 |
Κεφαλλονίτικα σχολια για τον Δ ΛυκουδηΑπό το kefallonitika.gr |
Το παράδοξο ήταν πως η προσωπική πολιτική της στάση ήταν απόλυτα αυτονομημένη και είχε επιλέξει να διατυπώνει το δικό της προσωπικό, ανεξάρτητο πολιτικό λόγο , χωρίς να ρυμουλκείται σε κάποιο κομματικό μικρομάγαζο της δεξιάς παράταξης και δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμη και με τον τότε Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή .
Ενα γεγονός που προκαλούσε στην αρχή την αμηχανία των ανταγωνιστών της και μετά το μίσος όλων όσων μετά το θάνατο του πατέρα της Κωνσταντίνου Βλάχου πίστεψαν πως πλέον η κυριαρχία τους ήταν αυτονόητη, δεδομένη και μη αμφισβητήσιμη μέχρι που τελικά,σιωπηρά αποδέχθηκαν τις υπέρτερες ικανότητες και τις δυνατότητές της τόσο σαν οξύτατης δημοσιογραφικής πένας όσο και σαν μοναδικά στιβαρής και πετυχημένης επιχειρηματία.
Οταν μάλιστα κάποια μέρα προκλήθηκε να σχολιάσει τα χτυπήματα κάτω από τό τραπέζι και τις ανοίκειες επιθέσεις που δεχόταν, στην ερώτηση γιατί άραγε τη χτυπούσε τόσο πολύ και επίμονα το κύκλωμα Λαμπράκη και όλο το εκδοτικό κατεστημένο της εποχής,αυτή απάντησε Λακωνικά : «Επειδή κύριοι μου στην Ελλάδα η επιτυχία συνιστά βαρύ ποινικό αδίκημα». Δεν είπε τίποτε άλλο, έκλεισε εκεί τη συζήτηση κι απομακρύνθηκε… Αυτό το περιστατικό μου έρχεται συχνά στο νου το τελευταίο καιρό που παρακολουθώ τόσο συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου όσο και τα διαδραματιζόμενα στη δημοτική μας κονίστρα.
Κι αυτό γιατί είναι κραυγαλέο και προφανές πως στις αγορεύσεις κάποιων δημοτικών συμβούλων της αντιπολίτευσης αλλά και μεμονωμένων της συμπολίτευσης εν είδει ψύχωσης ενυπάρχει η παρουσία ενός συμπολίτη μας που πρωταγωνιστεί και συχνά πυκνά μονοπωλεί τη προσοχή και τα σχόλιά μας.
Το όνομά του κανείς δεν το αναφέρει. Ομως όλα τα κάθε φορά υπονοούμενα και τα συμφραζόμενα εκεί παραπέμπουν,εκεί οδηγούν κι εκεί καταλήγουν.Σε ένα όνομα. Κανείς δεν το έχει αναφέρει το όνομα αυτό.Κανείς δεν έχει τολμήσει να το εκστομίσει. Και κανείς δεν το προφέρει. Ολοι όμως το έχουν στο νου τους.
Είναι το όνομα του γνωστού σ όλους συμπολίτη, επιχειρηματία και ενεργού πολίτη του νησιού του Διονύση του Λυκούδη.
Ενός πολίτη που σίγουρα δεν προέρχεται από Κεφαλονίτικο «τζάκι» αλλά που αντίθετα,είναι γόνος άσημης οικογένειας βιοπαλαιστών της Παλλικής, και που κάποιοι γνωρίζουμε πως πάλεψε να σταθεί στα πόδια του, πως στο ξεκίνημά του αντιμετώπισε τη δυσπιστία, την αμφισβήτηση και τη μεγαλοαστική απέχθεια των οικονομικά βολεμένων κι ενός ανελαστικά δομημένου συστήματος κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού ρατσισμού.
Εν πολλοίς παρακολούθησα και παρακολουθώ τη πορεία του ανθρώπου αυτού τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια με καλές και κακές στιγμές,άλλοτε με σύμπλευση και άλλοτε με βαθειές διαφωνίες αλλά πάντα διαισθανόμενος πως με τιμά με τη παρέα του ή πως με έχει επιλέξει για αντίπαλό της μια προσωπικότητα ισχυρή και με μεγάλο και πολυσύνθετο εκτόπισμα.
Ο Λυκούδης για να επιπλεύσει στη κοινωνία μας και να ξεφύγει από το κοινωνικοοικονομικό του πεπρωμένο κι αυτός, όπως όλοι όσοι δεν βολεύονται με τη μοίρα τους, αγωνίστηκε, πολέμησε, πολεμήθηκε, μάτωσε, συγκρούστηκε, πολέμησε όσο λίγοι με πείσμα και πάθος και νίκησε.
