ΜΑΓΓΑΝΟΠΗΓΑΔΟ απο την Δημοσιογραφο Κουλουριωτη Ελευθερια για το ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

 Ούτε ο καιρός δεν φάνηκε επιεικής μαζί μας τον Φεβρουάριο.

Ίσως για να μην μπορούμε να διακρίνουμε κάτω από το φώς του ήλιου όλο αυτό το χάος.

Μας προέκυψε ευτυχώς η εκτονωτική αποκριά.

Τα βράδια του Καρνάβαλου, γίναμε ομαδικοί, χαρούμενοι.

Η ζωντανή ανάμνηση του Μικελάκη Άβλιχου και η πλανώμενη ψυχή του ήταν ο προπομπός του φετινού  Καρναβαλιού:

“χαρείτε σεις τα τάλλαρα που τάχετε πολλά...και μεις με το ψωμάκι μας και με τη μουσική μας θα ζούμε πιο καλά”.

Ξεχάσαμε για λίγο το πόσο φοβισμένοι, αγανακτισμένοι είμαστε και πια πανικόβλητη ζωή ζούμε.

Φορέσαμε τις αποκριάτικες μάσκες, μεταμορφωθήκαμε και την επομένη τις βγάλαμε και φορέσαμε την καθημερινή μας, εκείνη που φοβίζει, που προειδοποιεί, που απειλεί, που ερευνά καχύποπτα και που διώχνει.

Και η ζωή θα συνεχιστεί.

Και στις βιτρίνες των επιθυμιών μας θα ανακαλύψουμε και άλλες μάσκες και θα τις αγοράσουμε!

Για να βρεθούμε με περισσότερες μάσκες από ...πρόσωπα!

Μήπως η μόνη λύση είναι να αρχίσουμε να συμφιλιωνόμαστε με την αληθινή μας εικόνα ,να ξέρουν με ποιόν έχουν να κάνουν οι γύρω μας και να ανακαλύψουμε επιτέλους ότι είναι υπέροχο που τα πραγματικά μας πρόσωπα διαφέρουν τόσο πολύ;

Η διαφορά είναι και  ο χάρτης που χρειάζονται κάποιοι  για να μην χαθούνε.

Πρέπει να σταματάς για λίγο  την ροή των πραγμάτων, να ψάχνεις τα μικρά και τα μεγάλα, να τα ξεχωρίζεις γιατί έτσι κι αλλιώς είναι διαφορετικά μεταξύ τους και είναι αδύνατον από την φύση τους να υπαχθούν στην απόλυτη ομοποιομορφία

Ο χαρακτηρισμός “ανεγκέφαλοι Ληξουριώτες” (που επιμένουν να κάνουν μόνοι τους Καρναβάλι) του Σπύρου Αλεβιζόπουλου καταγγέλθηκε  με δριμύτητα από τον Γεράσιμο Γαλανό πρόεδρο της Καρναβαλικής Επιτροπής και με έβαλε στην διαδικασία να αναρωτηθώ για το ποιός διαμορφώνει την συλλογική μας αισθητική τελικά.

(Αισθητική είναι ο κλάδος της φιλοσοφίας που ασχολείται με τον ορισμό του ωραίου-αν μπορεί τελικά να υπάρξει ορισμός για το τι είναι ωραίο).

Ο όρος αισθητική παράγεται από την “αίσθηση”, την εμπειρία που προσλαμβάνουμε μέσω των αισθήσεων.

Η αισθητική είναι αυτοέκφραση, κώδικας επικοινωνίας, προσωπική ανάγκη.

Τρόπος να ζεις.

 Πάνω απ όλα όμως, είναι ένδειξη αγωγής και πολιτισμού.

Κάπου ανάμεσα  στις προσλαμβάνουσες ,σε όλα όσα συνθέτουν την ψυχολογία, στην δράση, στην συνήθεια, στην γεύση, στο άρωμα, στο τραγούδι και πολύ περισσότερο στα συναισθήματα κρύβονται τα κομμάτια του πάζλ που συνθέτουν την καταδίκη του άποψη του καθενός περί αισθητικής και δεν το παραβλέπω..

¨Όμως η συλλογική  αισθητική, δεν προσβάλλεται εύκολα ,δεν έχει καμία σχέση με την κακοποιημένη τσέπη μας γιατί είναι η καλή αισθητική και η καλή συλλογική αισθητική δεν έχει τιμή..

Και είναι ωραίο που επιμένουν οι Ληξουριώτες να αφουγκράζονται τον αχό των τραγουδιών του Τζανή Τυπάλδου ,του Λαυράγκα,  του Τζωρτζάκη  Δελαπόρτα τα καμωμένα για κόρο και στον οποίο οφείλεται η ύπαρξη της Φιλαρμονικής Σχολής Πάλλης, είναι ωραίο που  στην διεγερμένη φαντασία τους ξαναζούν στολισμένοι με χρώματα λαμπρά ο Ρόκος ο αξέχαστος φαρσέρ, μουσικός, ψάλτης, ζωγράφος, πιτόρος, ο Τσίκλης ο φημισμένος για τις “πατσανάτσες” του και τα αστεία του, είναι ωραίο που συνεχίζουν το Καρναβάλι τους , είναι ωραίο που κάποιοι “ανεγκέφαλοι” έχουν μετατραπεί σε κήρυκες όλων των καλών αναμνήσεων της παλιάς εποχής.

