λάβουν ανταλλάγματα και άνομες εξυπηρετήσεις από τους κυβερνώντες, ή θέλουν να διασφαλίσουν τα ανόμως κεκτημένα τους, θα πάνε από τις 8:00 το πρωί στην κάλπη και το μεσημέρι θα φέρουν όλη την οικογένειά τους, ακόμη και την 95χρονη γιαγιά τους, για να ψηφίσουν τον πολιτικό από τον οποίον προσβλέπουν να ωφεληθούν εις βάρος του συνόλου. Αυτή είναι η πεμπτουσία του πελατειακού κράτους. Ο ψηφοφόρος-πελάτης δια της ψήφου του “πληρώνει” τον πολιτικό για να εξασφαλίσει από εκείνον την ιδιοτελή εξυπηρέτησή του εις βάρος της κοινωνίας.

Όσοι προασπίζουν την διατήρηση του πελατειακού κράτους θα ψηφίσουν σύσσωμοι. Όσοι συντεχνιακά προφυλάσσουν κεκτημένα εις βάρος του συνόλου θα ψηφίσουν σύσσωμοι. Όσοι ωφελούνται από την διάβρωση του πολιτεύματος θα ψηφίσουν σύσσωμοι.

Σαν να μην έφτανε αυτή η οργανωμένη επιχείρηση υφαρπαγής της εξουσίας για εξυπηρέτηση των πελατών-ψηφοφόρων, υπάρχουν συμπολίτες μας που εκφράζουν την αηδία τους για το αλισβερίσι των ψήφων απέχοντας από τις κάλπες, ελπίζοντας ότι αυτή είναι πράξη αντίστασης στην τωρινή μας κατάντια. Αμ δε!

Η αποχή θρέφει την πολιτική σήψη, δεν την αποτρέπει ούτε καν τη στεναχωρεί. Τη βοηθά και την στηρίζει. Είναι ένας μεγεθυντικός φακός που ισχυροποιεί τη διαπραγματευτική θέση κάθε “πελάτη-ψηφοφόρου” καθώς οι 5 ψήφοι που μπορεί να κινητοποιήσει από το περιβάλλον του αποκτούν δυόμιση φορές τη βαρύτητα που θα είχαν, αν ψήφιζαν σχεδόν όλοι οι δικαιούχοι ψήφου. Ηχηρό παράδειγμα της σημασίας ακόμη και μιας ψήφου είναι το ότι η Κυβέρνηση Τζωρτζ Γ. Μπους βγήκε στις ΗΠΑ αντί εκείνης του Αλ Γκορ το 2000, για διαφορά περί των 1000 ψήφων στη Φλόριντα που μάλιστα κρίθηκαν στο εκλογικό δικαστήριο. Αυτό για μια χώρα των 300 εκατομμυρίων κατοίκων.

Η Μακιαβελική ρητορεία για την απιθανότητα του να κάνει κάτι εναντίον του εαυτού του το πολιτικό κατεστημένο, επειδή άβουλοι απέχοντες εναποθέτουν την απόφαση επιλογής των πολιτικών δυνάμεων που θα κυβερνήσουν στα χέρια των “άλλων” προσβάλλει την νοημοσύνη μας ως απόγονοι των εμπνευστών της άμεσης Δημοκρατίας. Η μη συμμετέχοντες στα κοινά ονομάζονται “ιδιώτες”.

Δεν τίθεται θέμα μη νομιμοποίησης των εκλεγμένων αντιπροσώπων λόγω μικρής προσέλευσης στις κάλπες. Και τρεις ψηφοφόροι να εμφανιστούν μόνο στις κάλπες, οι δύο βγάζουν κυβέρνηση. Τα παραμύθια για παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι λαϊκός αστικός μύθος, αστήρικτος σε οποιαδήποτε νομική ή συνταγματική βάση.
Παπαγαλάκια δημοσιογράφοι φυσικά κάνουν βαρυσήμαντες δηλώσεις για το “πόσο πολύ πήραν μήνυμα από το λαό τα κόμματα!” και άλλες φαιδρότητες. Ποτέ δεν έχει πέσει καμία κυβέρνηση λόγω μικρής προσέλευσης στις κάλπες, ούτε πρόκειται.

Οι επαναστάτες του καναπέ δίνουν νομιμοποίηση στα διαβρωμένα κόμματα και διεφθαρμένους πολιτικούς με την αποχή τους. Δεν είναι το θέμα μου ποιόν θα ψηφίσει ο καθένας πηγαίνοντας στην κάλπη. Είναι ότι απέχοντας ισχυροποιούνται τα πελατειακά συμφέροντα εις βάρος της κοινωνίας, και καθυστερείται η εξυγίανση του πολιτεύματος, με καταστροφικές συνέπειες για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Η ψήφος είναι εκτός από δικαίωμα και ιερό καθήκον προς τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές.
* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια
Πηγή:www.capital.gr