Νίκησε, όσους ήθελαν ο απείθαρχος και ασυμβίβαστος αυτός Ληξουριώτης να είναι κομπάρσος και όχι πρωταγωνιστής σε ένα έργο που τη διανομή των ρόλων έπρεπε να τη κάνουν οι κατεστημένες οικογένειες ενός τοπικού κοινωνικού καθωσπρεπισμού και των «δήθεν».
Των δήθεν ευγενών, αρχόντων και γόνων ευλογημένου … σπέρματος.
Εύλογα κακοφάνηκε η εξέλιξη αυτή σε κάποιους λίγους ντόπιους αρχοντοχωριάτες αφού διασπείρει κενά δαιμόνια και ανατρέπει την άποψη πως πρέπει να αποδέχεσαι τη μοίρα και το ταπεινό σου ριζικό. Βαρύ ποινικό αδίκημα η επιτυχία είχε πει λοιπόν η Ελένη Βλάχου κι έτσι τη θυμήθηκα και πάλι όταν στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο είχαμε τη κορύφωση και την έκρηξη.
Ο δημοτικός σύμβουλος Βασίλης Ρουχωτάς που εξελέγη με τη σημαία του Αλέξανδρου Παρίση αλλά από το πρώτο δημοτικό συμβούλιο αυτονομούμενος και πηγαίνοντας πολλές φορές κόντρα στη συλλογιστική της πλειοψηφίας και αυτού του ίδιου του δημάρχου, υπαινίχθηκε πως είδε, πως ξέρει, πως καταλαβαίνει, ότι ο Δήμαρχος της Κεφαλλονιάς παίρνει συμβουλές κατά τη διάρκεια του δημοτικού συμβουλίου από κάποιον πολίτη.
Ποιόν άραγε? Ενα κάποιο πολίτη,είπε,τον οποίο συμβουλεύεται, φωτογραφίζοντάς τον μεν αλλά χωρίς να τολμήσει να τον κατονομάσει δε… Ηταν η στιγμή που όλοι παρακολουθήσαμε άναυδοι και με κομμένη την ανάσα.
Ο Λυκούδης (γιατί αυτός ήταν ο πολίτης) αυτή τη φορά, χωρίς χρονοτριβή μάζεψε το γάντι που του πέταξαν και πλησιάζοντας τον Βασίλη Ρουχωτά, διακόπτοντας παράτυπα την ομιλία του, απάντησε σε προσωπικό επίπεδο ενώ μάταια ο Νίκος Αννουσάκης προσπάθησε να αποφορτίσει τη στιγμή.
Ασχετα όμως από αυτό είναι να απορεί κάποιος με τη λογική του όλου παραλογισμού. Ο κος Ρουχωτάς διαμαρτυρόταν και κατήγγελε λοιπόν πως ο Δήμαρχος Παρίσης συμβουλευόταν αυτόν που έχει επιλέξει για συνεργάτη και σύμβουλό του και πως του μιλούσε στο τηλέφωνο ζητώντας την άποψή και τη συμβουλή του συμβούλου του! Η απόλυτη δηλαδή παράνοια.
Ομως ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στόχος δεν ήταν φυσικά η διαδικασία που και αυτή δεν είχε κάτι το μεμπτό αφού η καταγγελία ότι κάποιος συμβουλεύεται τον … σύμβουλό του, μοιάζει μάλλον με βαρύγδουπο »Ποντιακό» συλλογισμό …
Στόχος ήταν από την πρώτη μέρα η διάρρηξη της ισχυρής φιλικής σχέσης των δύο ανδρών ώστε να αποδυναμωθεί ο Δήμαρχος και να του αφαιρεθεί ο πολυτιμότερος και χρησιμότερος συνεργάτης ώστε σταδιακά ο Δήμαρχος Κεφαλλονιάς να αποδομηθεί και να απομονωθεί για να γίνει πιο ευάλωτος,ευκολότερα αντιμετωπίσιμος και μαχητός.
Αντιτείνουν οι κατ’ επίφαση και οι κατά περίπτωση δημοκράτες, πως ο Λυκούδης είναι μη αποδεκτός από την κοινωνία του ντόπιου καθωσπρεπισμού.
