Η Ντιάνα Αντωνακάτου είναι ζωγράφος-συγγραφέας-ιστορικός-ιστοριοδίφης-λαογράφος, πρωτοστάτης σε πολιτιστικές διεκδικήσεις στην Κεφαλονιά αλλά και στο Άργος για τη διάσωση των Στρατώνων του Καποδίστρια. Είναι η τρυφερή και απαλή ζωγράφος που όποιο Τόπο γνώρισε, τον περπάτησε βαδίζοντας πέτρα την πέτρα, θαυμάζοντας τις αρχαιότητες, τα φράγκικα και τα βενετσιάνικα κάστρα, τα τούρκικα κτίσματα, τα μοναστήρια, τις εκκλησιές, τις φυσικές ομορφιές, το πράσινο των εσπεριδοειδών και το μπλε της καθάριας θάλασσας και μετά βυθίστηκε μέσα στην ιστορία του, με αποτέλεσμα να τον ερωτευτεί δυνατά, που θέλησε να μιλήσει γι’ αυτόν. Να μιλήσει με λέξεις και με χρώματα.
Η Ντιάνα ζωγραφίζει αφήνοντας τα χρώματα να μιλήσουν για την ομορφιά που πλημμυρίζει την ψυχή της και μετά ολοκληρώνει τα αριστουργήματά της στολίζοντάς τα με λέξεις γεμάτες συναίσθημα και πάθος, μαζί με βαθειά ιστορική γνώση, αγγίζοντας έτσι την τελειότητα. Δηλαδή ζωγραφίζει με δυο τρόπους: με τις ακουαρέλες της και γράφοντας κείμενα, βουτώντας το πινέλο της στην ιστορία και την παράδοση του τόπου.
Ο έρωτας αναβλύζει από παντού, σε όλα της τα έργα. Το βλέπεις στα κείμενά της, στις ζωγραφιές της. Με χρώματα και φως και με λέξεις όμορφες κι’ αυτές χρωματιστές. Νοιώθεις έντονα πως αυτή η γυναίκα που ζωγραφίζει και γράφει με αυτό τον τρόπο, είναι βαθιά ερωτευμένη με τον Τόπο. Τον Τόπο που ίδια στον πρόλογο του λευκώματος «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» τον γράφει με κεφαλαίο γράμμα, σημειώνοντας: «Δεν μου συμπαραστάθηκε στο ταξίδι ο δεσμός της καταγωγής. Βοήθησε όμως η αγάπη για τον Τόπο, που ξέρει να αποκαλύπτει μέσα από τους δρόμους της καρδιάς, τα μυστικά του. Ο Τόπος είναι ένα μυστήριο. Πρέπει να το διακρίνει η όραση, να το συλλάβει η ακοή, να το αγγίξει η αφή, να το αισθανθούν η όσφρηση και η γεύση, να το νιώσουν οι αισθήσεις μας και να το ξαναδώσουν μέσα από το νου, σαν έκφραση δημιουργική με την τέχνη».
Η Ντιάνα έχοντας δικά της τα Επτάνησα, περιδιάβηκε την Πελοπόννησο και στάθηκε για καλή μας τύχη για πολλά χρόνια στην Αργολίδα, κάνοντάς την δεύτερη πατρίδα, τόσο που οι Αργολιδείς πιστεύουν πως είναι ντόπια. Είναι η Κεφαλλονίτισσα ζωγράφος που κούρσεψε την Αργολίδα. Σαν περνούσες από τα σημεία που έστεκε και ζωγράφιζε, όλοι έλεγαν με καμάρι: « Εδώ ζωγράφισε η Ντιάνα η Αντωνακάτου και μας ρωτούσε για την ιστορία του Τόπου».
Εγώ, τη θυμάμαι να κάθεται πάνω στα βράχια, σε ένα βουναλάκι του χωριού μου, για να αποθανατίσει το ηλιοβασίλεμα της Ασίνης και να γίνεται ένα με το τοπίο μέσα σε πλήρη έκσταση, αδιαφορώντας μάλιστα για τις μέλισσες που μπαινόβγαιναν στις διπλανές κυψέλες…» Τότε σκέφτηκα, πόσο μαγικό είναι για το ζωγράφο να συλλειτουργούν όλες οι αισθήσεις μέσα στο είναι του και αυτός με ένα πινέλο στον καμβά να αποθανατίζει για πάντα το Τοπίο. Μια διαδικασία μαγική που επειδή δεν την γνωρίζω καθόλου, στέκομαι να τη θαυμάζω, με μια κρυφή ζήλεια μέσα μου.
