Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα μας έχει εισέλθει σε ένα νέο ιστορικό κύκλο που πολλοί ονομάζουν μετά -μεταπολίτευση και άλλοι νέα μεταπολίτευση.
Όπως και να ονομάσουμε αυτό το νέο κύκλο θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ο δυσκολότερος στη νεώτερη ιστορία μας.
Η πλήρης δημοσιονομική κατάπτωση, η αναξιοπιστία στην ευρωπαϊκή
οικογένεια, η αδυναμία δανεισμού από τις αγορές στο εξωτερικό και παράλληλα, ο παλαιοκομματισμός μεταπολιτευτικού τύπου, η έλλειψη προγραμματισμού, θεσμών και διαφάνειας στο εσωτερικό, μας έστειλαν στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Είναι η κρίση της γενιάς μας.
Μιας γενιάς που δεν πέρασε πολέμους, πείνες και δικτατορίες αλλά μεγάλωσε με το ψευδεπίγραφο όραμα της ισχυρής Ελλάδας και της ευημερίας.
Μιας γενιάς που αποξενώθηκε από την παραγωγή και απέκτησε ως όνειρό της μια θέση στο δημόσιο τομέα.
Μιας γενιάς που δεν σεβάστηκε την φύση, το περιβάλλον, τη γη μας αλλά έγινε οπαδός του γρήγορου και εύκολου κέρδους, της καταξίωσης μέσω του “αμερικανικού ονείρου”.
Μιας γενιάς που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποίησε τα κόμματα όχι για να αλλάξουμε προς το καλύτερο την πατρίδα μας αλλά για να αλληλοσυντηρήσουμε ένα φαύλο σύστημα εξουσίας.
Αυτή την βαθιά κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, κομματική, αξιακή, καλούμαστε σήμερα να αντιμετωπίσουμε. Με σύνεση, λογική, προοπτική, απαλλαγμένοι από μίζερες αγκυλώσεις κομματικού χαρακτήρα και διδαγμένοι πια από το πρόσφατο παρελθόν.
Αυτό είναι το στοίχημα της γενιάς μας.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με πολιτικούς που θεωρούν το κράτος ως φέουδο τους.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με πολιτικούς που χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με παλαιοκομματικές αντιλήψεις του τύπου “μην στενοχωρήσουμε τους οπαδούς μας”.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με πολιτική που στηρίζεται σε ΝΕΑ ΧΡΕΗ τα οποία στο τέλος πάλι ο λαός πληρώνει, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από το πρόσφατο “κλάδεμα” των μισθών και των συντάξεων.
Πήρα αφορμή για την καταγραφή αυτών των σκέψεών μου από την διαδικτυακή συζήτηση για το νέο Δημαρχείο.
Διαβάζω με πολλή περίσκεψη και μεγάλο ενδιαφέρον κάποιες επώνυμες αλλά και ανώνυμες “ενστάσεις” για την απόφαση του Αλέξανδρου Παρίση να αξιοποιήσει τον χώρο που στεγαζόταν παλαιότερα η Τράπεζα της Ελλάδος, για να καλύψει κτιριακές ανάγκες που προκύπτουν από την εφαρμογή του “Καλλικράτη”.
Το κτίριο αυτό, αγόρασε το 2007, ΜΕ ΔΑΝΕΙΟ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, ο Δήμος Αργοστολίου. Σκοπός του Γ. Τσιλιμιδού, δημάρχου Αργοστολίου, ήταν αφενός το όμορφο αυτό κτίριο να μην περάσει στα χέρια ιδιωτών και αφετέρου να αξιοποιηθεί και να λειτουργήσει ως Πινακοθήκη.
Τρία χρόνια αργότερα, ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΓΙΝΕ.
Αντιθέτως, το κτίριο υπέστη τις φθορές που έχουν όλα τα ασυντήρητα, κλειστά και ακατοίκητα κτίρια.
Η μη αξιοποίησή του δεν οφείλεται βεβαίως σε αδυναμία του Γ. Τσιλιμιδού αλλά στην βαθιά οικονομική κρίση και στην έλλειψη κρατικών και κοινοτικών πιστώσεων.
