“πολύ μακράν με φέρανε σε δύο βουνά από πίσω
δεν φτάνει το χεράκι μου να σ αποχαιρετήσω..”
Τι μου απέμεινε πιά;
Μόνο ένα μαύρο ,γελοίο χιούμορ.
Πρέπει όμως να φανώ αισιόδοξη.
Να φορέσω ένα χρυσό σκούφο ή ένα στέμμα καλλιστείων όπως αυτό της Βασίλισσας Παγκόσμιου Τουρισμού του Ξί και να καλέσω όλες τις εθελόντριες να καταταγούμε στην Επικουρική Ακτοφυλακή.
Οι ένοπλες επιχειρήσεις πρέπει να είναι σύγχρονες γι αυτό επιβάλλεται να συμμετέχουν και γυναίκες και οι στολές να είναι από συνθετικά υφάσματα-αυτά που καθαρίζονται με wettex-, με χαμηλή μέση και υψηλό ηθικό.
Τα σενάρια κολυμπούν στο κεφάλι μου ,όμως το βυθόμετρο μου δείχνει ξέρα και θα την κάτσουμε την βάρκα!
Η λύση είναι να καταπιώ μια γερή δόση σπανάκι ως θηλυκός Ποπάι και να σκάσω μύτη στην ναυμαχία με μπράτσα σωσίβια και πόδια προπέλα και στην καλύτερη περίπτωση ,να διεμβολίσω το πειρατικό του Πλούτο.
Θέλω να είμαι του αφρού και του βυθού και εντός κάθε εθελοντικής παραγωγικότητας, αλλά όχι εκτός πραγματικότητας.
Εκτός πραγματικότητας είναι τα σοφά μυαλά που μας κυβερνούν!
Ανακοίνωσαν την δημιουργία Επικουρικής Ακτοφυλακής, δηλαδή εθελοντικών ενάληων ομάδων, που θα λειτουργούν υποστηρικτικά προς στην Ελληνική Ακτοφυλακή.
Με τι υποδομές; Με τι μέσα; Με τις βάρκες τους, με τα κανό η τα βατραχοπέδιλα τους θα επιχειρούν οι εθελοντές-παραδουλάκια;
Εδώ τα σκάφη του λιμενικού ,δεν έχουν χρήματα να τα συντηρήσουν!
Το Λιμεναρχείο στο Αργοστόλι (για να μείνουμε στα δικά μας), χρόνια τώρα τους δίνει “καρώτο” για τεστάκι πρώτο για το ότι το κτήριο πρέπει να ανακατασκευαστεί ,αλλά περί αλλού τυρβάζουν.
Προσθέσανε στο ρεπερτόριο τους το Φέρτε μου ένα μαντολίνο, όμως δεν το αποδίδουν όπως η Ζωή Φυτούση, γιατί αυτοί δεν φυτοζωούν ,ενώ με τις περικοπές στους μισθούς τους οι Λιμενικοί έχουν καταλήξει εκ των πραγμάτων οι ίδιοι εθελοντές, όπως και οι των άλλων Σωμάτων Ασφαλείας.
Πολύ φοβάμαι ότι θα τους καταλήξουν σαν τον γάιδαρο του Ναστραντίν Χότζα.
Μόλις θα μάθουν να μην “τρώνε...”
Οι Λιμενικοί πάνε κάποια χρονάκια στην Σχολή, εκπαιδεύονται, εντάσσονται σε ειδικές ομάδες και μετά μπαίνουν στην διαδικασία άσκησης των καθηκόντων τους.
Οι εθελοντές θα πάρουν τις πρώτες οδηγίες (σαν πρώτες βοήθειες μου κάθεται αυτό), ένα εγχειρίδιο και από ένα σωσίβιο με διαδικασίες που θα θυμίζουν το διαφημιστικό σλόγκαν που ακουγόταν από τα ραδιόφωνα πριν από 50-60 χρόνια από τους πωλητές οικοπέδων: “Οικόπεδο με μια πεντάρα στου Κωνσταντάρα ..”και ούπσ, πανέτοιμοι στην δράση;
Και ναι, το έχουμε εμπεδώσει πλέον, ότι πατούν στην ευαισθησία και το φιλότιμο των πολιτών, υιοθετώντας το:
“Επίκουρος ...και εξ αυτοματισμού είναι τα όλα και του κόσμου υφιστάναι ,αεί γεννώσας της φύσεως ηδ΄ου πάλιν δαπανωμένης και εξ αυτής πάλιν επιγενωμένης μηδέποτε δε ληγούσης ,εφ εαυτής φυομένης και εις εαυτήν συντριβομένης”, όμως τα άκατα μάκατα τους , έχουν φτάσει να προσομοιάζουν με κάποιους σύγχρονους πεζογράφους που καταστρέφουν την ελληνική πεζογραφία.
Οι εθελοντικές ομάδες που ήδη υπάρχουν και δρουν ,στηρίζονται από την δική τους τσέπη ,από χορηγίες και ...,από πολιτικούς που στέργουν τις δράσεις τους τις περισσότερες των φορών με sumo λόγια!
Στοχεύουν να δημιουργήσουν κι άλλες εθελοντικές ομάδες για να συνεπικουρήσουν, να ενδυναμώσουν η να αποδυναμώσουν υφιστάμενες καταστάσεις;
Έχω έναν προβληματισμό που δεν είστε υποχρεωμένοι να ενστερνιστείτε.
Όμως ένα είναι σίγουρο, ότι οι διμούτσουνοι είναι ένα είδος που δεν θα εξαλειφθεί ποτέ.
Παραφυλάνε, στοχεύουν και γελούν.., όμως τους διαφεύγει ότι το πρόβλημα με την αντιγραφή, είναι η κακοτεχνία των μετρίων.
Σας παραπέμπω στο σπίτι που πετάει για να γλυτώσει από την κατεδάφιση- της Αμάντας Μιχαλοπούλου με την ευχή, να μην αρχίσουν να πετούν κάποιοι φορείς για να γλιτώσουν από τους σκαπανείς τους.
Καλό μήνα. Ελευθερία Κουλουριώτου Δημοσιογραφος ΕΡ.Α.Κ
