Η Ελλάδα είναι μια ευλογημένη χώρα. Με τα πελάγη της μαζί έχει έκταση όση Γερμανία. Σπαρμένα στα νερά της έχει δύο χιλιάδες νησιά κάθε μεγέθους, που σχεδόν το ένα δέκατο αυτών κατοικείται μόνιμα από κοινότητες ανθρώπων δεμένων με τη θαλλασινή ζωή. Έχει πανέμορφη φύση, άγρια δάση και οροσειρές, και δασική κάλυψη που σύμφωνα με το ελληνικό κράτος ανταγωνίζεται την κάλυψη των βορειοευρωπαϊκών κρατών, και ξεπερνάει το μισό της χερσαίας έκτασης της χώρας.
Ό,τι είναι η ηλιοφάνεια για την Ελλάδα, είναι οι βροχοπτώσεις για τις βορειοευρωπαϊκές χώρες, που ευνοούν την ανάπτυξη των δασών. Αντίθετα στην Ελλάδα αριστεύουμε στο "χαρακτηρισμό" των δασών. Έχουμε δηλαδή το προνόμιο να χαρακτηρίζουμε ως δάση βραχώδεις εκτάσεις διάσπαρτες αραιά και που με πουρνάρια και ρίγανη. Έχουμε επίσης το προνόμιο να θέλουμε να χαρακτηρίσουμε ως προστατευόμενες περιοχές σχεδόν το ένα δέκατο της χώρας μας. Ξέχωρα από τις όποιες μανίες καταδίωξης πιθανόν πάσχουν κάποιοι πολίτες της χώρας μας ότι υπάρχουν "εχθρικά ξένα συμφέροντα" που θέλουν να τσιμεντοποιήσουν και να καταστρέψουν το φυσικό κάλος της χώρας, λες και οι επενδύσεις των "ξένων" θα είχαν καλύτερη απόδοση αν καταστρέψουν τη φύση που επιζητούν να αναδείξουν, την ίδια ιδεοληψία διακατέχει και το ελληνικό κράτος!
Όλο αυτό το πανηγύρι που περιβάλλει το χαρακτηρισμό της γης στη χώρα μας, συντηρεί ένα παρασιτικό κομμάτι της ελληνικής κρατικής γραφειοκρατίας, ίσως το βαθύτερα διεφθαρμένο όλων, και μια βιομηχανία παραγωγής χαρτιών και "μαύρων" χρημάτων και λύτρων πέριξ της αδειοδήτησης και νομιμοποίησης παντός είδους δραστηριότητας σχετικής με την χρήση της γης και των κτιρίων στην Ελληνική επικράτεια.
Ακόμα δεν υπάρχει εθνικό δασολόγιο, με αποτέλεσμα τον παραλογισμό των 5000 υπογραφών και της καθυστέρησης των 25 ετών για την επένδυση του Costa Navarino, που πέτυχε η ελληνική γραφειοκρατία, με κόστος τόσο στους επενδυτές όσο και στην τοπική κοινωνία με την απώλεια δεκάδων χιλιάδων ανθρωποετών εργασίας και εισροής συναλλάγματος εκατοντάδων ίσως εκατομμυρίων ευρώ για την ελληνική οικονομία.
Σε αυτό αν προσθέσουμε τον παραλογισμό του Γενικού Οικιστικού Κανονισμού (ΓΟΚ), όπου η επέκταση ή αναβάθμιση μιας οποιασδήποτε υγιούς κοινότητας προσκρούει στα άνομα συμφέροντα των κυβερνώντων και των συμμοριών τους, και με τα θεσμοθετημένα εργαλεία καθυστέρησης και ατιμωρησίας διασφαλίζουν ότι, αν δεν αποσπάσουν τα λύτρα τους, έχουν τη δυνατότητα να καθυστερούν την ανάπτυξη επ΄ άπειρον. Η ίδια η διαδικασία ένταξης περιοχών στο σχέδιο πόλεως, ακόμα και σε ραγδαία αναπτυσσόμενες τουριστικές περιοχές, μπορεί να καθυστερήσει δεκαετίες από λίγους στρατηγικά τοποθετημένους γραφειοκράτες που σχηματίζουν σπείρες και νέμονται τα λάφυρα των τοπικών κοινωνιών.
