ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ
Σε γνωρίζω από την χρώση του ελάτινου βουνού.
Σε γνωρίζω από την κόψη του ερωτικού σπασμού.
Σε ξεχνώ σαν αλαργεύω στο απύθμενο του νού.
Σε θυμάμαι με λουλούδια στην αρτάνα του ερχομού.
Σε θρηνώ στ’ απομεινάρια του αδάμαστου σεισμού.
Σε υμνώ στα σπήλαια σου στα τρισέγκατα της γης.
Σε αισθάνομαι για φάρο στην ακτή της αλλαγής.
Σε οικτίρω που ανατρέφεις της πλεκτάνης ζηλωτές.
Σε θαυμάζω που υφαίνεις ρηξικέλευθες μορφές.
Σε πενθώ με τα σφοδίλια σε λιβάδια χλοερά.
Σε γιορτάζω με μπουμπούκια αναστάσιμα σπερνά.
Χαίρε φως του Ιονίου και του Διαφωτισμού.
Χαίρε νύχτα της αβύσσου μεσ’ το χάσμα του γκρεμού.
Χαίρε νήσος με πυξίδα του Αγίου τον καθαρμό.
Χαίρε λάβαρο ελπίδας στου αγώνα το βωμό.
Χαίρε μήτρα της οδύνης ομογάλακτου θυμού.
Χαίρε της αδελφoσύνης και του δίκιου πετεινό.
Χαίρε σμαραγδί λιμάνι αποδήμων φυλαχτό.
Χαίρε πέτρωμα σελήνης με ασήμι στο βυθό.
Ταξιδεύεις και φωτίζεις τα θολόπλευστα στενά
μες’ του «είναι» το μεδούλι λατρευτή Κεφαλονιά!
Κώστας Ευαγγελάτος
www.gisi.gr/evangelatos
