Ένας θυμωμένος λαός

Γράφει ο Άγης Βερούτης

Τα ψέμματα πουλάνε. Πουλάνε πολύ στην αρχή, και μετά όταν φτάσει η στιγμή της αλήθειας τα ψέμματα πονάνε. Πολύ.

Γιατί φτάσαμε ως εδώ ως χώρα; Τώρα πια μετά από 5 χρόνια συνεπειών της προηγούμενης 30ετίας, θα’πρεπε να το ξέρουμε.
Φτάσαμε ως εδώ γιατί ξοδεύαμε παραπάνω από όσα είχαμε για ξόδεμα. Κάθε χρόνο που ξοδέψαμε παραπάνω από όσα είχαμε, δανειστήκαμε τη διαφορά. Εκείνη τη χρονιά ήταν το έλλειμμα. Πολλών ετών ελλείμματα στιβάχτηκαν και έκαναν το χρέος.

Το χρέος είναι πολύ μεγάλο. Όντως!

Όμως ακόμα και αν το χρέος με ένα μαγικό τρόπο εξαφανιζόταν, ενώ συνεχίζαμε να παράγουμε ελλείμματα, δηλαδή να ξοδεύουμε παραπάνω από όσα έχουμε για ξόδεμα, σε λίγες δεκαετίες πάλι στο ίδιο σημείο που είμαστε σήμερα θα βρεθούμε.

Ακόμα και αν εμείς δεν ξέραμε ότι τα ανεξέλεγκτα ελλείμματα οδηγούν σε χρεοκοπίες, το ξέρουν εκείνοι που μας δίνουν δανεικά. Είτε αυτοί είναι ανώνυμοι ιδιώτες και συνταξιοδοτικά ταμεία μέσω των λεγόμενων αγορών, είτε αυτοί είναι κράτη.

Οι αγορές μάλιστα είναι τόσο καλά πληροφορημένες για την απροθυμία μας να συμμαζέψουμε τα έξοδά μας ως χώρα στο επίπεδο των δυνατοτήτων μας, που δεν μας δανείζουν εδώ και χρόνια. Μας δανείζουν τα κράτη όμως. Τα αλληλέγγυα κράτη της Ευρώπης, με αντάλλαγμα να κάνουμε κάποιες αλλαγές που να συμμαζεύουν τα κρατικά έξοδά μας, ώστε να μη χρειάζεται να μας δανείζουν για πολύ ακόμα. Το μυστικό είναι να μπορούμε να απλώνουμε το χέρι μας μέχρι εκεί που φτάνει.

Όταν δεν κάναμε το νοικοκύρεμα που είχαμε συμφωνήσει με τους αλληλέγγυους εταίρους μας που μας δάνεισαν 230 δισεκατομμύρια ευρώ, το μεγαλύτερο πακέτο βοήθειας προς ένα κράτος στην ιστορία της ανθρωπότητας, τότε ήμασταν υποχρεωμένοι να βρούμε από αλλού τα χρήματα, δηλαδή μέσα από αύξηση των φόρων.

Επειδή δεν κάναμε εγκαίρως αρκετές μεταρρυθμίσεις (κάποιοι στην συγκυβέρνηση στύλωναν τα πόδια για όσο ήταν κομμάτι της) αναγκαστήκαμε να βάλουμε μεγάλους φόρους στην μεσαία τάξη. Αυτό ήταν τεράστιο λάθος, διότι η μεσαία τάξη είναι η ραχοκοκαλιά της χώρας. Και αυτό τη θύμωσε. Από την άλλη, δεν κάθησε κάποιος να της εξηγήσει με λεπτομέρειες, ότι οι μεγάλοι φόροι δεν είναι μονόδρομος, παρά μόνο αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε ως κράτος παραπάνω από όσα μπορούμε να μαζέψουμε ως φόρους, χωρίς να σκοτώσουμε την κοινωνία.

Στο ΣΥΡΙΖΑ τάζουν σε αυτή την προεκλογική περίοδο πολλά παραπάνω από όσα είναι ρεαλιστικά εφικτό να υλοποιήσουν. Όχι γιατί δεν θα ήθελαν, πιστεύω ότι τουλάχιστον η πρόθεσή τους είναι ειλικρινής, αλλά γιατί δεν είναι δυνατόν να πάρουν τόσα παραπάνω χρήματα από τον λαό, χωρίς να τον σκοτώσουν. Υπάρχει κάτι που ονομάζεται φοροδοτική ικανότητα, το οποίο όταν ξεπεραστεί η κοινωνία καταρρέει.