Φαεινό (μάλλον σκοτεινό) παράδειγμα η προ σχεδόν ενάμιση έτους ανακάλυψη και δημοσίευση σπείρας πολεοδομικών υπαλλήλων σε νησί του Αιγαίου, που βρέθηκαν με δεκάδες εκατομμύρια μετρητά στους λογαριασμούς των, τεράστια ακίνητη περιουσία υψηλότερη και από τα μετρητά τους, τεράστια πολυτελή γιώτ, και βίο πλήρως αναντίστοιχο με τα νόμιμα εισοδήματά τους. Σε πολιτισμένες και ευνομούμενες χώρες αυτοί θα ήσαν ήδη φυλακισμένοι, και η περιουσία τους δημευμένη ως συμμετέχοντες σε συμμορία οργανωμένου εγκλήματος που εξεβίαζε πολίτες. Στο Ελληνικό Σοβιέτ ακόμα σήμερα δεν τους έχει επιβληθεί καμία ποινή, και κυκλοφορύν ελεύθεροι να χαίρονται τα προϊόντα των εγκλημάτων τους.
Σε μια χώρα που ένα εκατομμύριο ιδιοκτησίες περιέχουν πολεοδομικές παραβάσεις, και άλλο ένα εκατομμύριο πολεοδομικές αυθαιρεσίες, αυτό που πρέπει να διορθωθεί δεν είναι τα οικήματα, αλλά οι σχετικοί νόμοι. Δεν είναι δυνατόν ο νόμος να είναι έτσι φτιαγμένος που το σύνηθες να είναι να είναι κάποιος παράνομος, και το ασύνηθες να είναι νόμιμος. Ο νόμος που δεν επιτρέπει στον πολίτη να είναι νόμιμος, είναι φτιαγμένος με απώτερο σκοπό την συνδιαλλαγή και όχι τη ρύθμιση της δόμησης. Οι περιουσίες των κατά τα άλλα συμπαθών πολεοδομικών υπαλλήλων, το αποδεικνύουν περίτρανα. Μια απλή αντιστοίχιση περιουσιακών στοιχείων και δηλωμένων εισοδημάτων για τους πολεοδομικούς υπαλλήλους και το οικογενειακό τους περιβάλολον θα ξεκαθαρίσει μια για πάντα τις υπόνοιες εκατομμυρίων Ελλήνων ότι οι θέσεις διευθυντών και υποδιευθυντών των πολεοδομιών πωλούνταν προς 500-700 χιλιάδες ευρώ η μια.
Η καταστροφή στην ανάπτυξη που επιτελείται από νόμους άνω τριάντα ετών είναι ανεπανόρθωτη. Οι νόμοι αυτοί περιορίζουν τη δυνατότητα να προσαρμόζεται η δόμηση στις ανάγκες της κοινωνίας που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εξυπηρετούν, και ξεκάθαρα προάγουν το χρηματισμό.
Ο παραλογισμός στο μεγαλείο του ισχύει με τη βοήθεια των ερμηνευτικών εγκυκλίων που συντάσσονται από μηχανικούς και όχι από νομικούς ως θα έπρεπε. Έτσι για μια ερμηνευτική εγκύκλιο (που έχω αναφέρει ότι είναι παγκόσμια Ελληνική πρωτοτυπία η οποία αποτελεί μέρος του νόμικού οικοδομήματος αλλά δεν υπόκειται στον έλεγχο ούτε του νομοθέτη, ούτε των δικαστών, παρά μόνο κατά περίπτωση των τελευταίων, και μόνον μετά από προσφυγή του θιγόμενου Πολίτη.)
Τα βασικά προβλήματα στην ανάπτυξη προκύπτουν από τις άπειρες εγκυκλίους και τον κυκεώνα της πολεοδομικής νομοθεσίας που προσπάθησαν κατά τη διαρκεια των χρόνων να λύσουν κενά και όλες ερμηνεύονται κατά το δοκούν από μηχανικούς της πολεοδομιας, καθώς επίσης και η απίστευτη γραφειοκρατία, και τελευταία η ανισότητα στη διαχείριση απλών πραγμάτων.
Για παράδειγμα, για το περιβάλλον είναι σημαντικά η τοποθεσία που χτίζεται ένα κτίσμα, οι προδιαγραφές του κτίσματος, και το ιδεατό στερεό, δηλαδή ο όγκος του. Σε προηγμένες οικονομίες στο εξωτερικό οι άδειες αφορούν αυτά. Δεν μπορεί για εσωτερικές εργασίες που θέλει να κάνει κάποιος στο σπίτι του, ή διαρρύθμιση του εσωτερικού, π.χ. με τοίχους γυψοσανίδας, να πρέπει να περνάει από την ίδια γραφειοκρατία που περνάει και όποιος πάει να χτίσει σε δάσος!