Έργο ζωής της Ντιάνας είναι τα Λευκώματά της και μια θαυμάσια δουλειά είναι «Τα Ελληνικά Μοναστήρια- Πελοπόννησος». Πρόκειται για το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς εννέα χρόνων. Στο λεύκωμα «Μονές της Αρκαδίας», έχουμε μια πλήρη καταγραφή 140 μοναστικών κέντρων. Η πλούσια βιβλιογραφία, η τοπική παράδοση και οι επιτόπιες επισκέψεις έδωσαν ένα αποτέλεσμα που μόνο αυτός που θα το πιάσει στα χέρια του και ανοίξει τις σελίδες του θα καταλάβει τι θησαυρό ανεκτίμητο κρατάει και τι κληρονομιά μοναδική αφήνει, η αγαπημένη μας Ντιάνα, στα παιδιά μας. Εκεί, μαζί με τις εικόνες των μοναστηριών, έργα της ζωγράφου μας, ξεδιπλώνεται η μικροιστορία τους και μετά η ιστορία του Τόπου και ευρύτερα της Ελλάδας. Δεν έχει αφήσει πηγή πληροφόρησης που να μην την αξιοποίησε. Από τους μύθους και την παράδοση, την αρχαιότητα και την ιστορία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, μέχρι την εποχή μας. ‘Ένα οδοιπορικό, ένα προσκύνημα σε κάθε σκήτη και μονή, σε κάθε μονύδριο και μετόχι. Μια παρουσίαση της περιοχής, των χωριών και των τοπίων, ένας ταξιδιωτικός, θρησκευτικός και ιστορικός οδηγός συνάμα. Σε κάθε πίνακά της οι μοναδικές λεζάντες συνεχίζουν να προσθέτουν πινελιές, με λέξεις γεμάτες συναίσθημα, αναδεικνύοντας και συμπληρώνοντας την εικόνα. Για τη Μονή του Φιλοσόφου γράφει: «Είναι κάποιες ώρες που βράχος και μοναστήρι γίνονται ένα: μια προσφορά στον ουρανό» και στον πίνακα που μια μαυροφόρα γυναίκα ανάβει κερί στην εκκλησία της Παναγίας, γράφει: «Ποιο κοντά στον πόνο το κορμί της γυναίκας… κι η ψυχή της πιο κοντά στο θεό. Η ικεσία της πιο κοντά στη ζωή, το κερί της για το φόβο και την ελπίδα ανάβει «προ πάντων των αιώνων».
Δεν θέλω να παραλείψω τη συμμετοχή της Ντιάνας σε διάφορα Συνέδρια. Όπως στο ΣΤ’ Διεθνές Πανιόνιο Συνέδριο με θέμα τη ζωή και τη δράση του Ευάγγελου Ποταμιάνου και του γιού του Ηλία. Ο Ευάγγελος Ποταμιάνος ήταν από τα Δρακάτα, συντοπίτης σας. Έδωσε όλη του τη ζωή στον Αγώνα, Αστυνόμος του Ναυπλίου και δεξί χέρι του Κυβερνήτη Καποδίστρια. Η Ντιάνα απλόχερα μου έστειλε ένα αντίγραφο των πρακτικών και μόλις διάβασα την ταραχώδη και ενδιαφέρουσα ζωή του, αφιέρωσα ένα κεφάλαιο για τον Ποταμιάνο στο ανέκδοτο ιστορικό μυθιστόρημά μου, την «Ψωροκώσταινα». Γιατί όπως και η ίδια γράφει «Ό, τι μας παραδόθηκε, περνάει από την καρδιά μας και ξαναδίνεται από το χέρι μας στους άλλους οφειλή».
Είναι θαυμάσια αίσθηση να γνωρίζεις σπουδαίους ανθρώπους που έχουν αφήσει τις βαριές πατημασιές τους στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας και αυτοί οι τόσο σημαντικοί να έχουν τη σεμνότητα του κυκλάμινου και την ευγένεια της ανεμώνας, όπως η φίλη μας η Ντιάνα. Σ’ ευχαριστώ Ντιάνα που μου έδωσες τη χαρά και την τιμή να είμαι τούτη τη σπουδαία ώρα δίπλα σου, να σε θαυμάζω και να σε αγαπώ.
Κατερίνα Παπαδριανού
Συγγραφέας
Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΤΙΑΝΑΣ ΣΤΑ ΒΙΛΛΑΤΩΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011
