Προς
Αξ/μον κ. Αντώνιο Σαμαρά,
Πρόεδρο κόμματος Νέας Δημοκρατίας _
Via e-mail
και δια του Τύπου _
Αξ/με κε Πρόεδρε,
Συμμεριζόμενος την τραγική σας θέση, μπροστά στο ταπεινωτικό δίλημμα «την υπογραφή σας, αλλιώς δεν δίνουμε δάνειο, δηλαδή, αντίο πατρίδα», σας στέλνω το παρακάτω παρηγορητικό ποίημα του μεγάλου μας Κωνσταντίνου Καβάφη. Σαφώς θα αναγνωρίσετε σημαντικές αναλογίες με την τρέχουσα περίσταση:
ΕΝ ΣΠΑΡΤΗ
Δεν ήξερε ο βασιλεύς Κλεομένης, δεν τολμούσε-
δεν ήξερε έναν τέτοιο λόγο πώς να πει
προς την μητέρα του: ότι απαιτούσε ο Πτολεμαίος
για εγγύησιν της συμφωνίας των ν’ αποσταλεί κι αυτή
εις Αίγυπτον και να φυλάττεται·
λίαν ταπεινωτικόν, ανοίκειον πράγμα.
Κι όλο ήρχονταν για να μιλήσει· κι όλο δίσταζε.
Κι όλο άρχιζε να λέγει· κι όλο σταματούσε.
Μα η υπέροχη γυναίκα τον κατάλαβε
(είχεν ακούσει κιόλα κάτι διαδόσεις σχετικές),
και τον ενθάρρυνε να εξηγηθεί.
Και γέλασε· κ’ είπε βεβαίως πιαίνει.
Και μάλιστα χαίρονταν που μπορούσε νάναι
στο γήρας της ωφέλιμη στην Σπάρτη ακόμη.
Όσο για την ταπείνωσι – μα αδιαφορούσε.
Το φρόνημα της Σπάρτης ασφαλώς δεν ήταν ικανός
να νοιώσει ένας Λαγίδης χθεσινός·
όθεν κ’ η απαίτησίς του δεν μπορούσε
πραγματικώς να ταπεινώσει Δέσποιναν
Επιφανή ως αυτήν· Σπαρτιάτου βασιλέως μητέρα.
Επιπλέον, το παραπάνω ποίημα συνάδει με σημερινό δημοσίευμα που σας προτείνει να στείλετε ομήρους, προκειμένου να μας χορηγηθεί η πολυπόθητη δόση.
Μετά τιμής,
Για την αφιέρωση:
Διονύσης Γ. Γαρμπής, οδοντίατρος, Αργοστόλι.
(Βράδυ Τετάρτης, 23 Νοεμβρίου 2011)