Δεν μπορεί να λέγεται αυθαίρετο και το σπίτι που είναι χωρίς καθόλου άδεια, και αυθαίρετο και το σπίτι που έχει άδεια αλλά επειδή έκανε το χωλ του μεγαλύτερο από όσο είχε απεικονίσει στην άδεια να πρέπει να περάσει από όλη τη διαδικασία της νομοθεσίας για νομιμοποίηση. Δεν είναι λογικό να καταναλώνονται εκατοντάδες χιλιάδες ώρες στις πολεοδομίες και τα δικαστήρια για διαφορές που αφορούν στα εσωτερικά κτιρίων, που δεν έχουν καμία σχέση με το περιβάλλον! Αν π.χ. στο σπίτι σας αποφασίσετε να γκρεμίσετε τον τοίχο μεταξύ του σαλονιού σας και της κουζίνας για να το κάνετε ενιαίο, αν δεν πάτε να βγάλετε άδεια με όλα τα έξοδα που χρειάζεται: σχέδια, μηχανικοί, τοπογραφικά κλπ, θα είναι το σπίτι σας αυθαίρετο!! Δηλαδή για να κάνεις μια αλλαγή στο σπίτι σου που μπορεί να σου κοστίσει μόνο 300 ευρώ πρέπει να πληρώσεις 3.000 ευρώ σε αμοιβές μηχανικών ώστε να είσαι νόμιμος!! Αν αυτός δεν είναι ο απόλυτος παραλογισμός της Σοβιετικής γραφειοκρατίας, τότε σίγουρα είναι το ότι αν το κάνεις χωρίς άδεια και εκ των υστέρων θελήσεις να νομιμοποιήσεις την εσωτερική αλλαγή που έκανες, τότε πρέπει να περάσεις από την δυσχερή διαδικασία εξαίρεσης από κατεδάφιση!!
Νόμοι φτιαγμένοι από τη νοσηρή φαντασία ακαδημαϊκών και επαγγελματιών πολιτικών για να διευκολύνουν τη μίζα και τη διαφθορά, συνεχίζουν και ισχύουν στο ακέραιο σήμερα!! Πουθενά σε πολιτισμένες χώρες του εξωτερικού δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι τραβεστί. Καλώς να ελέγχει όλα τα εξωτερικά στοιχεία, τη στατική του κτιρίου και τον όγκο, το συντελεστή δόμησης (άλλο τραβεστί που στο Μαρούσι μπορεί δύο οικόπεδα στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο να έχουν άλλο συντελεστή δόμησης και κάλυψης) το ύψος, τις αποστάσεις και όλα τα λογικά και εύλογα. Αλλά από εκεί και πέρα, το εσωτερικό ας το κάνει ο καθένας ιδιοκτήτης ό,τι θέλει. Γιατί τόση γραφειοκρατία και δυσκινησία; Μήπως για να μπορεί ο υπουργός πολεοδομίας να πωλεί τις θέσεις στις πολεοδομίες έναντι εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που κατόπιν μοιράζεται με το κόμμα του. Μήπως αυτός αποτελεί έναν ακόμα μηχανισμό με τον οποίον στη χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού το κράτος-Μαφιόζος δυναστεύει τον Πολίτη, με την συγκατάθεση και την ψήφο του δεύτερου; Γιατί ενδιαφέρεται ο εκάστοτε υπουργός και να κυνηγά φαντάσματα για το αν εσύ έκανες μια σκάλα μέσα στο σπίτι σου ενώ δεν βλέπουν τα χιλιάδες αυθαίρετα που υπάρχουν στους αιγιαλούς;
Και τώρα η χαριστική βολή του απόλυτου παραλογισμού στον οποίο συναινούν και στηρίζουν όλοι όσοι επιτέλεσαν ή επιτελούν υπουργοί πολεοδομίας, με αποκορύφωμα τον τωρινό κ. Παπακωνσταντίνου που διατείνεται ότι είναι μεταρρυθμιστής και (δήθεν) επιθυμεί να πατάξει την διαφθορά:
Σύμφωνα με τον ΓΟΚ δεν επιτρέπεται κανενός είδους εργασία ακόμα και απλές επισκευές σε κτίριο που δεν είναι νόμιμο στο σύνολο του! Εύλογο, ίσως πει κάποιος που δεν γνωρίζει. Άξιο λόγου εδώ είναι ότι μη νόμιμη θεωρείται και μια απλή κατασκευή εντός ενός διαμερίσματος (πχ ένας διαχωριστικός τοίχος μεταξύ κουζίνας και σαλονιού) που κρίνεται έτσι μόνο και μόνο επειδή δεν αποτυπώθηκε στα αρχικά αρχιτεκτονικά σχέδια της αδείας, και όχι επειδή δεν θα εγκρινόταν.
