Και ξαφνικά γέμισαν οι πλατείες αγανακτισμένους πολίτες.
Είχαμε δεί το τελευταίο διάστημα τις πλατείες της Τυνησίας και την πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου να γεμίζουν κόσμο και να ρίχνουν τους δικτάτορες τους μετά από πολυήμερες μάχες με εκατοντάδες νεκρούς .Βλέπουμε να συναθροίζονται , ακόμα και σήμερα καλώντας σε μιά δεύτερη ημέρα της οργής, όσο ο στρατός δεν προχωράει τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα τους. Ηταν η δυναμική αυτών των κινητοποιήσεων που συγκλόνισε τον αραβικό κόσμο και άρχισε να εξαπλώνεται και στην Ευρώπη.Πρώτα στην Ισπανία και Πορτογαλλία στη συνέχεια στην Ελλάδα αλλά και στην Γαλλία και στην Αγγλία. Οι "indignados" της Πουέρτα Δε Σόλ κακώς μεταφράστηκαν ως " αγανακτισμένοι" .Στη ρίζα της αυτή η σύνθετη λέξη έχει την έννοια της "αξιοπρέπειας" .Αυτή η λέξη φαίνεται ότι είναι η πραγματική σύνδεση της κινηματικής άνοιξης που έχει συνεπάρει τους λαούς Ο κάθε λαός παρακολουθεί τον διπλανό του, αγωνίζεται και διαδηλώνει γιατί τα προβλήματα είναι κοινά, κοινές και οι αιτίες που τα προκαλούν.
Δεν πρέπιει να ξεχνάμε ότι πρώτοι οι ΄Ελληνες τον Δεκέμβρη του 2008 κατέβηκαν κατά χιλιάδες, πολίτες όλων των ηλικιών και κατηγοριών, με τον θάνατο του ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ. αυθόρμητα, χωρίς να ειδοποιηθούν από το οργανωμένο κίνημα και τους φορείς του. Οχι με τά ίδια σημερινά χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και το ίδιο πολιτικό μήνυμα:Εισβολή των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο γυρίζοντας τις πλάτες στο γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλευση, την ανεργία, την υποταγή σε αντιδραστικές πολιτικές ενάντια στα συμφέροντα τους.
Είναι ελπιδοφόρο το ότι κατάφερε αυτή η μερίδα της κοινωνίας να σηκωθεί από τον καναπέ και να κατέβει κάτω.΄Εστω και έτσι, χωρίς πρόγραμμα, βγάζοντας μόνο μιά κραυγή.:"Φτάνει πιά".Η κραυγή που βγήκε προχθές από χιλιάδες ανθρώπους και δεν πήγε ακόμα στον καναπέ του, μιά βδομάδα μετά, χωρίς να είναι ορατό ακόμα, εμπεριέχει ψείγματα απαίτησης μιάς ριζικής αλλαγής χωρίς συγκεκριμμένο περιεχόμενο, που όμως πρέπει να βρεθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί άμεσα.Θεωρούμε πως άν όχι στην ολότητα τους, στη μεγάλη τους πλειοψηφία όσοι κατέβηκαν και συνεχίζουν να κατεβαίνουν στς πλατείες, πήραν μαζί τους εκτός από την αγανάκτηση και το θολό όραμα τους για μιά κοινωνική αλλαγή, για μιά χώρα που θα μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της, που θα μπορεί να αμοίβει δίκαια την εργασία, που δεν θα ξεπουλάει τα δημόσια αγαθά της στους ξένους επενδυτές, που δεν θα καταργεί πραξικοπηματικά τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Αυτό σε πρώτη φάση είναι θετικό.΄Αλλωστε τα μεγάλα κινήματα, οι μεγάλοι ξεσηκωμοί στα πρώτα τους βήματα δεν έχουν "πρόγραμμα" ή πληρως αρθρωμένο λόγο.Συνήθως συμπικνώνονται γύρω από ένα γενικό "ΟΧΙ" σε ότι μοιάζει να περιφρονεί τις ανάγκες όσων συμμετέχουν
σε ένα "ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ" και σε μιά απαίτηση "ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ" όσοι φαίνεται να φταίνε. Ο λόγος, τα αιτήματα, οι διεκδικήσεις βγαίνουν στη διαδρομή, αποτελούν τα διακυβεύματα της πολιτικής παρέμβασης και όχι αρχικές αφετηρίες.
