Το επιχείρημα υπέρ του να πληρώνουμε φόρους στην Ελλάδα, είναι απλό: Παρότι οι φόροι είναι άδικοι και υπερβολικοί, παρότι η χρήση των φόρων όχι μόνο δεν είναι βέλτιστη αλλά είναι τόσο κακή όσο και όλο το κράτος (δηλαδή, κάκιστη), η φοροαποφυγή έχει ως τελικό αποτέλεσμα οι (υπόλοιποι πληρωτέοι) φόροι να γίνονται ακόμη πιο άδικοι και υπερβολικοί και να διατίθενται με ακόμη χειρότερο τρόπο. Επιχείρημα καταρχήν πειστικό.
Πρόσφατα είχα το εξής δίλημμα: να πληρώσω 1.000€ χωρίς απόδειξη ή 1.230€ με απόδειξη; Τα 230€ ήταν ο ΦΠΑ. Μπορεί να μην έπρεπε να έχω το δίλημμα, μπορεί να έπρεπε το σύστημα (και η συνείδηση του αντισυμβαλλόμενου επαγγελματία) να μην επιτρέπουν αυτή την επιλογή, ίσως θα έπρεπε να το καταγγείλω επιτόπου, αλλά ας σταθούμε προς στιγμή στο (πραγματικό και συχνό αυτό) δίλημμα.
Είχα την επιλογή να πληρώσω 230€ στο κράτος ή να μην τα πληρώσω. Προσωπικά τελείωσα δημόσιο σχολείο, τα παιδιά μου επίσης, για χρόνια δούλεψα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, χρησιμοποιώ τους δρόμους και τα νοσοκομεία της Ελλάδας. Πώς διανοούμαι να μην πληρώσω τα 230€ ενώ επωφελήθηκα και να συνεχίσω να ωφελούμαι από όλα αυτά; (Το ότι οι δρόμοι έχουν λακκούβες και τα νοσοκομεία ράντζα δεν είναι λόγος για να μην πληρώσω, το αντίθετο μάλιστα. Το ότι είναι προσωπικά βολικό να μην πληρώσω, επίσης είναι λόγος να αμφιβάλλω για το ορθό των επιχειρημάτων υπέρ της μη πληρωμής.)
Στη ζωή μου έχει τύχει να βοηθήσω οικονομικά πολλούς φίλους μου, με μικρότερα ή μεγαλύτερα ποσά, συνήθως δανεικά, ενίοτε «δανεικά και αγύριστα». Κάποτε ένας καλός φίλος ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση: ο πατέρας του, έμπορος πρώτων υλών με τη Ρουμανία, βρέθηκε στον κυκλώνα της πολιτικής αλλαγής εκεί και η (νέα) κυβέρνηση δεν αναγνώριζε το χρέος της παλιάς - 100 εκατομμύρια δραχμές, το αντίστοιχο του δικού μου τότε μισθού για έναν αιώνα (100 χιλιάδες δραχμές επί 1.000 μήνες). Η Εθνική Τράπεζα, από την οποία είχε πάρει δάνειο ο πατέρας του φίλου μου, άρχισε να εκποιεί τα υποθηκευμένα ακίνητα, το σπίτι και το αυτοκίνητό τους, και επειδή ο φίλος μου είχε μπει τριτεγγυητής η Εθνική άρχισε να παίρνει και τα δικά του. Ο φίλος, σχετικά ευκατάστατος μέχρι τότε, μου ζήτησε δάνειο 100 χιλιάδων. Τα είχα, αλλά δεν του τα έδωσα. Για πρώτη φορά αρνήθηκα σε φίλο χρήματα. Όχι επειδή δεν θα τα έπαιρνα πίσω. Αλλά επειδή οι 100 χιλιάδες θα πήγαιναν στην ΕΤΕ, ο πατέρας του φίλου μου θα συνέχιζε να χρωστά 99 εκατομμύρια 900 χιλιάδες και σε λίγες μέρες οι τόκοι θα εξαφάνιζαν τη δική μου συνεισφορά. Αρνήθηκα να ρίξω νερό σε βαρέλι δίχως πάτο.
Αυτό το συναίσθημα έχω και τώρα όταν καλούμαι να πληρώσω κάτι στο ελληνικό κράτος. Αυτό που «επιστημονικά» ονομάζεται «μη βιώσιμο χρέος», εγώ το λέω «βαρέλι δίχως πάτο». Τα 230€ μου δεν θα γίνουν σχολεία (έστω, χωρίς αρκετούς υπολογιστές), ούτε νοσοκομεία (έστω, χωρίς αξονικό τομογράφο), ούτε τρένα (έστω, με καθυστέρηση στα δρομολόγια). Θα γίνουν νούμερα σε ένα λογιστικό φύλλο, δεν θα μειώσουν το κρατικό χρέος διότι εν τω μεταξύ οι ληστρικοί τόκοι θα το έχουν ξανανεβάσει, δεν θα παν' καν για τη βελτίωση της διεθνούς εικόνας της Ελληνικής Δημοκρατίας, θα παν' χαμένα.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να μην πληρώσω τα 230€. Και για να είμαι σίγουρος ότι η απόφασή μου δεν έχει ιδιοτέλεια, έστειλα τα 230€ στο Χαμόγελο του Παιδιού.