Η πολεοδομία βάσει εγκυκλίων του ΥΠΕΧΩΔΕ, λοιπόν ζητά από κάτοικο μιας πολυκατοικίας όπου μπορεί να υπάρχουν 100 διαφορετικά διαμερίσματα, προκειμένου να του χορηγήσει άδεια διαρρύθμισης του διαμερίσματος του, να μην υπάρχει καμία αυθαίρετη κατασκευή ούτε καν εντελώς γελοία όπως του παραπάνω διαμερίσματος σε κανένα άλλο διαμέρισμα της ίδιας πολυκατοικίας!!
Είναι δυνατόν κάποιος πολίτης που θέλει να προβεί σε επισκευές σε ένα διαμέρισμα, και πάει στην πολεοδομία να βγάλει άδεια να παίρνει την απάντηση ότι δεν δικαιούται διότι η πολυκατοικία δεν είναι πλήρως νόμιμη αφού υπάρχει μια έκθεση αυτοψίας σε κάποιο από τα άλλα 99 διαμερίσματά της;
Αυτός ο πολίτης λοιπόν εξαρτάται τελικά από την «καλή θέληση» των γειτόνων, αν θελήσουν αυτοί να πληρώσουν και να νομιμοποιήσουν τα δικά τους "αυθαίρετα" για να μπορέσει ο ίδιος να συνεχίσει στις επισκευές του. Άκουσα λοιπόν μια ιστορία πραγματική τις πρόαλλες, για κάποιον που αγόρασε ένα διαμέρισμα παλαιό και αποφάσισε να το ανακαινίσει εσωτερικά. Πήρε λοιπόν άδεια για να γκρεμίσει εσωτερικούς τοίχους, να αποξηλώσει δάπεδα και είδη υγιεινής και ντουλάπες. Ο γείτονας του παραπάνω ορόφου που δεν ήθελε να τον αφήσει να κάνει τις διαρρυθμίσεις, έκανε το εξής: Περίμενε μέχρις ότου ο πρώτος αποξήλωσε τα πάντα ώστε να μην μπορεί να κατοικεί άνθρωπος στο γιαπί και πήγε και κατήγγειλε τον εαυτό του, για αυθαιρεσίες δηλ. του δικού του διαμερίσματος!
Η πολεοδομία λοιπόν διέκοψε τις εργασίες του νέου αγοραστή, με το αιτιολογικό ότι δεν είναι νόμιμα όλα τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας και πρέπει να γίνουν πρώτα όλες οι διαδικασίες νομιμοποίησης του διαμερίσματος του γείτονα πριν μπορέσει αυτός να πάρει άδεια συνέχισης των εργασιών του! Το απόλυτο Σοβιέτ σε ορμονική έξαρση!
Ο γείτονας φυσικά αφού αυτό ήθελε εξ’ αρχής, δεν δέχεται να νομιμοποιήσει το διαμέρισμα του και εκβιάζει τον νέο αγοραστή ότι δεν θα το κάνει χωρίς ανταλλάγματα. Δεν τον ενδιαφέρει έτσι και αλλιώς τον γείτονα γιατί μετά την καταγγελία που έκανε στον εαυτό του και έβγαλε αυθαίρετο το ίδιο του το διαμέρισμα πληρώνει πολύ μικρά πρόστιμα και εφόσον κατοικεί μέσα λίγο τον καίει. Τον αγοραστή όμως, που δεν μπορεί να κατοικήσει γιατί είναι γιαπί το δικό του διαμέρισμα και πληρώνει και δάνειο και ενοίκιο, τον έχει διαλύσει, με τη συνδρομή φυσικά του Ελληνικού Σοβιετικού καθεστώτος!
