Γεννήθηκε το 1936. Μια γνωστή και ιδιαίτερα
αγαπητή φιγούρα στην
τοπική κοινωνία. Φωτογράφος του νησιού, κατά κύριο λόγο,
ναυτικός κάποια χρόνια μα και τραγουδιστής με «τσι παρέες» του! Πάνω απ' όλα
σωστός οικογενειάρχης. Σήμερα έχει 4 παιδιά και 9 εγγόνια. Ζει στο Αργοστόλι
και συνεχίζει το τραγούδι που τόσο πολύ αγαπά...
Πώς έγινε η πρώτη σας
επαφή με τη φωτογραφία και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το επάγγελμα του
φωτογράφου;
Δούλευα για χρόνια
στην Αθήνα ώσπου το 1957-1958 ήρθα στην Κεφαλονιά. Όταν ήρθα στο νησί έπιασα
δουλειά ως γκαρσόνι στου Γιακουμάτου. Ο Σπύρος, ο αδερφός μου, δούλευε στο
φωτογραφείο του Πετράτου. Μετά έπιασα κι εγώ μια μηχανή και έβγαζα φωτογραφίες
μέσα στο Λιθόστρωτο, πλανόδιος. Το 1960, αγόρασα το μαγαζί στο οποίο
βρισκόμαστε τώρα από τον Αντωνάτο το
Χρήστο κι έτσι ξεκίνησα κι εγώ κι έκανα το φωτογράφο. Ο αδερφός μου καθόταν στο
μαγαζί, εγώ έβγαινα έξω. Έφευγα ναυτικός, ταξίδευα πολύ, γιατί τα χρόνια εκείνα
ήταν δύσκολα. Κάναμε οικογένειες κι
έπρεπε να φύγω έξω για να τα βγάλουμε πέρα. Πήγα Γερμανία, Αμερική, για πολλά
χρόνια γύριζα έως το 1976 που επέστρεψα όταν πέθανε ο αδερφός μου.
Φαντάζομαι πως ο φωτογράφος
μιας περιοχής είναι μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία...
Ναι... με ξέρει όλος ο
κόσμος! Όλη η Κεφαλονιά...
Έχετε να μοιραστείτε
μαζί μας κάποιες εμπειρίες σας; Κάποιες ιδιαίτερες στιγμές;
Το 1976 άρχισα και το
τραγούδι. Μάζεψα μία παρέα κι από τότε έως σήμερα τραγουδάω ακόμη! Δόξα σοι ο
Θεός! Τώρα έχω μια πολύ καλή παρέα και πάμε και τραγουδάμε σε μαγαζιά, παντού.
Οι εμπειρίες μου...
πολλές! Τότε γίνονταν πολλά στα πανηγύρια. Ο κόσμος
ήταν διαφορετικός, τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Γίνονταν πλάκες,
ιστορίες... τρελά πράγματα! Ήμασταν μια παρέα που πηγαίναμε κάθε μέρα σε
ταβέρνες: είχαμε τον Μαρίνο το Τζαννάτο, πολύ ωραίος άνθρωπος, το Φωκά που είχε
το Δελφίνι, είχαμε κι έναν Μιλτιάδη και πηγαίναμε στα πανηγύρια, στους χορούς.
Σήμερα όλοι έχουν
γίνει φωτογράφοι! Έχουνε 2-3 φωτογραφικές μηχανές ο καθένας στην πλάτη και
γυρίζουν... Εγώ δεν ξέρω τις νέες τεχνικές, ξέρω τις αυσπρόμαυρες φωτογραφίες
του τότε. Το 1970 είχαμε ανοίξει ένα κατάστημα με έγχρωμα μηχανήματα της Kodak αλλά κράτησε το πολύ για κανά δυο
χρόνια, έως το 1972. Μετά, ανοίξαμε ένα μαγαζί επάνω στο Φαραώ, την
«Τροπικάνα».
