[ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΚΟΡΓΙΑΛΕΝΕΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
ΓΙΑ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ]
Αγαπητοί Κοργιαλένειοι αδελφοί,
Πολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς για το έγγραφο, που το Κοργιαλένειο Διοικητικό Συμβούλιό σας έστειλε τελευταία προς το Υπουργείο Οικονομικών (23-12-2011). Απλώς θα θέλαμε να παρακαλούσαμε τους αναγνώστες αυτής της Α΄ Επιστολής μας α) να ξαναθυμηθούν την παροιμία που λέει ότι «όποιος δε θέλει να ζυμώσει πέντε μέρες κοσκινίζει» και β) να σκεφτούν πώς μπορούν να αντιδράσουν απέναντι σ’ εκείνον που τους θεωρεί βλάκες, χαζούς και κουτούς... Τα παραπάνω θα φανούν από τα παρακάτω.
ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Αγαπητοί Κοργιαλένειοι, φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν πήρατε ή δεν θελήσατε να πάρετε το μήνυμα της τελευταίας επίσχεσης εργασίας των εργαζομένων του Κοργιαλενείου Ιδρύματος, φαίνεται πως δεν θελήσατε ή ίσως και να μην μπορέσατε να καταλάβετε την αγωνία της τοπικής κοινωνίας, που συμπαραστάθηκε και συμπαρατάχθηκε με τις εργαζόμενες του Ιδρύματος. Ενώ, λοιπόν, το Κοργιαλένειο Συμβούλιο πολύ σωστά αντιγράφει το αίτημα της επίσχεσης «να ξεκινήσουν οι απαραίτητες ενέργειες για να δρομολογηθεί μόνιμη λύση λειτουργίας Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης και Μουσείου αποκτώντας κρατικό χαρακτήρα με μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας», αμέσως μετά συνεχίζοντας γράφει (κάνοντας φυσικά τη δική του, όπως το συμφέρει, εκτίμηση) «με απώτερο σκοπό το προσωπικό που υπηρετεί να ενταχθεί στο Ελληνικό Δημόσιο και να εξασφαλίσει έτσι μόνιμη εγγυημένη από αυτό απασχόληση». Μπράβο, τώρα πιάσαμε τα λεφτά μας...
Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν τα μέλη του Κοργιαλενείου Ιδρύματος (και η Έφορος του Λαογραφικού Μουσείου) με τόσα πτυχία και αξιώματα (προς θεού: δεν απαξιώνουμε κανέναν και τίποτα) να μην ξέρουν να διαβάσουν; Γιατί το παραπάνω αίτημα μία και μόνη ανάγνωση έχει και επιτρέπει να έχει, την εξής: η υπάρχουσα κατάσταση δεν εξασφαλίζει στη Βιβλιοθήκη και το Μουσείο μόνιμη λειτουργία και προκειμένου να εξασφαλιστεί η ποθούμενη μόνιμη λειτουργία τους πρέπει να ξεκινήσουν οι απαραίτητες ενέργειες για να δρομολογηθεί μόνιμη λύση λειτουργίας της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου• και αυτές οι ενέργειες συμπυκνώνονται στο αίτημα να αποκτήσουν οι δυο αυτοί φορείς κρατικό χαρακτήρα και, άρα, οι εργαζόμενες μόνιμες και σταθερές εργασιακές σχέσεις. Επομένως, οι εργαζόμενες δεν απαίτησαν απλά και μόνο τη δική τους μόνιμη και σταθερή εργασία, όπως είχαν εξάλλου το δικαίωμα να απαιτήσουν μόνο αυτό, αλλά, ενδιαφερόμενες και για τη βιωσιμότητα Βιβλιοθήκης και Μουσείου μίλησαν για τη μετατροπή τους σε κρατικούς φορείς, αφού το υπάρχον Κοργιαλένειο Συμβούλιο τόσα τώρα χρόνια δεν κατάφερε να δώσει άλλες λύσεις μόνιμες και βιώσιμες. Ή μήπως έχουν δοθεί λύσεις, αγαπητοί Κοργιαλένειοι αδελφοί, και δεν τις έχουν πάρει μυρωδιά ούτε οι εργαζόμενες;
ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ!!!
