Εδώ και ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση της χώρας έχει πραγματοποιήσει μια αλληλουχία από κωλοτούμπες εύρους και μεγέθους επαγγελματία ακροβάτη.
Ξεκινήσαμε με υποσχέσεις και παροχολογία προς δημοσίους υπαλλήλους, αγρότες και προς απανταχού “κατά δήλωσην” πτωχών βάσει του “Λεφτά υπάρχουν”, και καταλήξαμε σε μειώσεις μισθών και απαλοιφή των πρόσθετων μισθών (13ο και 14ο) στο Δημόσιο.
Στη συνέχεια βγήκαμε και παρομοιάσαμε την ελληνική οικονομία με τον Τιτανικό, και όταν οι αγορές πανικοβλήθηκαν με το υπονοούμενο της καταβύθισης, ακουμπήσαμε το “πιστόλι” του ΔΝΤ στο τραπέζι για να φοβίσουμε ποιόν ακριβώς; Τους Ευρωπαίους εταίρους μας που έθεσαν προϋπόθεση εμπλοκής του ΔΝΤ στη στήριξή μας.
Στη συνέχεια ευαγγελίστηκε την “Επανάσταση του Αυτονόητου” η κυβέρνηση των “Αντιεξουσιαστών στην εξουσία” και τα μόνα αυτονόητα που μάλλον είδαν ήταν η κατακρεούργηση του ασφαλιστικού συστήματος και η αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων σε επίπεδα Τουρκοκρατίας.
Έπειτα η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι δεν θα υπάρξουν πρόσθετα μέτρα κατά του λαού, και σχεδόν αμέσως μετά ανακοινώθηκε η “επικαιροποίηση” του Μνημονίου με ορυμαγδό νέων μέτρων κατά της κινητής και ακίνητης ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένων των τακτοποιήσεων ημιυπαίθριων, αυξήσεων στις αντικειμενικές, Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας από τα 400.000 ευρώ (όσο δηλαδή ένα τριάρι στην Αττική!).
Στο ίδιο χρονικό διάστημα ανακαλύψαμε ότι η χώρα μας διαθέτει 13.500 δημόσιους οργανισμούς (περισσότερους από τις ΗΠΑ των 300.000.000 πολιτών) δηλαδή ένα οργανισμό για κάθε 800 Έλληνες περίπου. Αυτοί οι τόσοι δημόσιοι οργανισμοί απασχολούν πάνω από 750.000 συμπολίτες μας για τη λειτουργία τους (55 άτομα ανά οργανισμό). Αν αφαιρέσουμε τα υπουργεία που απασχολούν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, και τους δήμους με μερικές εκατοντάδες έκαστος, οι υπόλοιποι 13.000 οργανισμοί έχουν περί τους 25 εργαζόμενους ο καθένας.
Στο χρονικό διάστημα της τωρινής κυβέρνησης βρέθηκαν να είναι άνεργοι σχεδόν ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας από τις λανθασμένες επιλογές της κυβέρνησης που επέλεξε να στραγγίξει από την αγορά την τελευταία σταγόνα ρευστότητας με την φορομπηχτική πολιτική της, ενώ η μόνη δέσμευση της κυβέρνησης που συνεχίζει να τηρείται είναι ότι “δεν θα γίνει ούτε μία απόλυση στο δημόσιο”.
Στον ίδιο χρόνο μάθαμε για περί τους 60.000 συνταξιοδοτούμενους νεκρούς που θα έπαυαν να εισπράττουν την αχρεωστήτως καταβαλλόμενη σύνταξή τους (τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα λήγουν με το θάνατο του συνταξιούχου) αλλά έκτοτε δεν ξανακούσαμε τίποτε. Για ανεύρεση των ονομάτων των νεκρών συνταξιοδοτούμενων και επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων συντάξεων δεκαετιών ούτε κουβέντα. Φήμες περί εμπλεκομένων πρεσβειών που οι συντάξεις των αποθανόντων μοιράζονταν ανάμεσα στους υπαλλήλους των πρεσβειών ποτέ δεν επαληθεύτηκαν αλλά ούτε και διεψεύσθησαν.
Στον ίδιο χρόνο μάθαμε για 350.000 συνταξιοδοτούμενους ανάπηρους, που όμως δεν ήσαν ανάπηροι. Ακούσαμε για οδηγό λεωφορείου που ελάμβανε σύνταξη τυφλού, και για γυμναστή που λάμβανε σύνταξη παραπληγικού. Ακούσαμε για νομούς της χώρας που κατοικούνται από περισσότερους αναπήρους από όσους διαθέτει το Βιετνάμ. Αλλά μετά άκρα του τάφου σιωπή.
Μάθαμε έπειτα για τα εξοργιστικά προνόμια των ευγενών συντεχνιών και τα επαπειλούμενα μέτρα για την κατάργηση των προνομίων αυτών που απολαμβάνουν. Μάθαμε ότι οι δικηγόροι πληρώνουν 250 ευρώ το μήνα εισφορές, ενώ εισπράττουν σύνταξη 1.500 ευρώ, καθώς και ετήσια επιδόματα υψηλότερα από τις εισφορές τους. Πως άραγε να γίνεται αυτό; Μα φυσικά διότι πληρώνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι Έλληνες για αυτές τις παροχές.