Αυτή η κινητοποίηση είναι μπλαζέ και απολίτικη;
Είναι οι αγανακτισμένοι πολίτες απολίτικοι: Και άν ναι ποιός φταίει γι αυτό: Σαράντα χρόνια τώρα βλέπουμε να εναλλάσονται στην εξουσία τα δύο μεγάλα κόμματα, το "Σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ και η ακραιφνής δεξιά Ν.Δ. με την ίδια αντιδραστική πολιτική με πλήρη υποταγή στις επιταγές της ΕΕ και του κεφαλαίου η οποία οδήγησε στη υπερχρέωση του λαού μας,στην ανεργία μεγάλων τμημάτων των εργαζομένων, στην κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, στην υποδούλωση της εργασίας , στη διαρκή ομηρεία του ελληνικού λαού, στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, της κρατικής υποδομής και του περιβάλλοντος από το κεφάλαιο.Στον τελευταίο χρόνο με το πιστόλι της χρεοκοπίας στον κρόταφο των εργαζομένων, η κυβέρνηση, το κεφάλαιο, οι τραπεζικοί τοκογλύφοι, η ΕΕ και το ΔΝΤ τρομοκρατούν και ετοιμάζουν να περάσουν μέτρα κοινωνικού σφαγείου τα οποία απαιτούν θωράκιση του πολιτικού συστήματος κατά του εχθρού λαού.Με λίγα λόγια, προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος επάνω στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων,
Στο διάστημα αυτό ταυτίστηκε η δημοκρατία και ο "σοσιαλισμός τους" με την κοινοβουλευτική αγυρτεία και την πολιτική συναλλαγή χωρίς αρχές.Ρουσφέτια,μίζες, σκάνδαλα, είναι γεμάτος μπόχα ο αέρας που αναδύεται από την πολιτική ζωή του τόπου.Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός πότε ο πράσσινος κατά κύριο λόγο και πότε ο μπλέ, άλλωσαν τα συνδικάτα και πολλοί κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές ξεφτίλισαν κάθε έννοια πραγματικού αγώνα οργανώνοντας κυνητοποιήσεις για την τιμή των όπλων αποδεχόμενοι την κυρίαρχη λογική συναίνεσης και υποταγής στα συμφέροντα του κεφαλαίου.Στη συνέχεια ξεπουλούσαν τους αγώνες εξαργυρώνοντας τους με θέσεις στα κοινοβουλευτικά έδρανα ή με το φούσκωμα του τραπεζικού τους λογαριασμού γεμίζοντας τον κόσμο της εργασίας με απογοήτευση.
Σ αυτήν την κατάσταση της απογοήτευσης έχει συμμετοχή και η Αριστερά στο μέτρο που της αναλογεί. Είδαμε τις συγκυβερνήσεις του ΚΚΕ και του ενιαίου ΣΥΝ με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε πολιτικό επίπεδο.Αλλά και οι προτάσεις που κάνουν τα δύο κόμματα της επίσημης Αριστεράς αρχίζουν και τελειώνουν για μεν τον ΣΥΝ με το όνειρο μιάς "αριστερής κυβέρνησης" με το ΠΑΣΟΚ πάνω στο άρμα του Ευρωμονόδρομου, και για δε το ΚΚΕ με το όνειρο της "Λαικής οικονομίας" στο έδαφος του καπιταλισμού,υμνώντας ακόμα και σήμερα ότι πάλιωσε , ξύφτισε και κατέρευσε στον υπαρκτό ανύπαρκτο σοσιαλισμό.Σε συνδικαλιστικό επίπεδο το ΚΚΕ με τις χωριστές μονοκομματικές κινητοποιήσεις δείχνει να προτιμά τον ενδοοικογενειακό εμφύλιο διασπώντας την ενότητα των εργαζομένων και την νικηφόρα έκβαση των αγώνων απογοητεύοντας ακόμα περισσότερο τις μάζες.Καταγγέλει όποιο κίνημα δεν ελέγχει και ιδιαίτερα ότι κινείται στα αριστερά του, χρησιμοποιώντας τους αγώνες προς άγρα ψήφων αντί τις ψήφους για την ανάπτυξη του κινήματος.