Η ζωή μου ήταν απλή μα
με πολύ κόπο για να ζήσω εμένα και την οικογένειά μου. Απλά πράγματα. Πηγαίναμε
σε ταβερνούλες, τραγουδάγαμε με μια καλή παρέα και δεν είχαμε πειράξει ποτέ
κανένα... Τώρα είμαι συνταξιούχος, κάθομαι στο μαγαζί μου, γιατί αν με βγάλεις
από το μαγαζί μου θα πεθάνω!
Κάπως έτσι δηλαδή
ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με αυτό που κάνετε ακόμη και τώρα, το τραγούδι...
Τραγουδούσα από τότε
που ήμουν στην Αθήνα. Δούλεψα γκαρσόνι, σε βαφειοκαθαριστήριο, έκανα και το
λούστρο για να ζήσουμε. Μετά ήρθα εδώ. Έχω κουραστεί κι εγώ στη ζωή μου, αλλά
όμορφα, ωραία και καλά. Ζήσαμε φτωχά μα τίμια. Δούλευα από την ηλικία των 6
ετών. Με τον πόλεμο, εγώ ήμουν εδώ κι έτρεχα. Δόξα το Θεό ζήσαμε, και θα ζήσω
ακόμα και θα τραγουδάω ακόμη!
Ας πούμε και κάτι για
τις παρέες...
Ξεκίνησα με όλα τα
παιδιά, σε μια παρέα με τον Μουντάκη, με τον Μοσχονά κι όλους αυτούς τους
παλιούς ανθρώπους μα και με νέα παιδιά. Στην παρέα τη δικιά μας είχαμε όλους
τους πιτσιρικάδες με τις κιθαρούλες τους. Τώρα μερικοί έγιναν δάσκαλοι και
έχουν τακτοποιηθεί στη ζωή τους. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γι' αυτά τα παιδιά.
Έχουν προοδεύσει όλα. Κάθε βράδυ εμείς εκεί, στις ταβέρνες μας με το τραγουδάκι
μας. Που μας έβρισκες που μας έχανες, εμείς εκεί στις ταβερνούλες! Μου άρεσε να
κάνω παρέα με γερόντους, που από αυτούς πάντα κάτι μάθαινες. Περνάγαμε πολύ ωραία, ζωή σωστή και καλή!
Τώρα έχω τα παιδιά
μου, τα εγγόνια μου! Έκανα 4 παιδιά κι έχω 9
εγγόνια. Είμαι ευτυχισμένος!
Συμμετοχή στα κοινά
του τόπου;...
Ήθελα να δω αν μ'
αγαπάει ο κόσμος και βγήκα 2 φορές σύμβουλος στο Δήμο, 1ος σύμβουλος στο
Αργοστόλι στο Δημαρχείο και μετά ξαναβγήκα. Έκατσα 12 χρόνια στο γηροκομείο και
πραγματικά κουράστηκα πολύ εκεί μέσα γιατί τότε δεν υπήρχε τίποτα, ήταν σε πολύ
άσχημη κατάσταση. Με δικά μας λεφτά το φτιάξαμε, το βάψαμε. Βάλαμε κρεβάτια που
μας τα δώσανε από το White Rocks και σιγά σιγά το φτιάξαμε. Ο «Ηλίας» με τις ταπετσαρίες, βοήθησε
αφιλοκερδώς το γηροκομείο. Όλοι βοήθησαν.
Ήμουν και στο Κ.Α.Π.Η.
αντιπρόεδρος. Πρόσφερα στην κοινωνία, και στο Δημαρχείο και στο γηροκομείο και
στο τραγούδι! Έχω αφήσει όνομα στην Κεφαλονιά και σε όλο τον κόσμο.
Έχω συνεργαστεί και με
τον Παναγιωτάτο, ήμουν ο τενόρος του. Ήταν πολύ καλός δάσκαλος, είχαμε μάθει
πολλά πράγματα από αυτόν. Ο μόνος που πρόσφερε τόσα πολλά στον τόπο.
Ευχαριστώ τον φίλο μου Ανδρέα Δεμπονο για την παραχώρηση της συνέντευξης του επίσης φίλου μου αείμνηστου Νικόλα Λουκατου !!!
