ΤΟ
ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!
ΠΕΜΠΤΗ 13 ΙΟΥΝΗ:
όλοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ!
Χούντα είναι
…δεν θα περάσει …από μόνη της!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ!
(Με αφορμή μία ακόμη (και όχι την
τελευταία) επιβεβαίωση του χαρακτηρισμού της άθλιας τρικομματικής κυβέρνησης ως
χούντας (βλ. κλείσιμο της ΕΡΤ), αφιερώνουμε το παρακάτω παραμύθι σε όλους τους
εργαζόμενους-ες όλων των κλάδων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, σε όλους
τους άνεργους-ες, νέους-ες, σε όλους τους επιστρατευμένους-ες συναδέλφους, σε
όλους τους απολυμένους-ες, και προπαντός σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριές μας).
Το παραμύθι της
Δικαιοσύνης.
(Λαϊκό Αρμένικο παραμύθι).
Κάποτε λέει, η Δικαιοσύνη
εξαφανίστηκε, χάθηκε, άγνωστο πώς... Από τότε όμως που εκείνη χάθηκε,
πολλαπλασιάστηκαν λέει οι φιλανθρωπικές οργανώσεις… και η αδικία… και η
υποκρισία… και ο φθόνος… και όλα όσα εκείνη ήξερε να κουμαντάρει καλά.
Κι ήταν τότε, που
ξεκίνησε ένας πολεμοχαρής άρχοντας, πλούσιος, να πάει να βρει και να φέρει λέει
πίσω τη Δικαιοσύνη. Πήρε στρατό, φόρτωσε λέει τις άμαξές του με χρυσάφια, με
ασήμια, με πολύτιμα πετράδια. Και στόλισε μερικές γυναίκες με κοσμήματα
πανάκριβα, χρυσά. Να τις δει η Δικαιοσύνη και να γελαστεί και να γυρίσει πίσω.
Πήρε τα σπαθιά του, πήρε τα τσαπράζια του. Απ’ όπου περνούσε άφηνε το χαλασμό,
συντρίμμια, έκαιγε… Κίνησε ο πλούτος και η βία να βρουν και να φέρουν πίσω τη
Δικαιοσύνη. Πάνε. Κι ας πάνε...
Κίνησε κι ένας γέροντας,
μ’ ένα κούτελο γιομάτο ρυτίδες. Αυτός ο έρμος πού πάει; Μηδέ χρυσάφι έχει, μηδέ
ασήμι, μηδέ στρατό. Έχει. Έχει ένα μικρό πήλινο δοχείο κρυμμένο στον κόρφο του.
Κείνο το πήλινο δοχείο έχει ένα παράξενο υγρό. Είναι δάκρυα, είναι αίμα, είναι
πόνος, είναι η πίκρα των ανθρώπων. Κίνησε και πάει, να βρει λέει και να φέρει
πίσω τη Δικαιοσύνη. Ανέβηκε σε ψηλές βουνοκορφές. Κατέβηκε απότομες πλαγιές.
Πέρασε μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Κι απ’ όπου περνούσε, σταματούσε και φώναζε
τη Δικαιοσύνη. Μα εκείνη, άφαντη! Λες και άνοιξε η γης και την κατάπιε!...
Απελπίστηκε. Έφτασε στην
άκρη της γης, έκατσε σε έναν βράχο να ξαποστάσει. Έκλαψε, φώναξε μ’ όλη του τη
δύναμη τη Δικαιοσύνη να γυρίσει πίσω. Μα εκείνη, φωνή καμιά. Πεισμώνει τότε ο
γέρος, βγάνει από τον κόρφο του το πήλινο σταμνάκι, του δίνει μια πάνω στο βράχο
κι εκείνο σπάει. “Χάσου, χάσου Δικαιοσύνη!… Χάσου κι άσε μας μονάχους”.
Το υγρό που είχε μέσα,
αρχίνησε στάλα στάλα να κατεβαίνει και να φτάνει πάνω στη γη. Σαν έσταξε, μια
αναταραχή, μιαν αντάρα σηκώθηκε… Ο γέρος σκιάχτηκε κι έσκυψε… μα όταν άνοιξε τα
μάτια του, δίπλα στεκόταν ένα κορίτσι.
“Ποιά
είσαι”; τη ρωτάει.
Κι εκείνη του λέγει: “Eγώ
είμαι η Διαμαρτυρία. Γεννήθηκα από τα δάκρυα, από τις φωνές σου… κι από τον
πόνο των ανθρώπων που έχυσες πάνω στο βράχο. Έλα! Και μαζί θα φέρουμε πίσω τη
Δικαιοσύνη”. Τον πήρε από το χέρι και τράβηξαν κατά την ανατολή, εκεί που
ροδίζουν τα σύννεφα.
Η Διαμαρτυρία, φώναξε τη
Δικαιοσύνη. Μα εκείνη εμφανίστηκε κι ήταν θλιμμένη. Και δεν είχε στο χέρι της
ούτε το σπαθί της, ούτε και το ζύγι της.
“Έλα!”,
της λέει η Διαμαρτυρία. “Κι εγώ θα γίνω το σπαθί σου, εγώ θα γίνω το ζύγι
σου!”.
Μα εκείνη, κοίταξε
κατάματα το γέροντα, κοίταξε και τη Διαμαρτυρία και είπε: “Είσαι πολύ μικρή
ακόμα για να με φέρεις πίσω. Πρέπει να μεγαλώσεις, να τρανέψεις, και τότε εγώ
θα γυρίσω”. Και δίνει μια και χάνεται.
Από τότε λέει, ο
πολεμοχαρής άρχοντας, ο πλούσιος, πολεμάει να φέρει πίσω τη Δικαιοσύνη.
Από τότε, ο γέρος κι ο
κόσμος ολάκερος, ταΐζει με αίμα, με δάκρυα, με πόνο τη Διαμαρτυρία να τρανέψει,
να θεριέψει! Κι ίσως εκείνη κάποτε, να μπορέσει να φέρει τη Δικαιοσύνη πίσω στη
γη.
(Θεωρούμε πως αρκετά ταΐσαμε τη
«Διαμαρτυρία» του παραμυθιού μέχρι σήμερα. Ήρθε η στιγμή που οφείλουμε τη
«Διαμαρτυρία», τώρα που μεγάλωσε και έγινε πια «γυναίκα», να την κάνουμε
«Πολιτική Δύναμη Ανυπακοής και Ανατροπής» απέναντι σε όλο το συρφετό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-
ΔΗΜΑΡ, Χρυσή Αυγή, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, εργοδότες, κεφάλαιο!).
