Στο χώρο της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης είχα την υποχρέωση να βρεθώ, το πρωί της Πέμπτης 24/3/2011, καθώς το παιδί μου συμμετείχε στην σχολική γιορτή για την 25η Μαρτίου του 1ου Γυμνασίου Αργοστολίου, που παρουσιαζότανε στο χώρο εκείνο, αφού το σχολικό συγκρότημα 1ου Γυμνασίου και 1ου Λυκείου δεν διαθέτει αίθουσα εκδηλώσεων. Στην Κοργιαλένειο μπήκα αμέσως μόλις είχα ολοκληρώσει την εκπροσώπηση Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων άλλου σχολείου σε μια σύσκεψη που με είχε γεμίσει θλίψη και της οποίας τα φωτογραφικά τεκμήρια δεν είναι κατάλληλα για δημοσίευση σήμερα, παραμονή της Εθνικής Επετείου.
Βρέθηκα θαρρείς σε έναν διαφορετικό κόσμο, βρέθηκα σε μια σχολική γιορτή, που πραγματικά με εξέπληξε. Που δεν μπορούσα να την φανταστώ, παρά μόνον ως θεωρητικό πρότυπο, αναφερόμενο σε μια ιδανική πολιτεία. Ως πρότυπο, το περιγράφω και το προτείνω σήμερα στην ευρύτερη εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά ως πρότυπο απολύτως εφικτό και εφαρμόσιμο, ως το θετικότερο ίσως δείγμα από την καλή πλευρά της σχολικής πραγματικότητας.
Όσοι δεν βρεθήκατε στην γιορτή αυτή, φανταστείτε την μεγάλη αίθουσα της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης γεμάτη κόσμο, κυρίως παιδιά με τους καθηγητές τους και λίγους γονείς. Όλα τα καθίσματα να είναι κατειλημμένα και πολλοί άνθρωποι όρθιοι, γύρω-γύρω. Ποιήματα και θεατρικά δρώμενα από τα παιδιά. Παρουσίαση προβολής με ιστορικά γεγονότα και με αναφορές σε εκθέματα μουσείων και σε έργα τέχνης, ζωγραφικής, μουσικής, κινηματογράφου. Ύστερα τραγούδι από την χορωδία του σχολείου, με συνοδεία ζωντανής μουσικής. Και χορός, από πολυμελή χορευτική ομάδα. Το ακροατήριο δεν έδειξε σημεία κόπωσης, αντίθετα, συμμετείχε με ενθουσιασμό: φωτογράφιζε, βιντεοσκοπούσε, χειροκροτούσε… Κάποια παιδιά σήκωναν σημαίες, σε μια κίνηση σίγουρα αυθόρμητη. Στο πίσω μέρος της αίθουσας κάποια παιδιά, παλιοί μαθητές του σχολείου που τώρα φοιτούν στο Λύκειο, άρχισαν το χορό, δημιουργώντας έναν δικό τους κύκλο, που τελικά συνενώθηκε με την κύρια ομάδα των χορευτών του σχολείου. Στο τέλος τα παιδιά χειροκρότησαν με ενθουσιασμό τους καθηγητές τους κι έφυγαν ικανοποιημένοι, έχοντας αισθανθεί πραγματικά το νόημα της εθνικής επετείου και, σίγουρα, έχοντας αγαπήσει περισσότερο το σχολείο τους και τους καθηγητές του, έχοντας συμπαθήσει περισσότερο την πατρίδα…
Ο Διευθυντής του σχολείου κ. Κώστας Γεωργούλης κλείνοντας την εκδήλωση απηύθυνε ευχαριστίες στις καθηγήτριες κυρίες Σοφία Ζαχαράτου, φιλόλογο, και Μαρία Μαρκάτου, θεολόγο, στην γυμνάστρια κα Μαρία Αυγουστάτου και στον μουσικό κ. Σπύρο Κοσμάτο, ο οποίος και περισσότερο από όλους χειροκροτήθηκε από τα παιδιά. Και, βέβαια, στην ορχήστρα και στα ίδια τα παιδιά.
Ωστόσο, μια τέτοια σχολική επιτυχία δεν είναι τυχαία· πολύ καιρό κράτησε η προετοιμασία της και οι υπεύθυνοι καθηγητές εργάσθηκαν με πείσμα και με ένταση, ακόμη και εκτός ωραρίου (στην περίπτωση της μουσικής, που γνωρίζω καλύτερα, η προετοιμασία γινότανε επί μακρόν κάθε Κυριακή πρωί).
Σκηνές από την γιορτή παρουσιάζονται στις εικόνες, παρακάτω. Οι μισές φωτογραφίες είναι δικές μου, τις υπόλοιπες μου τις παραχώρησε ευγενώς ο κ. Ξενοφών Χάλδας (αναγνωρίζονται, γιατί είναι οι πιο καθαρές).
Έχω αποκτήσει τη συνήθεια, από θέσεις θεσμικές της γονεϊκής εκπροσώπησης, να αποθανατίζω σκηνές δημιουργίας και ανάτασης, που αρκετά συχνά παρατηρούνται στο πλαίσιο της σχολικής λειτουργίας. Διασώζονται από τον Καιάδα του χρόνου, αλλά και επιβραβεύονται και ενθαρρύνονται, πιστεύω, οι ξεχωριστές αυτές προσπάθειες, καθώς προβάλλονται σε πείσμα των ισοπεδωτικών αντιλήψεων μιας άκριτης παγκοσμιοποίησης και παρά την απαξιωτική αδιαφορία ενός ευρύτερου αμέτοχου κοινού, προσανατολισμένου μάλλον στην επιφάνεια και όχι στην ουσία των πραγμάτων.
Διονύσης Γ. Γαρμπής, 24/3/11.
