Τα όνειρα μου παλεύουν με τις παλιοκαταστάσεις που ζούμε και στα διαλείμματα,
πληρώνω τις εκάστοτε νίκες τους με ακάλυπτες επιταγές.
Στοιχίζουν περισσότερο μετά το διήμερο 19-20 του Οκτώβρη και δεν θέλω να το
πολυκαταλαβαίνω πόσο.
Μετρητοίς πληρώνω πλέον μόνο πέντε λεπτά ψυχικής μέθεξης.
Οι αντοχές μου αρχίζουν να τσεκάρονται.
Υποτίθεται ότι είμαι στην ηλικία του “κάνω”.
Και με διαδικασίες πρόσω ολοταχώς.
Τότε , γιατί σκέφτομαι συνέχεια αν ξέρω τι κάνω;
Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Κάθε (μεγάλη) απόφαση τη χρειάζεται.
“Οπως ακριβώς και ο (ανώδυνος) τοκετός
(και οι δύο παραπάνω παρενθέσεις το κατ ευφημισμόν σχήμα θέλουν να ενισχύσουν)
“Έτσι σκληρός που είναι τούτος ο καιρός περίμενε με
θα τον ζήσουμε με κέφι.
Δός μου το χέρι σου,
θα ανεβούμε και θα υποφέρουμε
θα πηδήξουμε και θα πονέσουμε
είμαστε ξανά το ζευγάρι
που έζησε σε μέρη δασιά
στις άγριες σπηλιές των βράχων.
Έτσι μακρύς που ναι τούτος ο καιρός περίμενε με
μ ένα πανέρι, με το φτυάρι σου
με τα παπούτσια και τα ρούχα σου.
Τώρα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον όχι μονάχα για γαρύφαλλα
όχι μονάχα για να βρούμε το μέλι.
Χρειαζόμαστε τα χέρια μας για να πλύνουμε και ν ανάψουμε φωτιά
και τότε ας τολμήσει ο σκληρός χρόνος
να προκαλέσει την απεραντοσύνη
τεσσάρων χεριών και τεσσάρων ματιών”.
Ναι χρειαζόμαστε την απεραντοσύνη πολλών χεριών και πολλών ματιών πλέον για να αντιμετωπίσουμε τους έχοντες “ελαφριά¨ συνείδηση.
Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την επέτειο του ΟΧΙ.
Θα θυμηθούμε αυτά που μάθαμε κι όπως τα θυμόμαστε θα τα διηγηθούμε;.
Θα ανιστορηθούμε κοιτάζοντας στον καθρέφτη και θα αναρωτηθούμε ποιοί είμαστε;
Θα τολμήσουμε να ξαναβρούμε την φωνή μας, το όπλο της επιλογής μας ,όταν οι διπρόσωποι θα μιλήσουν για “νίκες νέες”;.
Θα κομματιάσουμε τις συνταγές ευδαιμονίας τους;
Θα ξεχωρίσουμε την οδό ονείρων από το έγκλημα;
¨Οτι αισθάνεσαι το δείχνεις και κάποιοι θα μοστραριστούν στις εξέδρες για να αποδείξουν
ότι δεν αισθάνονται.
¨Οτι δεν συναισθάνονται.
¨Όμως οι παρελάσεις γίνονται για να:
-Καταφάσκονται οι αμυντικοί απελευθερωτικοί αγώνες του ελληνικού λαού και το αγωνιστικό του φρόνημα.
-Αποδίδεται τιμή στους αγωνιστές της ελευθερίας
-Διατρανώνεται το ευ αγωνίζεσθε για την άμυνα της πατρίδας κι ανανεώνεται το αίτημα για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία.
-Διατηρείται αλώβητη η συλλογική μνήμη του λαού μας και η συνείδηση της ιστορικής του συνέχειας.
-Προάγεται το κατά Μακρυγιάννη ”εμείς” έναντι του “εγώ”.
-Επιβεβαιώνεται και ενισχύεται η εθνική μας ταυτότητα και συνοχή.
-Διατρανώνεται το αίτημα διασφάλισης της λαϊκής κυριαρχίας.
 |
Γύρισαν επιδεικτικά το κεφάλι την ώρα που περνούσαν από την εξέδρα των επισήμων |
Σε ποιούς θα στρέψουν τα κεφάλια για να τους τιμήσουν οι μαθητές, οι ανάπηροι πολέμου, οι της Εθνικής Αντίστασης;
Στους τοπικούς αιρετούς που ξεχνούν ότι είναι υποχρέωση τους να στηρίξουν κάθε αναξιοπαθούντα συμπολίτη τους και θα έπρεπε να είναι πρώτο μέλημα τους να συγκροτήσουν επιτροπή ενημέρωσης και προάσπισης των;(ευτυχώς προέκυψε το κίνημα πολιτών για να κάνει την διαφορά και να καλύψει τους “ακάλυπτους”).
Σε τυχόν εκπρόσωπο της κυβέρνησης ;
Στον βουλευτή;
Αν τους απομένει ίχνος ανθρωπισμού και κοινωνικής ευαισθησίας, δεν θα έμπαιναν καν στην διαδικασία να στήσουν καμία εξέδρα αλλά εάν το αποτολμήσουν, ας στήσουν όλοι μαζί ένα επικαιροποιημένο ΟΧΙ στο οποίο όντως θα άξιζε τον κόπο να στρέψουν το βλέμμα οι παρελαύνοντες.
Διαφορετικά ας στρέψουν το βλέμμα στον ουρανό.
Αναρωτιέμαι τι θέση θα πάρουν οι εκπαιδευτικοί, ιδιαιτέρως οι διορισμένοι Διευθυντές Εκπαίδευσης.
Οι επαναστάσεις δεν εξαργυρώνονται έτσι κι αλλιώς.
Και συνήθως οι νέοι είναι αυτοί που εκφράζουν αυτά που δεν μπορείς πάντα να εξηγήσεις με λόγια.
Όπως επίσης τα μεγάλα ξυπνούν έτσι, χωρίς καμιά προειδοποίηση.
Ελευθερία Κουλουριώτου Δημοσιογραφος ΕΡΑ.Κ