Από ποιό οργανωμένο κίνημα λοιπόν θα μπορούσε να πείθεται ο άνεργος, ο απολυμένος, ο απροστάτευτος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα: Από τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ μ ε τα 150.000 Ευρώ ετήσιο εισόδημα, από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό των διευθυντών ή των κομματικών επιτετραμμένων ή από το συνδικαλιστικό κίνημα της αδράνειας και της υποταγής.
Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος και σπέρνει ακομα εφιάλτες.Ο Μάης του 2011 τι θα αίναι: Θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες.
Και καλά ,όσοι συμφωνούν και υπηρετούν την καπιταλιστκή έξοδο από την κρίση μέσω του μνημονίου είναι λογικό να αποστρέφονται όλα αυτά.Παρακολουθούν αμήχανα σε πρώτη φάση όλη αυτήν την προσπάθεια των αγανακτισμένων πολιτών. Θα προσπαθήσουν να την αφήσουν να ξεθυμάνει από μόνη της, θα προβάλλουν και θα τονίσουν τον απολίτικο σε πρώτη φάση χαρακτήρα του κινήματος. Αν δεν μπορέσουν να το πατρονάρουν, θα προσπαθήσουν να το διαλύσουν με ήπιο ή με άγριο τρόπο. ΄Αλλωστε έχουν όλα τα μέσα στη διάθεση τους για να το κάνουν,ΜΜΕ, δημόσιους φορείς, αργυρώνυτους συνδικαλιστές, τεχνοκράτες κοινής αποδοχής,παροπλισμένους πολιτικούς, καταπιεστικούς μηχανισμούς, παρακράτος κα.
Αλλά η Αριστερά: Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της μέσα σ' όλα αυτά:
Γιατί δεν βλέπει και δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες και τις αδυναμίες αυτών των κινηματικών ξεσπασμάτων αντί να τα κρίνει γεροντικά.
Η Αριστερά που εκφράζουμε εμείς ζεί και αναπνέει, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τέτοια κινήματα.Η γεννιά μας έχει ενοχές και ευθύνες για το κατρακύλισμα σ' αυτήν την κατάσταση . ΄Ετσι το μόνο που μας μένει είναι να συμμετάχουμε μαζί με τα παιδιά μας ,που ανήκουν στη γεννιά της επισφάλειας, της ανεργίας και της φτώχειας στο κίνημα αυτό.
Πρέπει να συμβάλλουμε κατοχυρώνοντας τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στο να αρθρώσει πρόταση η οργή και η αγανάκτηση.
Για να φύγει η κυβέρνηση, η τροικα και το ΔΝΤ .
Για να γίνει παύση αποπληρωμής του τοκογλυφικού χρέους.
Για να γίνει διαγραφή του χρέους.
Για να γίνει ρήξη με την ΕΕ και την ΟΝΕ.
Γιά να γίνει εθνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό λελεγχο για τη ριζική αναδιανομή του πλούτου.
Και μαζι με αυτά να συνδυάσουμε και τα δικά μας ιδιαίτερα προβλήματα που αφορούν την Κεφαλλονιά, όπως τις απολύσεις συμβασιούχων στη Διαδημοτική αλλά και όσες απολύσεις πρόκειται να γίνουν στον ευρύτερο τομέα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του Δημοσίου, το κλείσμο σχολείων, το κλείσιμο των δύο τμημάτων του ΤΕΙ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ, την πτώχευση πολλών εμπορικών επιχειρήσεων, τη μετατροπή του Μαντζαβινάτειου σε Κέντρο Υγείας, το κλείσιμο πολλών Δημόσιων Υπηρεσιών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας παραλιών αεροδρομίων, λιμανιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο.Παράλληλα θα πρέπει να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα μας για να νοιώθει ο καθένας μας ότι δεν είναι μόνος.
Τελειώνοντας πιστεύουμε ότι η Αριστερά έχει δύο δρόμους μπροστά της στις νέες συνθήκες. Η να ανασυντεθεί εκ των ενόντων με τα ίδια ρούχα αλλά να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων και συμμαχιών μεταξύ των κομματιών της, ώστε να πουλήσει πλατύτηττα με απίστευτα φαγώματα κάτω από το τραπέζι για τις διάφορες καρέκλες και μικροσυσχετισμούς, ή να ενωθούν τα κομμάτια της με το σκοπό της, την συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου των κάτω..... αυτών που δικαιούνται ή μπορούν να έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλλισμού και την κοινωνική επανάσταση, για μιά νέα ζωή οργανωμένη στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας της παραγωγής αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων.