Εάν υποθέσουμε ότι ο στόχος του 2007 ήταν σωστός, ΠΟΣΟ ΕΦΙΚΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ; ΠΟΣΟ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΕΣ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ; Παραμονές του 2011, ο νέος δήμαρχος Κεφαλονιάς, είναι υποχρεωμένος από τον “Καλλικράτη” να καλύψει νέες στεγαστικές ανάγκες. Νέοι θεσμοί, νέα όργανα, ανάγκη επιτελικής και αποτελεσματικής διαχείρισης επιβάλλουν την εύρεση νέων χώρων και διερωτώμαι:
Ποιος πολίτης, σ' αυτήν την οικονομική συγκυρία, επιθυμεί την μίσθωση νέων χώρων και όχι την αξιοποίηση των ήδη υπαρχόντων;
Ποιος πολίτης, σ' αυτήν την οικονομική συγκυρία, επιθυμεί να φορτώσει τον ήδη καταχρεωμένο Δήμο Κεφαλονιάς με ΝΕΑ ΧΡΕΗ, όταν “μουχλιάζει” το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος;
Ποιος πολίτης, σ' αυτή την οικονομική συγκυρία, επιθυμεί να πληρώσει ΝΕΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΕΛΗ για την μίσθωση ΝΕΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ και διαφωνεί με την αξιοποίηση του υπάρχοντος;
Πέραν όμως του διλήμματος για την οικονομική αναγκαιότητα της αξιοποίησης του κτιρίου θα πρέπει να εξετάσουμε και άλλες παραμέτρους.
Α. Έχει το κτίριο αυτό κάποια μοναδικότητα για τη στέγαση Πινακοθήκης ή όταν η οικονομική συγκυρία το επιτρέψει θα μπορέσουμε ως Δήμος να φτιάξουμε κάπου αλλού την Πινακοθήκη μας; Η απάντηση ήρθε από την παρέμβαση του ζωγράφου Κώστα Ευαγγελάτου, ενός εκ των καλλιτεχνών που είχαν πρωτοστατήσει για την αγορά αυτού του κτιρίου που σε πρόσφατο άρθρο του όχι μόνο δεν ομιλεί για μοναδικότητα αλλά αντιθέτως τονίζει την ακαταλληλότητα του για την στέγαση Πινακοθήκης.
Β. Έχει ο Δήμος Κεφαλονιάς στην κατοχή του τέτοια σημαντική συλλογή πινάκων για να εκθέσει, με συνέπεια είτε αυτή να υποστεί φθορές είτε αυτή να την στερούμε από τους δημότες μας και τους επισκέπτες; Η απάντηση είναι όχι.
Γ. Υπάρχει έλλειψη χώρου για να εκθέσουν οι καλλιτέχνες μας τις δημιουργίες τους; Για πολλά χρόνια το Δημοτικό Θέατρο καλύπτει με αξιοπρέπεια τις εκθέσεις ζωγραφικής και βεβαίως υπάρχει εκεί χώρος και χρόνος και για άλλους.
Δ. Θα ήταν η Πινακοθήκη ο μοναδικός χώρος πολιτισμού στο νησί μας. ΟΧΙ. Στο νησί μας υπάρχουν δυο Δημοτικά Θέατρα, πολλά Μουσεία, Βιβλιοθήκες, Φιλαρμονικές Σχολές, Ωδεία και πολλοί άλλοι χώροι καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Αυτή είναι, εν ολίγοις, αγαπητοί φίλοι η αποτύπωση της κατάστασης σήμερα.
Θα συμφωνήσω ότι λόγω της οικονομικής κρίσης δεν πρέπει να αλλάξουμε εντελώς τη ζωή μας. Πρέπει όμως να την προσαρμόσουμε. Η εποχή των δανεικών τελείωσε. Επιβάλλεται πια το συμμάζεμα και το νοικοκύρεμα του κράτους μας και του Δήμου μας.
Είμαι βαθιά ικανοποιημένος από την συνετή στάση που επέδειξαν, μέχρι σήμερα, οι επικεφαλής των Δημοτικών Παρατάξεων Μάρκος Κοτσιλίνης, Θεόφιλος Μιχαλάτος και Νίκος Γκισγκίνης, οι οποίοι δεν αναλώθηκαν σε ανέξοδη κριτική και δεν προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το θέμα αυτό για φθηνή αντιπολιτευτική δράση.
Γνώστες των αναγκών του “Καλλικράτη”, των νέων δομών και των νέων θεσμών, αλλά και των οικονομικών του νέου Δήμου, δεν παρασύρθηκαν από τους λίγους υποστηρικτές της άποψης ότι το κτίριο θα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε Πινακοθήκη και μέχρι να γίνει πρέπει να το αφήσουμε να καταρρέει, ενώ παράλληλα θα πρέπει να επιβαρύνουμε το νέο Δήμο με ΝΕΑ ΧΡΕΗ από την μίσθωση γραφείων.
Άλλωστε το ερώτημα είναι αμείλικτο Πινακοθήκη ή Πείνα -κοθήκη;
Κτίριο για Πινακοθήκη, μέχρι βέβαια να βρούμε τις απαραίτητες πιστώσεις, ή ΝΕΑ ΓΡΑΦΕΙΑ, ΝΕΑ ΧΡΕΗ και συνεπώς για την κάλυψή τους ΝΕΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΕΛΗ;
Όπως και να ονομάσουμε αυτό το νέο κύκλο θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ο δυσκολότερος στη νεώτερη ιστορία μας.
