 |
| ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ |
Στη συνέντευξη η κ. Λούκα Κατσέλη τόνισε τα εξής:
Η ίδρυση της «Κοινωνικής Συμφωνίας» είναι αποτέλεσμα των ριζικών μεταβολών που συντελούνται στην κοινωνική και οικονομική συγκρότηση της χώρας, καθώς και στη λειτουργία των θεσμών και του πολιτικού συστήματος.
Οι συντελούμενες αλλαγές οφείλονται στην κρίση του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, που πήρε τη μορφή οξείας κρίσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Στην ελληνική της εκδοχή, η ανεξέλεγκτη χρηματοπιστωτική κρίση πήρε τα χαρακτηριστικά μιας πρωτοφανούς κρίσης εμπιστοσύνης στη δυνατότητα αποπληρωμής του συσσωρευμένου χρέους, με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί πλήρης αδυναμία δανεισμού της χώρας από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Το παραγωγικό έλλειμμα της χώρας, οι διαρθρωτικές της ανισορροπίες, η αδυναμία του κράτους να υποστηρίξει αναπτυξιακές πολιτικές και ο απόλυτος δημοσιονομικός εκτροχιασμός στον οποίο οδήγησε η κυβέρνηση Καραμανλή, ανέδειξαν την Ελλάδα, στο τέλος του 2009, ως τον αδύναμο κρίκο της Ευρωπαϊκής οικονομίας.
Σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας που επέβαλαν οι διεθνείς αγορές, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να οδηγηθεί στο καθεστώς διεθνούς οικονομικής επιτήρησης. Με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, η χώρα εξασφάλισε μεν τη χρηματοδότηση των τρεχουσών αναγκών της, αναγκάστηκε όμως να επιβάλει έκτακτα μέτρα βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής.
Η εμμονή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της συντηρητικής Ευρώπης σε ακραίες νεοφιλελεύθερες ιδέες για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, Βύθισε την ελληνική οικονομία σε βαθιά ύφεση, διόγκωσε την ανεργία και τις κοινωνικές ανισότητες και οδήγησε σε αδυναμία του συστήματος ν’ ανταποκριθεί στις επιπτώσεις της κρίσης, ακόμη και στον κίνδυνο της πτώχευσης.
Η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», που επέβαλαν οι δανειστές μας και ενστερνίστηκε η Κυβερνητική πλειοψηφία, οδήγησε στη δραματική μείωση μισθών και συντάξεων, στη συμπίεση της μεσαίας τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, και στην κατάρρευση της αξίας κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων. Συντελέστηκε, έτσι, μια πρωτοφανής αναδιανομή εισοδήματος στην Ελλάδα, που διασπά την κοινωνική συνοχή και υπονομεύει τη δημοκρατία.
Έναντι της πολιτικής των δανειστών, η χώρα εξ’ αρχής βρέθηκε χωρίς εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση και σχέδιο διαπραγμάτευσης. Υπό την πίεση του χρόνου, η Κυβέρνηση δέχθηκε τις επιταγές της «Τρόικας».
Από την πρώτη στιγμή που η χώρα μας χρειάστηκε να προστρέξει σε
διεθνή Βοήθεια για να μη χρεοκοπήσει, στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε η αντιπαράθεση δύο ρευμάτων σκέψης, ήδη διαμορφωμένων από παλιά. Το ένα ρεύμα, που αποδέχθηκε νεοφιλελεύθερες ιδέες και συνταγές, δήλωνε απόλυτη προσήλωση στην πολιτική που υπαγόρευε η τριμερής οικονομική επιτήρηση, δηλαδή στη βίαιη δημοσιονομική, οικονομική και κοινωνική αναδιάρθρωση. Το «κοινωνικό» ρεύμα υποστήριζε, στο πλαίσιο ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, ότι η διάσωση της χώρας εντός του ευρώ απαιτεί μεν δημοσιονομική προσαρμογή και βελτίωση της ανταγωνιστικότητος, αλλά με εξασφάλιση της αναπτυξιακής δυναμικής και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η σύγκρουση των δύο ρευμάτων ήταν συνεχής, άλλοτε φανερή και άλλοτε υπόγεια. Στην κυβερνητική πρακτική κυριάρχησε το πρώτο. Η σύγκρουση κορυφώθηκε, όταν η Κυβέρνηση Συνεργασίας έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το δεύτερο Μνημόνιο.
Η εμμονή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της συντηρητικής Ευρώπης σε ακραίες νεοφιλελεύθερες ιδέες για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, βύθισε την ελληνική οικονομία σε βαθιά ύφεση, διόγκωσε την ανεργία και τις κοινωνικές ανισότητες και οδήγησε σε αδυναμία του συστήματος ν’ ανταποκριθεί στις επιπτώσεις της κρίσης, ακόμα και στον κίνδυνο της πτώχευσης.
Η χώρα δεσμεύτηκε, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, χωρίς ν’ αποφασίσουν δημοκρατικά τα συλλογικά κομματικό όργανα των κυβερνητικών κομμάτων, να επιβάλει πρόσθετες περικοπές μισθών και συντάξεων, μείωση κατώτατων μισθών και αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αποδόμηση του κοινωνικού κρότους, μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων χωρίς καμία πρόβλεψη για την άσκηση αναπτυξιακής πολιτικής, παροχή φορολογικών απαλλαγών στο τραπεζικό σύστημα παράλληλα με την φορολογική επιβάρυνση των μεσαίων και ασθενέστερων οικονομικά τάξεων.