Δεδομένων των υποσχέσεων για αθρόες προσλήψεις εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών τους στο δημόσιο, και κρατικοποίησης ολόκληρων κλάδων της οικονομίας όπως οι τράπεζες (που ανήκουν στο ΤΧΣ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης-ESM, και σε ιδιώτες καθώς εκείνοι έβαλαν τα χρήματα) το κόστος που θα προκύψει για τον λαό, για να αγοράσει πίσω αυτούς τους τομείς της οικονομίας, θα είναι πέρα από τη φοροδοτική ικανότητά του.

Πάμε άλλη μία: κάποιος σου τάζει να σε κάνει πριγκήπισσα, να σου πάρει παλάτι και να σε έχει στα ώπα-ώπα, αλλά δεν σου λέει τι πρέπει να σου πάρει για να στα δώσει αυτά. Πρέπει να σου πάρει παραπάνω από όσα έχεις, ή αν δεν έχεις τίποτα, να τα κλέψει από κάποιον άλλον, γιατί δανεικά δεν μας δίνει κανείς εδώ και χρόνια. Στήριξη μας δίνουν, με αντάλλαγμα το νοικοκύρεμά μας.

Ένας θυμωμένος λαός ψηφίζει χωρίς να αναλύσει με προσοχή τί του τάζει ο πλειοδότης.

Πάει να ξανακάνει το ίδιο λάθος που έκανε το 2009 και μπήκαμε στο τούνελ: να πιστέψει ότι υπάρχουν λεφτά, που στην πραγματικότητα θα του ζητηθούν να τα πληρώσει ο ίδιος.

Η καραμέλα της φοροδιαφυγής μάλλον τελικά αποτελεί μια βολική εικασίας, ειδάλλως στα τελευταία 20 χρόνια που την κυνηγούν όλες οι κυβερνήσεις, θα την είχαν πιάσει. Ή ένα μέρος της βρε αδερφέ. Όμως ακόμα και οικονομίες όπως η Αμερικανική και η Γερμανική, που και αυτές έχουν παραοικονομία 16%-17%, υπάρχει ένα κάτω όριο πέρα από το οποίο είναι αδύνατον να πιαστεί, και να διατηρήσει το αστικό πλαίσιο ελευθερίας ο λαός.

Δυστυχώς, ο μόνος που υπόσχεται ανάπτυξη με δουλειά, με μεταρρυθμίσεις, με κόπο, είναι σήμερα η ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται άκοπη ευημερία.

Όπως αυτή που μας έφτασε στην κρίση.


Πρίν ψηφίσετε αυτή την Κυριακή, σκεφτείτε αν προτιμάτε αυτόν που σας λέει ότι θα σας δώσει πράγματα που δεν θα τα έχετε δουλέψει εσείς, από τα λεφτά κάποιων άλλων (δεν υπάρχουν άλλοι, πάλι από το λαό θα τα πάρει αυτά τα λεφτά), ή αν προτιμάτε εκείνον που λέει ότι θα δουλέψουμε όλοι μαζί σκληρά και θα βγούμε από την κρίση κάνοντας νοικοκύρεμα και αποδεχόμενοι βοήθεια από τους ευρωπαίους εταίρους μας ως αλληλεγγύη, για να σταθούμε στα πόδια μας, να φτιάξουμε πραγματικές θέσεις εργασίας και όχι θέσεις-φαντάσματα, και κυρίως, που θα μειώσει τους φόρους, και δεν θα τους αυξήσει.

Μην ξεχνάει κανείς πως το “λεφτά υπάρχουν” ήταν το απόλυτο ψέμα σε έναν λαό που ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και όμως την πάτησε το 45% σχεδόν και το πίστεψε.

Αν το ξαναπιστέψει μέσα στο θυμό του, τότε φοβάμαι θα γίνουμε η Βενεζουέλα της Μεσογείου. Ευρώπη πάντως δεν θα είμαστε.

Ο Άγης Βερούτης είναι υποψήφιος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην Β’ εκλογική περιφέρεια της Αθήνας. Είναι μηχανολόγος μηχανικός, με 31 χρόνια δουλειάς.

Twitter: @Agissilaosagissilaos@gmail.com