Το ότι, αγαπητοί Κοργιαλένειοι, δεν έχετε πάρει σωστά το μήνυμα και άρα εθελοτυφλείτε, το αποδεικνύει επιπλέον και το εξής: Γράφει το Κοργιαλένειο Συμβούλιο σε κάποιο άλλο σημείο του εγγράφου του με υπότιτλο «Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα το Ίδρυμα» ότι το πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζει το Ίδρυμα είναι αυτό το ίδιο το προσωπικό του!!! Γράφει συγκεκριμένα: «Το αμειβόμενο προσωπικό, [...] έχει μεταβληθεί σε βασική αιτία μη δυνατότητας λειτουργίας του Ιδρύματος [...] αφού αξιώνοντας τα νόμιμα και δίκαια αιτήματά τους για είσπραξη του μισθού τους, τον οποίο εμείς αδυνατούμε να καταβάλουμε κλείνουν το Ίδρυμα, όπως έγινε στις 3-8-2011 [...]». Μπράβο, αγαπητοί Κοργιαλένειοι, αυτή είναι εκτίμηση!!! Φταίει ο εργαζόμενος που εργάζεται 4 και 5 και 6 και 7 και 8 μήνες απλήρωτος και όχι ο εργοδότης, δηλαδή το Κοργιαλένειο Συμβούλιο, δηλαδή ΕΣΕΙΣ, που δεν είστε σε θέση να ικανοποιήσετε τη βασική απαίτηση του εργαζόμενου, που είναι να πληρώνεται κανονικά και όταν πρέπει για την παρεχόμενη εργασία του. Θα σας παρακαλούσα να μας πείτε πόσες φορές στη ζωή σας καθυστερήσατε να πάρετε τις δεδουλευμένες αποδοχές σας. Υποθέτω ποτέ έως ελάχιστα. Έχετε όμως σήμερα παιδιά που εργάζονται στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα: τους καταβάλλονται κανονικά οι αποδοχές τους; Κι αν όχι, τουλάχιστον δεν στενοχωριέστε ως γονείς;. Για να μην πω ότι και καλά θα κάνατε να τα συμβουλεύατε να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Το λέω καλά; Δηλαδή δεν φταίνε τα παιδιά σας-εργαζόμενοι που διεκδικούν το μισθό τους και τυχαίνει να μην δουλεύει γι’ αυτό το λόγο η υπηρεσία τους.
Το ότι, αγαπητοί Κοργιαλένειοι αδελφοί, έστω και με τη σημερινή μορφή του εγγράφου, αναγκαστήκατε να θέσετε δημόσια ζήτημα-ερώτημα περί κρατικοποίησης του Ιδρύματος, είναι κι αυτό μια επιτυχία.(Θα δούμε βέβαια σε άλλη Επιστολή μας τι κρύβεται πίσω από αυτή την κίνηση). Έπρεπε όμως να το είχατε πράξει αυτό εδώ και 3-4 χρόνια, όταν με απανωτά του και τεκμηριωμένα δημοσιεύματα το ζητούσε ο Πέτρος Πετράτος; Τότε, δυστυχώς, δεν επιδιώξατε ένα γόνιμο διάλογο. Τα πράγματα σίγουρα θα ήταν σήμερα διαφορετικά. Τέτοιος και τόσος εγωισμός δεν βοηθά....
Άλλο θέμα, τώρα, αν ο τρόπος που είναι διατυπωμένο το κείμενο του εγγράφου και το τελικό του διπλό ερώτημα, είναι αρκετά και κατανοητά, ώστε οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Οικονομικών, στους οποίους απευθύνεται το έγγραφο, να είναι σε θέση να καταλάβουν τι συμβαίνει στο Κοργιαλένειο Ίδρυμα. Υποψιαζόμαστε πως το Κοργιαλένειο Ίδρυμα για άλλη μια φορά κουκουλώνει το πρόβλημα και δεν τολμά να εκθέσει στο Υπουργείο όλη την αλήθεια.
ΘΩΜΑΣ Ο ΑΠΙΣΤΟΣ