Μόνο που η κοινωνία αυτή, η ίδια κοινωνία που επικαλούνται,η πλειοψηφία της, τον άνθρωπο αυτό που ο Παρίσης επέλεξε για συνεργάτη του,το Διονύση Λυκούδη δηλαδή, τον ανέδειξε νομαρχιακό σύμβουλο με ιλιγγιώδη αριθμό ψήφων σε εποχές πολυσήμαντα δύσκολες και εκλογικά δύσβατες
.Εδώ άραγε η κοινωνία δεν έχει άποψη σεβαστή ? Επιπλέον προεκλογικά, το σάπιο σύστημα που κυβέρνησε το νησί μας επί τριάντα χρόνια με τη λογική της αχιβάδας και που μας καταδίκασε σε οπισθοφυλακή της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης,»κατήγγειλε» στις προεκλογικές ομιλίες πως ο υποψήφιος Δήμαρχος Παρίσης είχε συνεργάτη τον Διονύση Λυκούδη.
Ο λαός της Κεφαλλονιάς που όπως διατείνονται οι δημοκράτες είναι κυρίαρχος,πριν μόλις 7 μήνες άκουσε,έκρινε , ψήφισε και αποφάσισε να στείλει τον μεν Παρίση που έκανε … κακές παρέες στο Δημαρχιακό θώκο και τους επί τριάντα χρόνια διαχειριστές των κοινών του νησιού μας, στη δημαρχιακή αποστρατεία και στη συνταξιοδότηση.
Αραγε μήπως τώρα εδώ θα πρέπει να αμφισβητήσουμε τη λαϊκή σοφία και τη δημοκρατία αξιολογώντας κάθε φορά τις επιλογές του λαού a la carte ? (α λα καρτ=κατά περίπτωση=όπως κάθε φορά μας συμφέρει).
Για να μην ενθυμηθούμε τον φίλτατο συμπολίτη μας Βασίλη Ρουχωτά που σαν δήμαρχος Παλλικής από ότι ευρέως συζητείτο, σε κάθε σχεδόν δημοτικό συμβούλιο καλούσε τον τότε νομαρχιακό σύμβουλο Διονύση Λυκούδη να παρίσταται και να βάζει…»πλάτη» υποστηρίζοντας τις θέσεις του?
Κάθε σχεδόν, φορά…Ακούγοντας και διαβάζοντας βέβαια τέτοιου είδους δηλώσεις και απόψεις , στο μυαλό όλων μας έρχεται αβίαστα η φράση του γνωστού Ισπανού ζωγράφου Σαλβατόρ Νταλί πως «το θερμόμετρο της επιτυχίας κάποιου είναι ο φθόνος που νοιώθουν για αυτόν οι ανίκανοι»… Επειδή όμως δεν πιστεύω πως άνθρωποι με την επιστημονική κατάρτιση και τις γνώσεις πολιτών του νησιού σαν τον Βασίλη Ρουχωτά και τον Μάρκο Κοτσιλίνη, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δυό γαιδουριών άχυρα,επειδή πιστεύω και σέβομαι απόλυτα την επιστημονική τους κατάρτιση ερμηνεύω τη στάση τους μέσα από τη φράση του Δανού φιλοσόφου Σέρεν Κίρκεγκορ (1813-1855) πως ο φθόνος τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά συντετριμμένος και μη ομολογούμενος, λόγω αρρωστημένου εγωισμού, θαυμασμός…
Θα ήταν λοιπόν δημοκρατικότερο, οξυδερκέστερο, εντιμότερο και χρησιμότερο για το νησί μας και τους πολίτες του, να επανατοποθετηθούν στη φαρέτρα τα βέλη του φθόνου για κάποια πρόσωπα που έχουν μια διαδρομή στην επαγγελματική τους ζωή γόνιμη και θαυμαστή αλλά και εκείνα τα βέλη της στείρας υπονόμευσης ενός δήμου (του Δήμου μας ) από κάποιους που οι παρατάξεις τους τον λεηλάτησαν ασύστολα και χυδαία, κατατάσσοντάς τον στους πλέον οικονομικά προβληματικούς και αδιέξοδους Δήμους της χώρας μας.
Λιγότερα λόγια θα ήταν ωφελιμότερο για όλους και κυρίως για την Κεφαλλονιά που ξέρει καλά πόσοι χρυσοκάνθαροι και πόσο σπάταλα σιτιζόντουσαν αυτοί όλοι ροκανίζοντας τα ταμεία του κράτους και ξεκοκαλίζοντας προγράμματα για έργα που ή τα άφηναν ημιτελή ή τα φόρτωναν με υπερκοστολογημένα προγράμματα ανάπτυξης. Παιδιά,κακό χωριό τα λίγα σπίτια…
