Ηλίας Μπεριάτος
Η πρώτη επαφή μου με το ‘φαινόμενο’ Ντιάνα ήταν στις περίφημες καλοκαιρινές εκθέσεις ζωγραφικής στο Δημαρχείο Αργοστολίου στην ελπιδοφόρα δεκαετία του’60, όπου ‘πρωταγωνιστούσε’ στα εικαστικά γεγονότα μαζί με τον αξέχαστο Γιάννη Πεταλούδη και άλλους αξιόλογους Κεφαλονίτες καλλιτέχνες.
Η Ντιάνα Αντωνακάτου -ζωγράφος, συγγραφέας, ιστορική ερευνήτρια- υπήρξε μια πολυτάλαντη, πολύπλευρη και πολυδιάστατη προσωπικότητα. Ήταν μια πραγματική περιηγήτρια του 20ου (και του 21ου !) αιώνα τόσο στο γεωγραφικό χώρο όσο και τον ιστορικό χρόνο. Είχε την τύχη και την ευτυχία να έχει διάρκεια και διαχρονικότητα στη δημιουργική πορεία και δράση της. Στο τελευταίο της λεύκωμα με χαρακτηριστικά έργα από τις ατομικές εκθέσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών, ξανάρχεται και επισκέπτεται τους γνώριμους τόπους των νησιών μας με ένα ώριμο βλέμμα που προκαλεί συνειρμούς σε σχέση με τις εικαστικές της δημιουργίες των πρώτων περιόδων. Γι’ αυτό και θα άξιζε πράγματι μια συγκριτική μελέτη μεταξύ της εικοσαετίας 1960-70 και της εικοσαετίας 1990-2010, μεταξύ της ‘πρώϊμης’ και της ‘ύστερης’ Ντιάνας
Η Ντιάνα Αντωνακάτου υπήρξε ο κατ’ εξοχήν ζωγράφος του κεφαλονίτικου, του επτανησιώτικου, του ελληνικού, του μεσογειακού τοπίου. Αυτό το τοπίο, στοιχείο της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς δηλαδή της ταυτότητας του τόπου μας, το οποίο έχει σμιλευτεί από τις δραστηριότητες των ανθρώπων που έζησαν τους περασμένους αιώνες στα νησιά μας, έχει αποτυπωθεί σε όλες του τις εκφάνσεις από το χρωστήρα της Ντιάνας με μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο.
Η τοπιογραφία της Ντιάνας Αντωνακάτου, μπορεί επίσης να θεωρηθεί από τους υποψιασμένους πολίτες, ως μια σιωπηλή μορφή διαμαρτυρίας και καταγγελίας για την ασέλγεια και το βιασμό που γίνεται σήμερα στο κεφαλονίτικο τοπίο -φυσικό και ανθρωπογενές- από κατασκευές και επεμβάσεις παντός είδους.
Το μεγάλο κατόρθωμα της Ντιάνας Αντωνακάτου είναι ότι απέδωσε με ξεχωριστή ενάργεια την πνευματικότητα του Κεφαλονίτικου τοπίου. Σύμφωνα με τον Χέγκελ η τέχνη πνευματοποιεί το αισθητό και αισθητοποιεί το πνευματικό. Στην περίπτωση της Ντιάνας ίσχυσε απόλυτα το πρώτο…
Όπως έλεγε κάποιος σοφός καθηγητής του Πολυτεχνείου, σε κάθε τέχνη υπάρχουν και είναι απαραίτητο να συνδιαλέγονται δύο μέρη: Ο ‘Γόης’ που είναι ο καλλιτέχνης - δημιουργός και ο ‘Γοητευόμενος’ που είναι ο χρήστης -ακροατής ή θεατής του καλλιτεχνικού αγαθού. Αυτή η σχέση ήταν εξαιρετικά έντονη και διακριτή στην περίπτωση της Ντιάνας η οποία υπήρξε όντως η μεγάλη ‘Γόησσα’ και όλοι εμείς οι ‘Γοητευόμενοι’ από την τέχνη της – ο καθένας με τον τρόπο του.
*Κείμενο βασισμένο σε παλιότερη ομιλία του υποφαινόμενου με αφορμή την παρουσίαση λευκώματος της Ντιάνας Αντωνακάτου (2009) – προσαρμοσμένο χρονικά.