Αυτά όλα συμβαίνουν ενώ σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΣτΕ πρέπει να διαχωρίζεται κάθε αυτοτελής ιδιοκτησία και έχει κριθεί ότι η ύπαρξη αυθαιρέτων κατασκευών σε ιδιοκτησία ενός κτιρίου δεν πρέπει να παρακωλύει την έκδοση αδείας σε άλλη ιδιοκτησία του ιδίου κτιρίου. Μόνο που στην περίπτωση του παραπάνω αγοραστή έχουν περάσει ήδη 6 χρόνια και θα περάσουν και άλλα πόσα ακόμη πριν τελεσιδικήσουν οι αποφάσεις. Και μετά παριστάνουμε ότι θέλουμε ανάπτυξη.
Πρόσφατα εμφανίστηκαν επενδυτές για ενάμιση δισεκατομμύρια ευρώ τουριστική επένδυση στη νησιωτική Ελλάδα, και η σημαντικότερη απαίτησή τους ήταν να μην έχουν να κάνουν με την Ελληνο-σοβιετική πολεοδομική γραφειοκρατία.
Αναρωτιέμαι αν ο νέος ΥΠΕΧΩΔΕ θα τους παροτρύνει να προχωρήσουν για να δώσει ανάπτυξη στην Ελληνική επαρχία που μαστίζεται από ανεργία, ή θα κάνει ό,τι η προκάτοχός του, δηλαδή θα επικεντρώσει στην είσπραξη προστίμων από νόμους όπου ένας στους δύο πολίτες είναι παράνομοι. Νόμοι παράλογοι και πονηροί δηλαδή, που μηχανεύτηκαν άρρωστα μυαλά του παρελθόντος, όπως ο πανηλίθιος νόμος του 1953 που απαιτεί από ένα αρτοποιείο να διαθέται μια τουαλέτα για κάθε 150 οκάδες προϊόντος που παράγει, με αποτέλεσμα βιομηχανία αρτοσκευασμάτων με 80 άτομα προσωπικό, να υπέχει πολεοδομική υποχρέωση να διαθέτει 125 τουαλέτες, δηλαδή ακόμα και αν κάθε εργαζόμενος είχε την προσωπική του τουαλέτα, να έχει άλλες 45 έτσι για να έχουν δουλειά οι μηχανικοί, οι υδραυλικοί, οι πολεοδόμοι, και οι αφεντάδες τους οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.
Υποτίθεται λοιπόν ότι η σημερινή κυβέρνηση θέλει να πατάξει τη διαφθορά. Το γεγονός ότι η ρύθμιση των αυθαιρέτων θα έχει ισχύ μόνο για 40 έτη, χωρίς να εξορθολογίζεται όμως επαρκώς το νομικό ναρκοπέδιο που έχει διαμορφωθεί από το νοσηρό ΓΟΚ της συν-"Αλλαγής" και της διαφθοράς, μόνον εκ του πονηρού μπορεί να είναι. Πεδίον λαμπρό δημιουργεί ο κ. υπουργός της διαφάνειας για μελλοντικούς εκβιασμούς των πολιτών από τους γραφειοκράτες.
Αυτό σημαίνει ότι όσο περνάει ο χρόνος η αξία των ακινήτων θα διαβρώνεται διότι θα υπάρχει μελλοντικό liability που κανείς δεν θα γνωρίζει αν στο μέλλον θα έρθει το κράτος να πει μετά από 40 έτη (ή και πολύ νωρίτερα) ότι για να το κρατήσεις το αυθαίρετο που είχες κάνει στη σκάλα 5 εκατοστά χαμηλότερο το κάθε σκαλί, πρέπει τώρα να μου πληρώσεις την συνολική αξία του κτίσματος. "Πλήρωσέ το και κράτησέ το" θα έρθει πάλι να μας πει κάποιος μελλοντικός πολιτικός προϊστάμενος του πλέον διεφθαρμένου κομματιού της Ελληνο-σοβιετικής κομματοκρατικής γραφειοκρατίας. Αυτό είναι εκ του πονηρού κύριοι, και θα αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για την ακίνητη ιδιοκτησία σε όλη την Ελλάδα, και άρα και ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ανάπτυξη της τουριστικής οικονομίας που τόσο κόπτονται ψευδώς οι του πολιτικού κατεστημένου ότι δήθεν επιθυμούν να βοηθήσουν.
* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια
agissilaos@gmail.com