Μάθαμε και για τους δημοσιογράφους ότι απολαμβάνουν απίστευτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συντάξεις με την είσπραξη του αγγελιόσημου, και ότι η αδικαιολογήτως γιγαντιαία κρατική διαφήμιση και οι υποχρεωτικές δημοσιεύσεις ισολογισμών, γάμων και κηδειών θρέφουν στη χώρα μας περισσότερες από 2.000 εφημερίδες. Γνωρίζω μάλιστα δεκαπενθήμερη εφημερίδα νησιού που πουλάει λιγότερα από 50 φύλλα ετησίως, αλλά έχει και υπαλλήλους. Και φυσικά ούτε για αυτά ξανακούσαμε τίποτε.
Ακούσαμε και ακούμε ασταμάτητα φυσικά και για το βαθιά διεφθαρμένο κράτος και πολιτικό κατεστημένο. Φήμες για εκατοντάδες εκατομμύρια που σαστίζει ο νους του μεσοαστού, για υποβρύχια που ενώ υπάρχουν χαρτιά και αποδείξεις για μίζες (λένε) στη Γερμανική δικαιοσύνη, εδώ στη χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού πέρασαν δέκα (10!) μήνες και ακόμα δεν έχει κάνει τίποτε η δικαιοσύνη με το θέμα του πρώην Υπουργού. Ακούσαμε και για τα εκατόν εβδομήντα εκατομμύρια κάποιου άλλου ανώνυμου υπουργού, αλλά κανείς δεν λέει κουβέντα. Μόνο τζούφιες μηνύσεις γίνονται κατά παντός επιστητού. Ακούσαμε για τον εφοριακό που πιάστηκε με το προσημειωμένο μετρητό στα χέρια και μετά αφέθηκε ελεύθερος, μέχρι η δικαιοσύνη να βρει τρόπο να το κουκουλώσει και αυτό.
Σε μια ομιλία που με είχαν καλέσει προ μηνός (κατά λάθος) βρίσκονταν παρόντες όλοι οι Άρχοντες της Δικαστικής Εξουσίας της χώρας μας. Όταν τελείωσαν οι εισηγήσεις, και προς το τέλος, ζήτησα να κάνω μια ερώτηση. Αφού δήλωσα το όνομά μου και την ιδιότητά μου, Έλληνας πολίτης, ρώτησα:
- ”Γιατί εδώ και 30 χρόνια δεν έχει καταδικαστεί ούτε ένας διεφθαρμένος πολιτικός ή μη πολιτικός, για παθητική δωροδοκία ή για εκβίαση, τη στιγμή που ακόμα και ο ξένος κινηματογράφος έχει αναφορές σε Έλληνες διεφθαρμένους πολιτικούς και μη;”
Οι απαντήσεις που έλαβα ήταν “μ’ άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”. Ένας Δικαστικός Άρχων μου είπε ότι η κοινωνία έχει πλέον αποδεχτεί τη διαφθορά ως φυσιολογικό τρόπο συλλογής εισοδημάτων από π.χ. ιατρούς ως μέσον για να σπουδάσουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Μου είπε δηλαδή ότι είναι αποδεκτό από την κοινωνία μας να απειλείται με θάνατο ο ασθενής του δημόσιου νοσοκομείου προκειμένου στη στιγμή της ανάγκης του ο ιατρός να του αποσπάσει λύτρα προκειμένου να του σώσει τη ζωή. Ίσως ζούμε σε διαφορετική κοινωνία εκείνος και εγώ.
Άλλος Δικαστικός Άρχων μου απήντησε ότι δεν είναι στο χέρι των Δικαστών να επισπεύσουν τις υποθέσεις, όπου τελικά καταλήγουν να παραγράφονται, διότι οι νόμοι που έχουν εκδώσει οι πολιτικοί που εμείς ψηφίζουμε και εκλέγουμε είναι ανεπαρκείς.
Τρίτος Δικαστικός Άρχων μου απήντησε ότι οι πόροι που διαθέτουν οι Εισαγγελικοί Λειτουργοί είναι ανεπαρκείς για να εκτελέσουν το λειτούργημά τους. Εντυπωσιάστηκα από τις πολιτικές και δικαστικές προσωπικότητες σε εκείνη την ομιλία, απογοητεύτηκα όμως από τις απαντήσεις. Ούτε ένας ρομαντικός...
Κάτι δεν πάει καλά με την Πολιτική στην Ελλάδα. Νομίζω ώρες ώρες ότι βλέπω θέατρο σκιών. Οι φιγούρες εμφανίζονται φευγαλέα μπροστά στο φωτεινό σεντόνι και μετά εξαφανίζονται εξίσου απότομα όσο εμφανίστηκαν. Σκιές και ψέμματα, αποκαλύψεις που είναι συγκαλύψεις, και ιστορίες καφκικής φαντασίας στηριγμένες σε ίντριγκες, κλοπές, εκβιασμούς και σφετερισμούς. Η πολιτική είναι βαριά άρρωστη, και δυστυχώς έχει κολλήσει και τη χώρα. Ό άλλοτε περήφανος Έλληνας, ο κιμπάρης με το φιλότιμο και τη φιλοξενία του έχει καταντήσει καρικατούρα σε ένα θέατρο σκιών. Έχει καταντήσει να του λένε ασύστολα ψέμματα και να τα πιστεύει ακόμα και αν ξέρει πως όσα του έχουν πει στο παρελθόν απεδείχθησαν αναληθή. Έχει καταντήσει να είναι και κερατάς και ζημιωμένος, σφαλιαροεισπράκτορας, μια σκιά του πραγματικού του εαυτού στο δρόμο προς τη διανοητική φτώχεια και την ανέχεια.
Ε φτάνει πιά! Φτάνει!
* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.
Πηγή:www.capital.gr