Οι πρόδρομοι του πνευματικού ξυπνήματος στην Κεφαλονιά είναι ο Ηλίας Μηνιάτης (1669-1714)






και ο Βικέντιος
Δαμωδός(1678-1752)    
Οι δύο αυτές μορφές ήταν οι πρόδρομοι του Δημοτικισμού. Ο Μηνιάτης (επίσκοπος Καλαβρύτων και Κερνίκης) ήταν όχι μόνον ένας μεγάλος επίσκοπος, ένας μεγάλος ιεροκήρυκας αλλά και ένας καταπληκτικής μορφώσεως άνθρωπος. Η επίδραση του γενικά στον Ελληνικό χώρο υπήρξε πολύ μεγάλη.

Ο Βικέντιος Δαμωδός, μαθητής του Ηλία Μηνιάτη, ήταν ένας δάσκαλος της φιλοσοφίας, ο πρώτος μετά την πτώση του Βυζαντίου. Οι μαθητής του ο περίφημος Ευγένιος Βούλγαρης, ξεκίνησε από την Ακαδημία Χαυριάτων το μικρό αυτό χωριό της Παλικής .

Το Ληξούρι, που αποψιλώνεται συνεχώς , όπως και άλλοι πρώην Δήμοι, αγωνίζεται για μην καταλήξει μια μικρή πολιτειούλα και η δύναμη του εξαρτάται πλέον περισσότερο από τους κατοίκους  του παρά από το είδος των “κρατούντων”.

Ας τους αναγνωριστεί λοιπόν το δικαίωμα να προασπίζονται κάποια από τα κεκτημένα τους.

Από την εποχή του Λασκαράτου(1830) και μετά. ανθούσε θέατρο ερασιτεχνών στο Ληξούρι.

Διακοσμούσαν πρόχειρα “σαράγιες” -αποθήκες της σταφίδας-σε εποχή που στην Αθήνα δεν υπήρχε ούτε καν θέατρο Μπούκουρα και έπαιζαν με επιτυχία κωμωδίες, δράματα, λυρικά και πατριωτικά.

Το Ληξούρι είχε πάντα τον δικό του ρυθμό, πηγαίο και αυθόρμητο.

Ο Κοσμά Καναλέττης ήταν αγράμματος και όμως έγραψε την κωμωδία “ο στρατιώτης γαμβρός” εις πράξεις τέσσαρες, Τυπογραφείων “η Ηχώ” εν Κεφαλληνία 1883.Στο τέλος της κωμωδίας γράφει επί λέξει: ”Φίλε Αναγνώστα, στερούμενος γραμμάτων γραφής τε και αναγνώσεως και πρώτην ήδη φοράν παρουσιαζόμενος δια του τύπου σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε δια την τόλμην μου ταύτην. Η παρούσα κωμωδία (σατυρίζουσα την σημερινήν εποχήν) υπαγορεύθη και συνετάχθη παρ΄ εμού του ιδίου Κοσμά Μοντεσάντου Καναλέττη  και εγράφη παρ΄άλλου χρησιμεύοντος  μου ως γραφέως. Εν Ληξουρίω της Κεφαλληνίας την 1 Ιουνίου 1883”.

Ένας στερούμενος γραμμάτων έγραφε κωμωδίες...!

Αλλά και ο Τζωρτζάκης Δελαπόρτας , ενώ δεν γνώριζε να διαβάζει το πεντάγραμμο υπήρξε άριστος κιθαρίστας και λαμπρός συνθέτης τόσων λαϊκών τραγουδιών που συγκινούν μέχρι σήμερα.

Στο παλιό Ληξούρι η δυστυχία βάρυνε τους φτωχούς μα δεν τους τσάκιζε, τα ελεύθερα πνεύματα τους ήθελε τρέπονται αλλού...

Την ανήσυχη ψυχή της “χωροπούλας”, την διαφορετική, που έχει πληγεί αρκετά, συνεχίζει να την δροσίζει το δροσερό μαϊστράλι και έχει το δικαίωμα να διατηρεί την καταδίκη της άποψη περί αισθητικής όπως έχει το δικαίωμα και κάθε άλλη Δημοτική ενότητα.

¨Οσο για το Καρναβάλι του Αργοστολίου- Κεφαλονιάς, ναι, ήταν διαφορετικό, αναβαθμισμένο, εμπλουτισμένο με καινούρια πρόσωπα, είχε άλλη αισθητική σε σχέση με τα προηγούμενα, ήταν ωραίο, ο ¨Αγγελος Κωνσταντάκης τόλμησε αλλαγές, ο Σάκης Βούτος κατέθεσε την ψυχή του στην παρουσίαση που του εμπιστεύθηκε, τους  αξίζουν συγχαρητήρια και τους εύχομαι τα καλυτερότερα.

,Εξάλλου άμιλλα  σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι η τάση να φτάσει κανένας τον άλλον, που τον θαυμάζει, η και να τον ξεπεράσει, χωρίς να αισθάνεται φθόνο, αν ο άλλος τον ξεπερνάει.

  Ελευθερία Κουλουριώτου Δημοσιογραφος  Ε.ΡΑ.Κ