Η πλήρης δημοσιονομική κατάπτωση, η αναξιοπιστία στην ευρωπαϊκή
οικογένεια, η αδυναμία δανεισμού από τις αγορές στο εξωτερικό και παράλληλα, ο παλαιοκομματισμός μεταπολιτευτικού τύπου, η έλλειψη προγραμματισμού, θεσμών και διαφάνειας στο εσωτερικό, μας έστειλαν στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Είναι η κρίση της γενιάς μας.
Μιας γενιάς που δεν πέρασε πολέμους, πείνες και δικτατορίες αλλά μεγάλωσε με το ψευδεπίγραφο όραμα της ισχυρής Ελλάδας και της ευημερίας.
Μιας γενιάς που αποξενώθηκε από την παραγωγή και απέκτησε ως όνειρό της μια θέση στο δημόσιο τομέα.
Μιας γενιάς που δεν σεβάστηκε την φύση, το περιβάλλον, τη γη μας αλλά έγινε οπαδός του γρήγορου και εύκολου κέρδους, της καταξίωσης μέσω του “αμερικανικού ονείρου”.
Μιας γενιάς που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποίησε τα κόμματα όχι για να αλλάξουμε προς το καλύτερο την πατρίδα μας αλλά για να αλληλοσυντηρήσουμε ένα φαύλο σύστημα εξουσίας.
Αυτή την βαθιά κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, κομματική, αξιακή, καλούμαστε σήμερα να αντιμετωπίσουμε. Με σύνεση, λογική, προοπτική, απαλλαγμένοι από μίζερες αγκυλώσεις κομματικού χαρακτήρα και διδαγμένοι πια από το πρόσφατο παρελθόν.
Αυτό είναι το στοίχημα της γενιάς μας.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με πολιτικούς που θεωρούν το κράτος ως φέουδο τους.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με πολιτικούς που χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με παλαιοκομματικές αντιλήψεις του τύπου “μην στενοχωρήσουμε τους οπαδούς μας”.
Αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να γίνει με πολιτική που στηρίζεται σε ΝΕΑ ΧΡΕΗ τα οποία στο τέλος πάλι ο λαός πληρώνει, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από το πρόσφατο “κλάδεμα” των μισθών και των συντάξεων.
Πήρα αφορμή για την καταγραφή αυτών των σκέψεών μου από την διαδικτυακή συζήτηση για το νέο Δημαρχείο.
Διαβάζω με πολλή περίσκεψη και μεγάλο ενδιαφέρον κάποιες επώνυμες αλλά και ανώνυμες “ενστάσεις” για την απόφαση του Αλέξανδρου Παρίση να αξιοποιήσει τον χώρο που στεγαζόταν παλαιότερα η Τράπεζα της Ελλάδος, για να καλύψει κτιριακές ανάγκες που προκύπτουν από την εφαρμογή του “Καλλικράτη”.
Το κτίριο αυτό, αγόρασε το 2007, ΜΕ ΔΑΝΕΙΟ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, ο Δήμος Αργοστολίου. Σκοπός του Γ. Τσιλιμιδού, δημάρχου Αργοστολίου, ήταν αφενός το όμορφο αυτό κτίριο να μην περάσει στα χέρια ιδιωτών και αφετέρου να αξιοποιηθεί και να λειτουργήσει ως Πινακοθήκη.
Τρία χρόνια αργότερα, ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΓΙΝΕ.
Αντιθέτως, το κτίριο υπέστη τις φθορές που έχουν όλα τα ασυντήρητα, κλειστά και ακατοίκητα κτίρια.
Η μη αξιοποίησή του δεν οφείλεται βεβαίως σε αδυναμία του Γ. Τσιλιμιδού αλλά στην βαθιά οικονομική κρίση και στην έλλειψη κρατικών και κοινοτικών πιστώσεων.
Εάν υποθέσουμε ότι ο στόχος του 2007 ήταν σωστός, ΠΟΣΟ ΕΦΙΚΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ; ΠΟΣΟ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΕΣ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ; Παραμονές του 2011, ο νέος δήμαρχος Κεφαλονιάς, είναι υποχρεωμένος από τον “Καλλικράτη” να καλύψει νέες στεγαστικές ανάγκες. Νέοι θεσμοί, νέα όργανα, ανάγκη επιτελικής και αποτελεσματικής διαχείρισης επιβάλλουν την εύρεση νέων χώρων και διερωτώμαι:
Ποιος πολίτης, σ' αυτήν την οικονομική συγκυρία, επιθυμεί την μίσθωση νέων χώρων και όχι την αξιοποίηση των ήδη υπαρχόντων;
Ποιος πολίτης, σ' αυτήν την οικονομική συγκυρία, επιθυμεί να φορτώσει τον ήδη καταχρεωμένο Δήμο Κεφαλονιάς με ΝΕΑ ΧΡΕΗ, όταν “μουχλιάζει” το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος;
Ποιος πολίτης, σ' αυτή την οικονομική συγκυρία, επιθυμεί να πληρώσει ΝΕΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΕΛΗ για την μίσθωση ΝΕΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ και διαφωνεί με την αξιοποίηση του υπάρχοντος;
Πέραν όμως του διλήμματος για την οικονομική αναγκαιότητα της αξιοποίησης του κτιρίου θα πρέπει να εξετάσουμε και άλλες παραμέτρους.
Α. Έχει το κτίριο αυτό κάποια μοναδικότητα για τη στέγαση Πινακοθήκης ή όταν η οικονομική συγκυρία το επιτρέψει θα μπορέσουμε ως Δήμος να φτιάξουμε κάπου αλλού την Πινακοθήκη μας; Η απάντηση ήρθε από την παρέμβαση του ζωγράφου Κώστα Ευαγγελάτου, ενός εκ των καλλιτεχνών που είχαν πρωτοστατήσει για την αγορά αυτού του κτιρίου που σε πρόσφατο άρθρο του όχι μόνο δεν ομιλεί για μοναδικότητα αλλά αντιθέτως τονίζει την ακαταλληλότητα του για την στέγαση Πινακοθήκης.
Β. Έχει ο Δήμος Κεφαλονιάς στην κατοχή του τέτοια σημαντική συλλογή πινάκων για να εκθέσει, με συνέπεια είτε αυτή να υποστεί φθορές είτε αυτή να την στερούμε από τους δημότες μας και τους επισκέπτες; Η απάντηση είναι όχι.
Γ. Υπάρχει έλλειψη χώρου για να εκθέσουν οι καλλιτέχνες μας τις δημιουργίες τους; Για πολλά χρόνια το Δημοτικό Θέατρο καλύπτει με αξιοπρέπεια τις εκθέσεις ζωγραφικής και βεβαίως υπάρχει εκεί χώρος και χρόνος και για άλλους.
Δ. Θα ήταν η Πινακοθήκη ο μοναδικός χώρος πολιτισμού στο νησί μας. ΟΧΙ. Στο νησί μας υπάρχουν δυο Δημοτικά Θέατρα, πολλά Μουσεία, Βιβλιοθήκες, Φιλαρμονικές Σχολές, Ωδεία και πολλοί άλλοι χώροι καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Αυτή είναι, εν ολίγοις, αγαπητοί φίλοι η αποτύπωση της κατάστασης σήμερα.
Θα συμφωνήσω ότι λόγω της οικονομικής κρίσης δεν πρέπει να αλλάξουμε εντελώς τη ζωή μας. Πρέπει όμως να την προσαρμόσουμε. Η εποχή των δανεικών τελείωσε. Επιβάλλεται πια το συμμάζεμα και το νοικοκύρεμα του κράτους μας και του Δήμου μας.
Είμαι βαθιά ικανοποιημένος από την συνετή στάση που επέδειξαν, μέχρι σήμερα, οι επικεφαλής των Δημοτικών Παρατάξεων Μάρκος Κοτσιλίνης, Θεόφιλος Μιχαλάτος και Νίκος Γκισγκίνης, οι οποίοι δεν αναλώθηκαν σε ανέξοδη κριτική και δεν προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το θέμα αυτό για φθηνή αντιπολιτευτική δράση.
Γνώστες των αναγκών του “Καλλικράτη”, των νέων δομών και των νέων θεσμών, αλλά και των οικονομικών του νέου Δήμου, δεν παρασύρθηκαν από τους λίγους υποστηρικτές της άποψης ότι το κτίριο θα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε Πινακοθήκη και μέχρι να γίνει πρέπει να το αφήσουμε να καταρρέει, ενώ παράλληλα θα πρέπει να επιβαρύνουμε το νέο Δήμο με ΝΕΑ ΧΡΕΗ από την μίσθωση γραφείων.
Άλλωστε το ερώτημα είναι αμείλικτο Πινακοθήκη ή Πείνα -κοθήκη;
Κτίριο για Πινακοθήκη, μέχρι βέβαια να βρούμε τις απαραίτητες πιστώσεις, ή ΝΕΑ ΓΡΑΦΕΙΑ, ΝΕΑ ΧΡΕΗ και συνεπώς για την κάλυψή τους ΝΕΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΕΛΗ;
